Bron: Humo
In een woonkamer in Brugge prijkt een grote, op schilderslinnen afgedrukte kleurenfoto van de jonge Beatles, die voor de beste van mijn generatiegenoten nog altijd het begin en het einde zijn. Op die foto dragen de Fab Four hun kenschetsende kraagloze jasjes, een outfit waar ik al van droomde toen ik in een dorpsschool in Zuid-Oost-Vlaanderen op last van de gevestigde macht nog een vaal stofjasje droeg, dat wellicht mijn toekomst moest verzinnebeelden. De grauwe mussen waren nog geen bedreigde vogelsoort in die dagen, dat dan weer wel. In die woonkamer in Brugge kijkt Francia, de vrouw des huizes, naar een telenovela – een Caraïbisch gebruik – terwijl ik me met haar man onderhoud over een lijstje dat hij op mijn verzoek heeft opgemaakt.
Het lijstje bevat de hoogtepunten uit zijn beroepsleven, de highlights voor het donker, en de mensen die daar een rol in hebben gespeeld. Die man, opgegroeid in een muziekwinkel in het Zuid-Oost-Vlaamse stadje Zottegem, is multi-instrumentalist, producer en een sleutelfiguur in de Belgische popmuziek. Laat ik hem, om misverstand te voorkomen, maar op de man af Jean Blaute noemen. Hij heeft als producer net de laatste hand gelegd aan het nieuwe album van Jasper Steverlinck, en intussen heeft hij op 1 maart jongstleden ook de pensioengerechtigde leeftijd bereikt.
Jean Blaute «Ik krijg nu 1.200 euro per maand, en ik mag bijverdienen. Ik ben dus met pensioen, maar ik doe gewoon dankbaar voort. Muziek is nog altijd de hoofdzaak in mijn leven, en daar zal mijn pensioen niets aan veranderen. Ik heb nooit aan een carrière gedacht, maar achteraf gezien blijk ik er wel één te hebben. Telkens als het wat minder ging in de muziek, kon ik wel iets doen voor radio of televisie. En door de muziek heb ik me altijd op tijd aan de televisie kunnen onttrekken: vóór ik last kon krijgen van het BV-schap. Het heeft me dus doorgaans meegezeten.
»Ik denk dat ik zo’n dertig gouden platen heb. Die stonden in een berghok in mijn woning in Leest, ik keek er niet naar om. Maar Francia wilde ze per se in huis ophangen, en pas nu hebben ze betekenis voor mij: omdat zíj ze opgehangen heeft. Voor de rest heb ik altijd mijn best gedaan, meer kan ik niet doen.
»Mijn talent is: weten waar het talent zit, en ermee overweg kunnen. Ik denk dat ik het talent van muziekmensen – en dat zijn niet altijd muzikanten – kan verbeteren. Ik kan Jasper Steverlinck de plaat helpen maken waar hij van droomde. Ik mag dat zeggen, want hij heeft het me zelf al wel honderd keer gezegd (lacht).»
Meer…