Bron: De Standaard Mobile
Aan de ontbijttafel
Opvoeden zit in kleine dagelijkse dingen. Het is samen lachen, huilen, praten en eten, luidt de slogan van de Week van de Opvoeding. Hoe gaat dat opvoeden er in de praktijk aan toe, aan Vlaamse ontbijttafels?
Vandaag aflevering 2. Zie ook: www.expoo.be
‘Ik moet u wel waarschuwen’, zegt Murat Ay (40) als we binnenkomen. ‘Wij zijn geen typisch Turks gezin. We varen een nogal, euh, eigen koers.’
Hoewel hij en zijn vrouw Neslihan (32) gelovig zijn opgevoed in Turkije, speelt de islam vandaag geen noemenswaardige rol in hun gezin. ‘Als de kinderen vragen waar God is, zeg ik dat ik het ook niet zo goed weet’, zegt Neslihan.
Voltijds moeder
Geen ramadan dus binnenkort, wel ontbijt met pannenkoeken en banaan of cornflakes. De voertaal aan de ontbijttafel is Nederlands. De tweede taal is Frans, pas daarna komt Turks. ‘We wonen nu eenmaal in België’, zegt Murat. ‘Ik wil dat mijn kinderen hier meekunnen.’
De voertaal aan de ontbijttafel is Nederlands. De tweede taal is Frans, pas daarna komt Turks. Ik wil dat mijn kinderen hier meekunnen
De Ay’s kochten vier jaar geleden een huis met tuin in een rustige wijk in Geel. De grootouders langs vaderskant wonen in Turkije, de ouders van Neslihan wonen in Nederland. ‘We zijn heel bewust naar Geel gekomen. Voor de rust. We willen ook graag zelf iets opbouwen.’
Dat doen ze ook letterlijk. Tussen het opvoeden door zijn de ouders van Milan (5), Baran (4) en Ares (1) bezig met de verbouwing van hun huis. ‘Het is druk’, zegt Murat. ‘Maar ik klaag niet: ik ben blij dat ik hier een goede job heb gevonden.’
In Turkije werkte hij in een bank, vandaag werkt hij in de Antwerpse haven als orderbeheerder in shiften. ‘Ontbijten lukt niet altijd samen, maar het avondeten is heilig voor ons’, zegt Neslihan. ‘De kinderen genieten daarvan: met papa erbij is het gezelliger.’
Zij was ooit stewardess, maar schoolde zich om tot kinderverzorgster. ‘Tot de kleinste vijf is, blijf ik voltijds moeder’, zegt Neslihan. ‘Zeker nu ze zo klein zijn, wil ik er altijd zijn voor hen.’
Woensdag iPad-dag
Het huishouden runnen met één inkomen vergt heel wat rekenwerk. ‘Binnenkort wil ik deeltijds gaan werken, zodat we financieel wat meer ruimte krijgen’, zegt Neslihan. ‘Intussentijd moeten we wat rekenen. Dat lukt, maar we kunnen niet iedere zaterdag naar de Efteling.’
‘Spijtig’, roept oudste zoon Milan. ‘Maar picknicken in de tuin is nog leuker.’
Door haar ervaring als kinderverzorgster is Neslihan bedreven in het bedenken van spelletjes. Er is wel een iPad in huis, maar de kinderen mogen er enkel op woensdag en in het weekend mee spelen. ‘Ik vind het belangrijk dat ze kunnen spelen, met blokken of in de tuin.’
Als de jongens nieuw speelgoed willen, moeten ze daarvoor sparen. ‘Zo wilden de jongens laatst een voetbaltafel. Ik heb hen gevraagd om speelgoed waar ze niet meer mee spelen online door te verkopen. Zo leren ze bewust met hun spullen omgaan.’
Ook voor hun kleren moeten ze zorg dragen, want die gaan van Milan, naar Baran, naar Ares. ‘Respect. Dat wil ik mijn kinderen bijbrengen’, zegt Murat. ‘Voor hun spullen, maar vooral ook respect voor de ander. Als ik later merk dat ze iemand pesten, krijgen ze met mij te doen.’
Tekening op de muur
Tegelijk valt op hoe ontspannen Neslihan en Murat tegen hun kinderen zijn. Als Ares tijdens het interview een tekening maakt op de muur in de woonkamer, moet zijn moeder lachen. ‘Zolang hij tekent in de ruimtes die nog verbouwd moeten worden, is het prima’, vindt ze.
‘Te streng zijn, is ook niet goed’, zegt Murat. ‘Wat dat betreft, voeden we onze kinderen heel anders op dan onze ouders.’