Deze introverte huismus was eindelijk eens buiten, dat mocht echt wel op beeld vastgelegd worden
✦ColumnAya Sabi
Aya Sabi is auteur van Verkruimeld land. Haar column verschijnt tweewekelijks.
Een week geleden was het dan eindelijk zover: mijn allereerste optreden in maanden. Het is een beetje triest, want ik kan me mijn laatste keer op het podium echt niet meer herinneren. Het moet begin 2020 geweest zijn, voor de lockdown, toen corona een woord was dat je nooit zou horen als je geen bier dronk. Weet je nog, toen artiesten nog lijfelijk contact hadden met hun publiek, oog in oog en niet achter een scherm. Het lijkt wel jaren geleden.
Het was nog steeds niet zoals toen, natuurlijk niet. Het CC Berchem werd omgetoverd tot een kleine studio waar Soe Nsuki en Johan Petit één comedian, één schrijver en één muzikant verwelkomden. De show werd gelivestreamd, de nodige afstand werd bewaard.
Onderweg naar Antwerpen brak het angstzweet me uit, alsof ik nooit eerder een optreden had gedaan. Door de lockdown voelde het weer als de allereerste keer. Net voor de liveshow begon, kwam de organisator naar me toe, dat Het journaal een kleine reportage zou maken over de voorstelling. Hij vroeg of het oké was dat ik in beeld kwam. Dat vond ik meer dan oké, deze introverte huismus was eindelijk eens buiten, dat mocht echt wel op beeld vastgelegd worden. Zo trots was ik op mezelf. Hallo, hier ben ik!
De volgende dag bekeek ik de reportage van twee minuten en veertien seconden waarin Tom Pintens, Chantal Kashala en Michael Van Peel meermaals in beeld komen. De focus lag op de twee presentatoren Soe Nsuki en Johan Petit. Ondertussen kreeg Chantal Kashala, van wie de achternaam verkeerd werd geschreven in de reportage, zeven seconden. Tom Pintens kreeg er acht en Michael van Peel spande de kroon met welgeteld drieëndertig seconden. Ik kreeg er nul. Het was gewoon alsof ik er niet bij ben geweest, de enige artiest die niet in beeld kwam. Het is niet dat ik zo graag in beeld wil komen, het is gewoon dat ik er niet opzettelijk uitgeknipt wil worden.
Misschien waren de journalisten eerder vertrokken en kwam ik als laatste aan de beurt? Dat hoor ik sommigen al denken. Nee, ik zat tussen Van Peel en Pintens in het programma. Misschien was de camera uitgevallen tijdens mijn voordracht? Ha. Misschien was het allemaal toevallig en beeldde ik dit me in. Haha. Ik draai al zo lang mee dat ik niet meer geloof in toeval, wel in opzettelijke onbekwaamheid. Er is gewoon geen plek voor je, ook niet als achtergrondbeeld, zelfs zonder stemgeluid. Er is geen plek.
Ik vraag me af waarom en dan zie ik bekrompen tweets van Belgische politici over een Canadees nieuwsanker met een hoofddoek en weet ik genoeg. In Canada hebben ze nieuwsankers, hier knippen ze je zelfs weg in een doodgewone reportage én klagen ze over waarom er in Canada, meer dan zesduizend kilometer verder, een moslima nieuwsanker kan zijn. Wat een grootheidswaanzin. Zouden ze me echt gefilmd hebben of zou de camera gewoon uit hebben gestaan tijdens mijn voordracht, vraag ik me af. Waarom moet ik belastingen betalen voor iets wat heel bewust doet alsof ik niet besta, wat me negeert, vraag ik me ook af.
