Bron: De Morgen – 23-02-17, 18.05u – Marie Wynants en Lotte Beckers
Fotografe en regisseur Marie Wynants praat met schilder en dj Charlotte De Cock
Fotografe en regisseur Marie Wynants houdt van jong, vrouwelijk en vrij. Zo belandt ze op een druilerige dinsdag in het universum van Charlotte De Cock, schilder, dj en organisator van feestjes allerhande.
De setting: kasteel Hallehof in Zoersel, ooit een gemeentehuis, nu een plek waar De Cock voor een schappelijke huurprijs de boel bewaakt. De vergaderzaal (soms ook dansvloer) met portretten van oud-burgemeesters en de obligate vlaggen is slechts een van de kamers bezaaid met kleren en bontjassen (“we verkleden ons altijd voor feestjes”), en met ligzetels, schapenvellen en planten heeft De Cock heeft elders een exotische living gemaakt. Marie: “Charlotte bezoeken is een andere wereld instappen.” Terwijl ze de ene sigaret na de andere opsteekt, gooit de onrustige kunstenares edamebonen in haar mond en stuurt ze haar vriend om tijgerpistolets en preparé.
Hoe zit het ondertussen met de expo die eraan komt? Je hebt schilderijen gemaakt van feestende vrienden?
‘Ik wil ook nog een selfie schilderen. Die kutselfies altijd, het lijkt me wel grappig om daarmee te beginnen’
“Niet alleen feestende vrienden. De expo heet A journey with Charlotte en gaat over het laatste jaar. Ik neem overal foto’s, en op mijn iPhone heb ik dan beelden gekozen die ik wil schilderen: mijn tijd op Burning Man, de eindeloze feesten in het kasteel in Tremelo waar ik even woonde. Ik wil ook nog een selfie schilderen. Die kutselfies altijd, het lijkt me wel grappig om daarmee te beginnen. Ik ga de doeken ook niet traditioneel ophangen, in een lege ruimte met spots erop. Ik wil een pikdonkere ruimte, en daar ga ik iets met licht doen. Het wordt cool. Ik heb wel nog heel veel werk. Ik moet nog aan schilderijen beginnen, maar zo is het altijd. Ik werk heel snel. Hoe groter het schilderij, hoe sneller.”
Het zijn wel makkelijke ontmoetingen met je modellen, als je schildert vanuit foto’s.
“Ik kan niet aan Luc Tuymans vragen om uren te poseren. Hij kan nogal nors zijn, dus dat zouden heel donkere dagen zijn.” (lacht luid)
De Cock mag gerust een poulain van Tuymans genoemd worden: ze portretteerde hem voor haar bejubelde reeks Thirteen Masters, hij speechte toen bij de vernissage, en ook in deze reeks duikt hij op, in vervaarlijk rood en zwart. “Toen ik hem vroeg om te speechen, was het eigenlijk om te lachen.”
Als ik later naam heb gemaakt, wil ik ook de jongere generatie steunen. Ik voelde dat keihard bij sommige leerkrachten, dat ze ons door hun eigen frustraties het succes niet gunden.
“Schilder Koen van den Broek komt hier vaak langs, hij woont hier om de hoek, en die is mij echt aan het ‘mentoren’. Probeer dat eens, of laat dat. Dat is de max. Hij zegt zelf dat hij nu in de positie is om mij te helpen.”
En na de expo naar Californië?
‘Ik heb tien jaar moeten zoeken, maar nu heb ik alles wat ik wil’
“Ik ken Californië ondertussen beter dan België. Een paar jaar geleden heb ik daar vier verlaten gehuchten bezocht, verlaten mijnwerkersdorp, een beachresort of militaire domeinen waar mensen naartoe getrokken zijn om zelfvoorzienend te leven. Nogal Mad Max. Ik heb toen heel vluchtig wat foto’s genomen (daar kwam vorige zomer de expo My California van, MW/LB) maar nu blijf ik er een dikke maand om te schilderen en een kleine docu te maken.
“Oh, en ik ga er ook aan een plaat werken onder de naam Douad. Donkere newbeatachtige sound met Marokkaanse, Arabische klanken. Ik ben alles beu van muziek die er nu is. Daarna vlieg ik naar Cape Town voor AfrikaBurn, de Afrikaanse variant van Burning Man waar ik zelf ook een feestje organiseer, Illuminatus. Op Burning Man ga ik ook een Illuminatus organiseren, en in Madrid en Parijs, waar ik ook live ga schilderen.”
Ik vind het zo leuk dat je doet waar je zin in hebt.
“Ik heb tien jaar moeten zoeken, maar nu heb ik alles wat ik wil.”
Vanwaar komt Douad?
“Douad is het woestijnkind van Lawrence of Arabia. Op mijn 24ste heb ik eens een maand in de VS rondgereden in een oude Dodge Ramcharger, een oranje bak, en ik heb ondervonden dat alleen zijn in de woestijn het beste is op aarde.”
De Cock vertelt smakelijk over de auto die ze naar Washington moest brengen, de bankbiljetten die ze elders had verstopt, opgerold in een toiletzak, de maand die ze dan maar noodgedwongen doorkwam op goedkope koffie en beef jerkey (“daar laat je heel veel scheten van”), de truckers met wie ze mee kon rijden en de bordelen waar die graag even halt hielden.
Leven je ouders ook zo?
Mijn papa is er niet meer, die heeft zelfmoord gepleegd toen ik vier was. En mijn mama (decoratrice Kris Caluwe) doet haar ding, die koopt op op rommelmarkten. In het kasteel in Tremelo zei ik haar dat ik geweien wou, en ze kwam af met dertig van die dingen. Maar ze reist niet, dus we leven toch anders. Ik weet niet waarvan ik dat heb.”
En school?
“Ik heb op heel veel scholen gezeten en ben gestopt in het vijfde middelbaar.”
‘Luc Tuymans zegt altijd dat ik geen zwart mag gebruiken. Maar het is toch net de kunst om te doen wat je wilt?’
Een probleemkindje?
“Ik ging nooit. Ik vertrok ’s ochtends thuis en wachtte dan achter de hoek tot mijn moeder de deur uit was. Ik hing veel rond in de stad. Als veertienjarige tussen de gasten van de BMX-shop of zo (lacht). Ik ben zelfs ooit uit de Fish & Chips in de Kammenstraat gegooid omdat ik te druk was. En pikken hé. Ondergoed en schmink. Dan moest mijn moeder me bij de politie komen halen. Ik heb destijds wel een paar schilderlessen gevolgd, en toen ik naar de les ging met een hoop werken die ik thuis had gemaakt, zeiden ze dat ik geen wit mocht gebruiken. Ség. Luc zegt ook altijd dat ik geen zwart mag gebruiken. Maar het is toch net de kunst om te doen wat je wilt?”
Ik ken ook best veel mensen die het niet haalden in het middelbaar, en toch hun weg hebben gevonden. Misschien bestaat er toch zoiets als een vroege artistieke roeping.
“Uiteindelijk doen veel mensen niet wat ze graag doen. Als je iets wilt, doe het gewoon. En als het tegenslaat, dan is het zo. Als alles lukt, dan is het ook maar saai. En dan weet je niet wat het is om gelukkig te zijn.”
Lees meer over Charlotte De Cock