Marc werd na zijn scheiding tien jaar geterroriseerd door zijn ex: ‘Een klacht voor incest, voor mishandeling, voor poging tot moord… Ik kan het één voor één afvinken’
Raf Liekens13 januari 2025
Vechtscheidingen in Vlaanderen
Beeld Peter WillemsnormalScheiden is lijden, zeggen ze. Zeker als je door je ex tien jaar lang wordt geterroriseerd. Het overkwam Marc, een vijftiger uit Limburg, die na zijn relatiebreuk een golf van pesterijen moest ondergaan, inclusief valse aantijgingen van incest, kindermishandeling en zelfs poging tot moord. ‘Aan de schoolpoort vroeg ik me af: tegen wie zou ze wát hebben verteld? En wat moeten die mensen nu van mij denken?’ Lees hier deel 1: ‘Soms moeten kinderen zich aan de voordeur omkleden, omdat de kleren die ze bij de ex dragen niet binnen mogen.’
Marc is een schuilnaam, net als de andere voornamen in dit artikel. Hij getuigt anoniem om de identiteit van zijn kinderen en zichzelf te beschermen. Nu zijn kinderen allebei twintigers zijn, lijkt het ergste leed achter de rug. Maar hij wil niks doen dat zijn ex kan triggeren om opnieuw haar duivels te ontbinden.
Dankzij HUMO leest u
geen andere onzinNu al vanaf 1,60 1,25 per week
MARC «Ik heb Linda als coördinator bij een Chirokamp leren kennen, zij was er leidster. Ik voelde me aangetrokken door haar diepzinnigheid en haar interesse in psychologie. Na drie jaar waren we getrouwd en werd ons eerste kind geboren: Emma. Ik was 26. Al snel bleek dat wij verschillend dachten over opvoeding en enkele fundamentele normen en waarden. Liegen, bedriegen en valsspelen kon voor mij absoluut niet. Voor haar hoorde dat bij het leven en was het een geoorloofde manier om geld te verdienen. Op reis foefelde ze met de leeftijd van de kinderen, zodat we minder moesten betalen. Werd ze betrapt, dan voerde ze een theaterstuk op, inclusief fake huilbuien. De eerste keer dat ik dat zag, was ik stomverbaasd: was ik met díé vrouw getrouwd?»
HUMO Welke meningsverschillen hadden jullie over de opvoeding?
MARC «Zij was er heilig van overtuigd dat je kinderen de totale vrijheid moet geven. Zonder structuur, regels of belemmeringen. Ik toonde haar een sociologische studie waarin vijftien jongeren samen in een huis werden ondergebracht, zonder begeleiding. Na twee dagen was dat huis gesloopt. Het deel van je hersenen dat verantwoordelijk is voor je redeneervermogen, je beslissingen en het reguleren van je emoties is pas op je 21ste volgroeid. Waarom zou je een 6-jarige dan als een volwassene behandelen? Maar Linda stond niet open voor mijn argumenten. Ze las veel boeken over psychologie en vond dat elke motivatie vanuit het kind zelf moest komen.»
Illustratiebeeld.Beeld Getty Images/Tetra images RFnormalHUMO Dus je kinderen hoefden ook niks voor school te doen?
MARC «Het woord ‘moeten’ was uit den boze. Toen Emma in het lager straf kreeg omdat ze haar huiswerk niet had gemaakt, schreef mijn vrouw in de agenda dat dat het probleem van de school was. De leerkracht had Emma maar moeten motiveren. Ik vond dat schandalig, maar ze hield die dingen verborgen voor mij. Meestal kreeg ik het pas te horen op het oudercontact, waar ik alleen naartoe ging, omdat het samen niet meer ging. Onze meningsverschillen werden onoverkomelijk. Toen Emma 7 was en onze zoon Tom 4 heb ik de scheiding aangevraagd.»
HUMO Hoe reageerde je vrouw?
MARC «Ze had me twee jaar eerder gewaarschuwd: ‘Als je me ooit verlaat, pak ik je kinderen en je geld af.’ Ik weet nog in welke zetel ze zat en hoe ze keek. De wraakzucht droop ervan af. Dat bevestigde mijn gevoel dat ik bij haar weg moest. Maar ik moest het voorzichtig aanpakken. Het was toen nog de gewoonte dat de kinderen na een scheiding hoofdzakelijk bij de moeder verbleven. Vaders kregen een weekend om de veertien dagen. Dat zag ik mezelf niet overleven. Dus trok ik stiekem naar een belangenvereniging voor gescheiden mannen met kinderen. Daar hoorde ik vreselijke verhalen van vaders bij wie het helemaal mis was gegaan. Hun belangrijkste advies: stel een scheidingscontract op om zoveel mogelijk misbruik te voorkomen.»
HUMO Deed ze moeilijk na de scheiding?
MARC «Niet meteen. Ze ging akkoord met een week-weekregeling en een financiële deal waarbij ik voor twee derde aan de kosten van de kinderen bijdroeg. Ik verdiende wat meer dan zij, maar verder was ik haar niks verschuldigd. Ze had drie diploma’s en een job. Maar al na een jaar probeerde ze die financiële verdeling aan te vechten. Het huis was voor 70 procent van mij en ik had haar uitgekocht met maandelijkse afbetalingen. Na anderhalf jaar was mijn schuld afgelost en vroeg ze meer alimentatie, maar ze ving bot bij de rechter. Wat later ontving ik een brief van de Dienst voor Alimentatievorderingen (DAVO): mijn ex had bij het OCMW beweerd dat ze haar alimentatiegeld niet kreeg. Ik stapte naar het hoofd van het OCMW en maakte met ons echtscheidingscontract duidelijk dat ik haar niks moest betalen. De sociaal assistente had haar gewoon op haar woord geloofd. Ik heb nooit meer iets van DAVO gehoord.
»Ze probeerde me ook te pesten met praktische zaken. Zo vergat ze de scoutsuniformen en knuffelberen van de kinderen mee te geven. Na de scheiding hadden we alle kleren netjes verdeeld. Een paar maanden later merkte ik dat al hun nette kleren weg waren. Telkens vertrokken de kinderen bij mij met deftige kleren en keerden ze van Linda terug met oude speelkleren. Ik kocht nieuwe merkkledij, maar na een paar maanden was ook die verdwenen. Ik kon niet anders dan de kinderen vragen de kleren van mama op maandagavond uit te doen en ze de week nadien weer aan te trekken.
Illustratiebeeld.Beeld Shutterstock / Tiko Aramyannormal»Ook de gitaar verdween, waardoor ik een nieuwe moest kopen. En na een tijd moest ik de gitaarles van de kinderen stopzetten, omdat Linda te veel tegenwerkte. Bij mij mochten ze paardrijles volgen, bij haar niet: te duur. Ik stelde voor die lessen ook in ‘haar’ week te betalen, maar zij wilde de kinderen er niet meer naartoe brengen, hoewel de manege maar een paar kilometer verderop lag. Zo nam ze de kinderen hun hobby’s af. Ze hield ook info van de school achter, waardoor de kinderen soms niet in orde waren.»
HUMO Probeerde ze hen ook tegen je op te zetten?
MARC «Voortdurend. Op een bepaald moment wilde Tom plots niet meer naar mij komen. Linda staafde dat met een verklaring van een homeopathische huisarts waarin stond dat hij zich niet meer veilig voelde. Ik belde die vrouw op om te vragen wat er aan de hand was. ‘Hebt u Tom alleen gesproken, of zat mijn ex erbij?’ vroeg ik. ‘Uw ex zat erbij.’ Ik drong er bij die arts op aan dat ze hem eens alléén zou spreken. Achteraf belde ze verwonderd terug: ‘Nu zegt uw zoon dat hij even graag bij u is.’ No shit, Sherlock!
»De strategie was duidelijk: mijn ex wilde van mij een slechte vader maken, zodat ze het volledige hoederecht én een betere financiële regeling zou krijgen. Op een dag moest ik naar de politie. Een jonge inspecteur bombardeerde me met vragen, zonder te zeggen waarover het ging: waar werkte ik? Wat waren mijn hobby’s? Waar sliepen mijn kinderen als ze bij mij verbleven? Ik was net aan het verbouwen, waardoor we met drie in een heel groot bed sliepen. De kinderen vonden dat fijn, maar mijn advocaat adviseerde me daarmee te stoppen, omdat mijn ex het kon misbruiken. De kinderen reageerden ontgoocheld toen ik zei dat ze voortaan apart moesten slapen.
»Ze vertelden dat hun moeder hen telkens naar een andere therapeut meenam. Ik begreep niet waarom: bij mij gedroegen ze zich normaal en waren ze gelukkig. ‘Mama wil dat zo,’ zeiden ze. Een paar weken na dat politieverhoor schermde Linda met een nieuwe verklaring van een therapeut waarin stond dat de kinderen beter niet meer naar mij kwamen. Toen ik die therapeut contacteerde, wist hij van niks. Linda had die verklaring zelf opgesteld en ondertekend. Uiteraard wilde die therapeut haar niet meer zien. Elke keer dat ik hoorde dat de kinderen naar een nieuwe therapeut gingen, maakte ik een afspraak en deed ik mijn verhaal met een curverbox vol rechterlijke uitspraken en valse aantijgingen. Elke keer werd de begeleiding onmiddellijk stopgezet. Dat heb ik vijf keer moeten doen.»
CVS
HUMO Hoe kon je kalm blijven onder die pesterijen?
MARC «Ik voelde eerder diepe teleurstelling dan woede. Ik wilde dat onze kinderen zo weinig mogelijk last van onze scheiding ondervonden. Daarom heb ik Linda’s aanvallen vooral lijdzaam ondergaan.
Beeld Peter Willemsnormal»Na een paar jaar drong ze aan op bemiddeling bij een gespecialiseerde advocate. Ik hapte toe. Ze stelde een datum voor die onmogelijk was voor mij. Ik liet haar weten dat ik avondshift had, waarop ze een nieuwe datum voorstelde. Ik was netjes op de afspraak, maar de bemiddelaarster gedroeg zich heel vijandig tegen mij. ‘U bent vorige keer niet komen opdagen en u vindt het blijkbaar niet nodig om u daarvoor te excuseren,’ zei ze. Ik viel uit de lucht. Mijn ex had die eerste afspraak niet verplaatst. Ze was zonder mij gegaan en had heel verontwaardigd vastgesteld dat ik er niet was. Op de volgende afspraak toonde ik ons mailverkeer, zodat de bemiddelaarster kon zien hoe de vork in de steel zat. ‘Op zo’n manier kan ik niet werken,’ zei ze. We moesten niet meer terugkomen.»
HUMO Maar u belde uw ex niet op om haar de huid vol te schelden en te zeggen dat ze moest ophouden met haar spelletjes?
MARC «Haar uitschelden zou ze zeker tegen mij hebben gebruikt. Ik incasseerde in stilte, maar documenteerde wel alles.
»Ze mailde me een telefoonnummer voor een nieuwe bemiddelingspoging. Tot mijn verbazing kwam ik bij het Vertrouwenscentrum Kindermishandeling en Incest terecht. ‘Oei, mevrouw,’ zei ik, ‘mijn ex wilde dat ik dit nummer belde, maar ik zit fout.’ ‘Nee, meneer, we moeten u wel degelijk hebben,’ klonk het. Ik maakte een afspraak, waarop ik uitgebreid heb verteld over mijn omgang met de kinderen. Ik bekende dat ik Tom recent een stevige uitbrander had gegeven. Ik had luid tegen hem geroepen, omdat het me eventjes hoog zat, maar daar had ik spijt van. Roepen is een teken van onmacht. Ze vroegen of ze mijn zoon eens mochten spreken. Na twee sessies concludeerden ze dat ik niks verkeerds had gedaan. ‘Meneer, we gaan uw ex laten weten dat valse beschuldigingen van incest en kindermishandeling onaanvaardbaar zijn.’ Na drie weken mocht ik Tom eindelijk weer zien. Hij was helemaal van slag: hij is bij mij thuis in een boom gekropen en heeft daar een uur gezeten. Voor het eerst werd duidelijk hoe zwaar Linda onze kinderen aan het beschadigen was.»
HUMO Viel ze je ook thuis lastig?
MARC (knikt) «Op een bepaald moment was Toms fiets verdwenen. De week nadien zei hij: ‘Papa, mijn fiets staat bij mama in de garage.’ Ze was hem komen stelen. Om loyaal te blijven beweerde ik dat ik met mama had afgesproken dat hij die fiets bij haar mocht gebruiken. ‘Ik ging voor jou toch een nieuwe kopen.’
»Ik had in die periode een nieuwe vriendin, die soms bleef overnachten. Op een ochtend, toen ze naar haar werk wilde vertrekken, kwam ze totaal overstuur weer binnen. Haar autobanden waren lekgestoken. Ik dacht onmiddellijk aan mijn ex, al leek het me vreemd dat ze ’s nachts thuis zomaar kon verdwijnen – ook zij had een nieuwe vriend. Achteraf hoorde ik van de kinderen dat hij net die week drie dagen in het ziekenhuis had gelegen. Toevallig, hè?
Illustratiebeeld.Beeld Shutterstock / Prostock-studionormal»Na een paar jaar kon ze zogezegd niet meer werken. Een homeopathische arts had schriftelijk bevestigd dat ze CVS had, het chronischevermoeidheidssyndroom. Volgens mijn kinesist was die verklaring waardeloos. CVS moet vastgesteld worden door vijf verschillende specialisten, waaronder een psychiater en een internist. Haar plan was om voortaan op mijn kosten, en die van de maatschappij, te leven. Ik zei de rechter: ‘Mevrouw beweert dat ze CVS heeft, maar er zit geen geldig bewijs in het dossier.’ Linda loog dat ze dat thuis was vergeten. De rechter gaf haar een flinke veeg uit de pan. Dat gebeurde wel vaker, maar ze gaf nooit op.
»Ze diende om de haverklap klacht in bij de politie. Soms belde een politieman me zuchtend op: ‘Marc, ze is weer komen zagen. Kun je nog eens naar het bureau komen?’ Maar één keer was het wél serieus.»
HUMO Wat had je uitgespookt?
MARC «Op een maandagmorgen stond ik om negen uur bij haar om Emma op te halen, aangezien ze die dag niet naar school moest. Linda deed moeilijk, begon te schelden en belde de politie. Ik stond in de keuken, naast het gasvuur, toen ze binnenkwamen. Linda zat aan de keukentafel met Emma op haar arm. De politie zei: ‘Meneer, u staat hier niet ingeschreven, u moet dit huis onmiddellijk verlaten.’ Ik ging akkoord, op voorwaarde dat één van hen bij mijn dochter bleef. De vrouwelijke inspecteur bleef binnen, de man vergezelde mij naar buiten. Ik toonde hem mijn echtscheidingscontract, dat altijd in mijn auto lag. Daarin stond dat ik de kinderen op maandag ten láátste om vier uur moest ophalen als ze niet naar school gingen. Het mocht dus ook al ’s morgens. De politievrouw kwam naar buiten en zei dat ik Emma mocht ophalen om vier uur ‘zoals afgesproken in het contract’. Ik toonde haar het papier. ‘Verdorie,’ zei ze, ‘die trees heeft me dat contract verkeerd voorgelezen.’ Ze stormde naar binnen en keerde terug met Emma.
»Aan het eind van die week ontbood de politie me opnieuw. ‘Ik ga u een paar vragen stellen over afgelopen maandag,’ zei een jonge inspecteur ernstig. De agenten hadden die dag gas geroken in het huis van mijn ex. ‘U stond toch naast het gasvuur, niet?’ Ik bevestigde, maar zei dat die geur niet ongewoon was. Mijn ex had verteld dat ze lekkende gaspitjes had en dat ze altijd de hoofdkraan moest dichtdraaien om een gasgeur te vermijden. De inspecteur noteerde alles en zei: ‘Meneer, ik ga nu even mijn boekje te buiten, maar ik zal u een pv-nummer geven. Bij elk volgend incident moet u daaraan refereren, want het gedrag van uw ex getuigt van een grote onberekenbaarheid en leugenachtigheid.’ Die bewuste maandag had de politie mijn ex ook geconfronteerd met de gasgeur. ‘O, ik ben vergeten de hoofdkraan te sluiten,’ had ze gezegd. Twee dagen later was ze aangifte komen doen: ze beweerde dat ik haar had willen vermoorden door haar gaskraan open te draaien. Ik ben die inspecteur eeuwig dankbaar: bij elk nieuw incident kon de politie met dat pv-nummer meteen zien hoe ze mij telkens met leugenachtige verklaringen wilde pakken. Na een tijd gaf ze het op.
Beeld Peter Willemsnormal»Ook tegen andere ouders strooide ze de gekste verhalen rond. Aan de schoolpoort vroeg ik me af: aan wie heeft ze wát verteld? En wat moeten die mensen nu van mij denken? Ik ben met Emma en Tom eens gaan zwemmen in Center Parcs. Ze mochten allebei een vriend of vriendinnetje meenemen. Ik heb die ouders uitdrukkelijk bedankt dat ze hun kind met mij durfden mee te sturen. ‘Marc, het is in orde, we weten waar Linda mee bezig is,’ zeiden ze.»
LOSGELD
HUMO Je had het daarnet over Tom die in een boom kroop. Heb je nog voorbeelden van hoe je kinderen onder de vechtscheiding leden?
MARC «Vanaf haar 10de begon Emma zich steeds slechter te voelen bij mijn ex. Ze had intussen twee kinderen met haar nieuwe vriend en eiste dat onze kinderen hem ook papa noemden. ‘Ik heb al een papa,’ zei Emma. ‘Ja maar, dat is een slechte papa,’ zei haar jongere halfzusje. Emma werd er woedend van dat Linda mij constant zwartmaakte en ze begon weg te lopen. De eerste keer belde ze me tijdens mijn nachtshift: ‘Papa, ik zit bij een vriendin. Het gaat niet meer bij mama. Kun je mij komen halen?’ Een andere keer zat ik thuis in een rolstoel na een zware knieoperatie toen ze naar mij kwam gefietst. Ik belde Linda om haar gerust te stellen. Ze brulde dat ze haar onmiddellijk kwam halen en smeet de telefoon dicht. Een paar minuten later stond ze hier. Ik reed in mijn rolstoel naar buiten om haar aan de poort tegen te houden, maar het was al te laat. Ze duwde mij uit mijn rolstoel en liep naar de open terrasdeur. Ik hinkte haar op één been achterna en kon haar nog net voor de ingang wegduwen en Emma deed de terrasdeur op slot. Mijn ex belde de politie, maar die was niet onder de indruk. Nadat ze haar hadden weggestuurd, wilden ze Emma, die zich in de kelder had verstopt, spreken. Emma verklaarde dat ze donkere gedachten had als ze bij mama verbleef. Ze mocht twee dagen bij mij blijven om te kalmeren.»
HUMO Maar nadien moest ze weer naar je ex?
MARC «Ja, en voortaan legde zij Emma’s fiets op slot, zodat ze niet meer kon vluchten. Toen ze 11 was, zei Emma dat een meisje uit haar klas niet meer naar haar mama moest. De rechter had haar laten kiezen. ‘Dat wil ik ook,’ zei ze. De vader van dat meisje bezorgde me de gegevens van zijn advocate, een heel kordate dame. Ze maakte meteen duidelijk dat kinderen niet mogen kiezen van de rechter, maar hen vanaf hun 12de wel kan horen. Ze wilde eerst Emma alleen spreken. ‘Want u kunt hier beweren wat u wilt.’ Ik moest in de auto wachten. Na een halfuur wenkte ze me naar binnen. ‘Ik zorg ervoor, meneer,’ zei ze. De jeugdrechter hoorde Emma en ze moest nooit meer naar haar mama: geen bezoekregeling meer. Dat was een zeer uitzonderlijke uitspraak.
»Emma heeft vier jaar permanent bij mij verbleven. Maar omdat alle experts ervoor pleiten om zelfs in moeilijke omstandigheden contact te houden met beide ouders, motiveerde ik haar om toch nog af en toe bij haar mama langs te gaan, bijvoorbeeld met Kerstmis en op verjaardagen. Zo kon ze ook contact houden met haar halfzusjes. Ik legde haar uit dat je in het leven geen bruggen mag verbranden. ‘Jij beslist hoelang je gaat. En als je me belt, kom ik je onmiddellijk ophalen.’ Na vier jaar verbeterde het contact met haar moeder weer. Ik had daar gemengde gevoelens bij, maar voor de evenwichtige ontwikkeling van een vrouw is een goede relatie met de moeder belangrijk.»
IllustratiebeeldBeeld Shutterstock / fizkesnormalHUMO Was je ex je dankbaar voor die sportiviteit?
MARC (lacht)«Wat denk je? Ze bleef me pesten. Toen de kinderen 14 en 17 waren, wilde ik een week met hen naar Barcelona. Ik ging Tom bij Linda ophalen, maar hij sms’te dat hij niet naar buiten mocht komen. Het was nochtans mijn week. Ik zag geen andere optie dan de politie te bellen: we moesten onze vlucht halen. Nadat ik mijn scheidingscontract had getoond, brachten ze Tom onmiddellijk naar buiten. Maar hij kreeg van zijn mama geen bagage mee. We moesten in Barcelona alles opnieuw voor hem kopen.
»Door een samenloop van omstandigheden misten we onze terugvlucht op zondag. Ik boekte een extra overnachting en liet mijn baas weten dat ik de volgende dag niet kon komen werken. ’s Ochtends had ik vijf berichten. De politie had mijn werkgever gebeld, omdat mijn ex klacht had ingediend voor ontvoering. Ik belde de politie om te zeggen dat dat niet klopte. ‘Dacht ik al,’ zei de inspecteur. Hij vond het verhaal zo raar dat hij Child Focus nog niet had ingeschakeld. Voor hetzelfde geld waren mijn kinderen en ik die dag internationaal geseind. Tom kon ermee lachen: ‘Je had losgeld moeten vragen, papa!’ (lacht)
»De kinderen wilden met mij mee op skireis, maar dat was in een week dat ze bij Linda waren. ‘Vraag mama maar of ze een week wil ruilen,’ zei ik. Ze belden haar vanuit de auto, zodat ik kon meeluisteren. Linda ging akkoord. Maar drie weken voor ons vertrek – alles was al betaald – beweerde ze dat ze nooit haar toestemming had gegeven. Ik heb een kortgeding moeten aanspannen. Die reis duurde tien dagen, maar na een week begon ze mij, en zelfs het hotel, te stalken. Ze eiste dat ik de kinderen terugbracht. Alweer een vakantie verbrod. Ik was nooit, nergens gerust.»
SJAMAAN
HUMO Heb je nooit op breken gestaan?
MARC «Ik ben in begeleiding gegaan om me te wapenen tegen haar psychologische terreur. En ik heb begrip gekregen voor mensen die een moord plegen, hoe verwerpelijk dat ook is. Tien jaar hebben de pesterijen geduurd. Tien jaar waarin de stress me helemaal opvrat. Tien jaar waarin ik lijdzaam moest toezien hoe de kinderen werden beschadigd.»
HUMO Hoe uitte zich dat?
MARC «Tom is ontspoord. Vanaf zijn 17de kwam hij zelden nog naar mij. Bij haar mocht hij blowen en moest hij niet naar school. Ik vond dat hij wél zijn best moest doen op school, zodat hij later een goeie job kon hebben. ‘Maar papa, er komen zoveel mensen naar hier die ondersteuning krijgen. Waarom zou ik dan werken? Ons sociaal systeem zit zo in elkaar dat ik altijd wel van ergens geld zal krijgen.’ Ik zei dat een leefloon geen vetpot is. ‘Ik kom daar wel mee toe,’ antwoordde hij. Ik legde uit dat onze bijstand alleen kan functioneren als voldoende mensen ertoe bijdragen, en dat die voor de zwakkeren is. Hielp allemaal niet.
Illustratiebeeld.Beeld Getty Imagesnormal»Op zijn 18de wilde hij zich plots niet meer wassen. Dat was zelfs voor Linda een brug te ver. Hij mocht niet meer binnen zolang hij zich niet douchte. Voortaan overleefde Tom in een schuur naast hun huis, als een beest. Hij had er een bed gezet, maar in de winter was het er ijskoud. ’s Nachts plaste hij in plastic flessen, zodat hij niet naar buiten moest. Die flessen stalde hij uit op de vensterbank van de schuur. Linda vond dat verschrikkelijk. Ze stapte naar een therapeut die Tom liet colloqueren. Een onnodige en faliekante beslissing. Aan mij werd niks gevraagd.»
HUMO Je minderjarige zoon werd gecolloqueerd en je had er niks aan te zeggen?
MARC «Inderdaad. In de psychiatrie werd Tom verliefd op een oudere vrouw, een junkie die bekendstond bij de politie. Toen zij mocht vertrekken, ontvluchtte Tom de instelling om bij haar te kunnen zijn. Daarna liep het helemáál mis. Hij begon harddrugs te gebruiken, kreeg ruzie met de politie en uiteindelijk met haar. Zij verbrak de relatie, waarop hij haar begon te stalken. Hij kreeg een contactverbod: elke keer dat hij in haar buurt opdook, werd hij opgepakt. Zeven jaar lang is hij de gevangenis in- en uitgegaan, waar hij zware criminelen leerde kennen. Na die vreselijke periode kon ik hem overtuigen zijn leven weer op de rails te zetten. Hij heeft recent een opleiding als maatschappelijk werker afgerond, maar voorlopig leeft hij van de bijstand. Geld interesseert hem niet, maar hij heeft veel schulden.»
HUMO Hoe gaat het met zijn zus?
MARC «Emma is psychologie gaan studeren om haar trauma’s te verwerken. Ze wilde per se op kot. Jammer genoeg kon ze de stress niet aan en is ze na twee jaar gestopt. Ze is naar Ierland verhuisd, maar ze werkt niet. Ze heeft er een vriend, en die relatie zit goed, maar een job kan ze voorlopig niet aan, vanwege haar psychische problemen. Onze twee kinderen zijn nochtans heel intelligent. Tom leerde zichzelf al lezen en schrijven in de kleuterklas. Emma las in de lagere school alle Harry Potter-boeken in het Engels. Ze zou een goeie lerares kunnen zijn.»
HUMO Heb je nog contact met je ex?
MARC «Dat is al lang geleden. Ze is sjamaan geworden, doet handopleggingen en is bezig met astrologie. Maar hoe kun je nu andere mensen helpen als je zelf zo giftig in elkaar zit? Ik heb lang tegen hen gezwegen over wat hun mama allemaal uitstak, maar op aanraden van vrienden ben ik het hun na een tijd beginnen te vertellen. Op hun 18de heb ik hun mijn curverbox met documenten getoond. Die mochten ze helemaal doornemen. Maar ze wilden het liever allemaal niet weten.»
HUMO Linda dreigde destijds dat ze je geld en je kinderen zou afnemen. In hoeverre is ze daarin geslaagd?
MARC «Pff, heftige vraag. (Krijgt het moeilijk) Ze heeft het welzijn van de kinderen ondermijnd en hen, soms met succes, tegen mij opgezet. Gelukkig waren ze intelligent genoeg om daar doorheen te kijken. Maar ik heb er zwaar onder geleden. Ze zeggen dat je met twee moet zijn om ruzie te maken, maar dat klopt niet. Je moet met twee zijn om overeen te komen. Om alles te verpesten volstaat één ruziemaker. Ik heb tien jaar lang moeten vechten voor wat mij toekwam en wat we samen hadden ondertekend. Mijn ex kreeg in de rechtbank keer op keer ongelijk, maar ik moest wel mijn eigen advocatenkosten betalen. Het heeft me immens veel tijd, geld en energie gekost om al haar beschuldigingen te weerleggen. Maar als ik dat niet had gedaan, was ik alles kwijtgeraakt. Een klacht voor incest, een klacht voor mishandeling, een klacht voor poging tot moord: de intrieste verhalen van scheidende ouders die je soms in de media leest, kan ik één voor één afvinken. Ik wens het niemand toe.»
HUMO Ondanks alles klink je niet verbitterd.
MARC «Dat wil ik ook niet zijn. Maar het is een zware oefening in aanvaarding geweest. Op een bepaald moment heb ik beseft dat ik er toch niks aan kon veranderen. Ik wil op mijn sterfbed kunnen zeggen dat ik altijd heb geprobeerd er het beste van te maken. Ik heb gevochten voor het welzijn van de kinderen, maar ik kon Linda niet weggommen.»
HUMO Geloof je nog in de liefde?
MARC «Ja. Ik heb nadien nog twee goede, fijne relaties gehad. Gezonde relaties bestáán. Ik had gewoon de pech dat ik op jonge leeftijd een relatie met een zeer destructieve vrouw was begonnen. Ik schenk mensen nogal snel mijn vertrouwen. Ik ben wel voorzichtiger geworden, maar ik wil niet constant in achterdocht leven. Dan loop ik nog liever af en toe met mijn kop tegen de muur.»
HUMO Heb je een tip voor jonge koppels?
MARC «Trouw alleen met een huwelijkscontract waarin staat hoe je de dingen verdeelt bij een scheiding, en zelfs wat de omgangsregeling voor de kinderen wordt. Niet romantisch, maar je kunt veel ellende vermijden door dat te regelen wanneer het nog goed zit in de relatie. In het beste geval heb je dat contract nooit nodig. Als het fout loopt, ben je blij dat je het hebt.»
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
Hoe kinderen de dupe worden van een vechtscheiding: ‘Soms moeten kinderen zich aan de voordeur omkleden, omdat de kleren die ze bij de ex dragen niet binnen mogen’
Een jaar na de Humo-artikelsMeer dan 50 jaar na seksueel misbruik in weeshuis krijgt Erik een schadevergoeding: ‘De nonnen geven het toe. Eindelijk word ik geloofd’
‘De expeditie: Namibië’Nieuwsbrief
Het laatste nieuws over films en series
Wil je elke week de Humo Kijkt nieuwsbrief ontvangen via e-mail?
