‘Ik weet niet hoeveel mannen er in totaal geweest zijn. En ik vraag me dikwijls af: op hoeveel computers sta ik nóg?’
20 september 2023, 10:00
GetuigenisKindermisbruik
Beeld ter illustratie.noneBeeld anp
‘Toen Sven Pichal werd aangehouden, viel iedereen uit de lucht. Maar van mijn vader kon ook niemand het geloven.’ Klara (35) werd tussen haar 7de en 18de seksueel misbruikt door haar vader. Hij leende haar ook uit aan andere mannen en maakte daar beelden van, die hij online verspreidde én die vandaag nog altijd rondgaan op het internet. ‘Laatst vond de politie beelden van mij bij een Amerikaanse verzamelaar van kinderporno. Twintig jaar na het misbruik. Dan vraag ik me af: bij wie sta ik nóg op de computer?’
Het was de manier waarop hij de trap opkwam. Daaraan kon Klara* horen of ze die avond verkracht zou worden, of niet.
Krijg een melding bij belangrijke artikelen over In het nieuws.
Klara: “Ik sliep als kind op de zolderkamer. Ik hoorde beneden de deur opengaan, en dan zijn stappen op de treden. Daaraan kon ik horen of hij naar boven kwam om iets te vragen, of voor het andere. Als hij plannen had, was zijn stap erg gejaagd. Bonk-bonk-bonk. Hij versnelde dan onderweg, nam twee treden tegelijk, en kwam zonder kloppen binnen. Dan deed ik snel de gordijnen dicht en wist ik: shit, het is zover.”
Klara, vandaag 35, is goedlachs, mondig en dapper. Ze werkt als therapeut en ze heeft een fijne relatie. Ze is ook vrijwilliger bij de vzw Anaktisi, een lotgenotengroep voor slachtoffers van seksueel grensoverschrijdend gedrag. Maar op het eerste gezicht verraadt niets dat ze zelf haar hele jeugd lang seksueel werd misbruikt.
Klara: “Ik heb als kind heel goed leren liegen, omdat ik nooit iets mocht laten merken van wat er bij ons thuis gaande was. Ook al voelde ik me rotslecht, toch zag iedereen in mij enkel een sociale meid met wie je wel kon lachen. Ik heb nog altijd periodes waarin het niet zo goed gaat, maar dat toon ik alleen aan de mensen bij wie ik me veilig voel.”
Toen radiopresentator Sven Pichal werd aangehouden op verdenking van het bezit en de verspreiding van beelden van kindermisbruik, reageerde Vlaanderen geschokt. Wat deed het nieuws met jou?
Klara: “Ik voelde heel veel tegelijk. Teleurstelling, omdat ik besefte dat het vandaag nog altijd gebeurt. Het rakelde ook herinneringen op aan mijn eigen misbruik. Dan word ik boos, gespannen en kwetsbaar, en sluit ik me af. (Lachje) Mijn vriend zegt dat ik twee dagen niet te genieten was. Gelukkig kan ik er al iets beter tegen dan vroeger: toen werd ik echt overspoeld door herinneringen, je kon me op een hoopje vegen. Deze keer heeft het maar twee dagen geduurd. Een hele vooruitgang.”
Mensen konden nauwelijks geloven dat iemand met een vlekkeloos imago als Sven Pichal genoemd zou worden in een dergelijk onderzoek.
Klara: “Toen mijn vader werd aangehouden, vielen ook alle monden open. Familie, vrienden, mensen in onze gemeente… Niemand had dat ooit verwacht. Maar goed, van wie verwacht je zoiets eigenlijk wél?
“Mijn vader was medisch hulpverlener en hij reed met ziekenwagens. Hij heeft ongetwijfeld veel mensen geholpen en levens gered. Hij was een bekende figuur in het dorp, actief in de gemeentepolitiek. Mijn ouders waren sociaal geëngageerd en waren lid van heel wat solidariteitsverenigingen. Als iemand uit de buurt in de problemen zat, was ons huis een vast adres waar ze kwamen aankloppen voor raad of hulp.
“Voor de buitenwereld waren wij een perfect, gelukkig gezinnetje. Niemand heeft ooit gezien wat er achter de gevel gebeurde: er was niet alleen het seksuele misbruik, maar ook het huiselijke geweld en de psychische terreur in ons gezin. Ik was enig kind, maar er waren vaak pleegbroertjes en -zusjes in huis. Er kwamen geregeld maatschappelijke werkers over de vloer. Geen van hen heeft ooit iets opgemerkt.”
Ook Pichal en zijn partner hadden pleegkinderen. Is het toezicht op die opvanggezinnen dan zo oppervlakkig?
Klara: “Daar kan ik moeilijk iets over zeggen, alleen dat daders meesters zijn in het verbergen van hun duistere kant. De rechter die mijn vader jaren later veroordeelde, noemde hem een man met twee gezichten: hulpvaardig en sociaal geëngageerd, maar ook heel agressief en gewelddadig. Toen ik – jaren na het misbruik en na een langdurige opname in de psychiatrie – eindelijk een klacht tegen hem indiende, hebben de speurders heel wat mensen uit onze omgeving verhoord. Zowat iedereen viel uit de lucht. ‘Klara? Haar vader?’ En toen wisten ze nog niets van de beelden die hij op het internet had verspreid… Dat kwam ook voor mij als een verrassing.
“Tijdens het gerechtelijk onderzoek vonden de speurders op mijn vaders computer beelden waarop ik word misbruikt door andere mannen. Het klinkt bizar, maar van die andere daders herinner ik me niets meer. Het is alsof mijn lichaam op die momenten los van mij stond. Ik heb hele stukken van mijn jeugd uit mijn herinneringen gewist. Maar de beelden bewijzen wel dat het gebeurd is. Mijn vader heeft ze op het internet verspreid, en de politie stuit er af en toe nog op in hun onderzoeken naar kinderporno.”
De zaak-Pichal maakte veel publieke verontwaardiging los.
Klara: “En dat maakt me eigenlijk een beetje boos. Plots is iedereen verontwaardigd, alsof het om een nieuw fenomeen gaat. Alsof het enkel in marginale kringen voorkomt. Alsof het enkel met kinderen uit verre landen gebeurt. Dat vind ik zo vermoeiend. De politie had het over 19 miljoen beelden die elke dag wereldwijd worden gedeeld. 19 miljoen clicks per dag! Dat is gigantisch, en het is slechts een schatting. Ik wil dat mensen beseffen dat achter die beelden telkens een kind schuilgaat. Een kind van wie de jeugd is kapotgemaakt, een kind dat een leven lang littekens draagt.”
Eén van die kinderen was jij.
Klara (knikt): “Eén van die kinderen ben ik.”
‘De zaak-Pichal maakte veel los bij mij. Ik was boos om de verontwaardiging: alsof dit een nieuw fenomeen is, alsof het enkel in marginale kringen voorkomt.’noneBeeld VRT
STERREN AAN PLAFOND
Wat herinner je je nog van je kindertijd?
Klara: “In het begin waren we een tof gezinnetje. Mijn ouders deden aan crisisopvang voor pleegkinderen, dus waren er voortdurend broertjes en zusjes in huis. Ik had altijd speelkameraadjes. In mijn herinnering was mijn vader toen een warme, joviale man die fantastische verjaardagsfeestjes organiseerde. Hij bouwde een boomhut in de tuin, we gingen kamperen, we brachten vakanties door aan zee, gingen naar pretparken… Een idyllische kindertijd, denk je dan. Maar geleidelijk aan begon het fout te lopen.
“Mijn eerste herinneringen aan het misbruik dateren van toen ik een jaar of 6, 7 was. Mijn vader stopte me elke avond in bed en las een verhaaltje voor, terwijl mijn moeder hetzelfde deed met de pleegkinderen. Het gebeurde steeds vaker dat mijn vader me op de verkeerde plekken aanraakte. Hij ging steeds verder, hij begon me te strelen. In het begin deed het geen pijn, het was gewoon raar. Ik had totaal geen besef van wat er eigenlijk gebeurde. Wel vond ik het een beetje vreemd dat andere papa’s zulke dingen niet deden, als ik bij een vriendinnetje ging logeren.
“Ik vond het niet leuk, maar ik durfde er nooit iets over te zeggen. En mijn vader kon héél mooi voorlezen. Annie M.G. Schmidt, de sprookjes van de gebroeders Grimm, de ‘Tiny’-boekjes… Als hij dingen met me deed die niet leuk waren, las hij me achteraf wel een extra verhaaltje voor. Dat was mijn beloning, en dat vond ik als kind dan weer wél tof.
“Zo is hij stapje voor stapje verder gegaan. In het begin was er nog geen sprake van penetratie, dat kwam later. Een paar jaar later begon hij me echt voluit te verkrachten. Wanneer precies, dat kan ik niet zeggen. Ik weet wel dat mijn moeder rond m’n 12de een tijdlang ziek is geweest, en dat dat voor mij een heftige periode was. Ik hielp in het huishouden, het voelde alsof ik een verantwoordelijke rol speelde in het gezin. Misschien drong net daarom het besef door dat het echt fout zat met mijn vader. Mijn eerste herinnering aan een verkrachting dateert van toen, maar misschien was het al langer bezig. Ik heb een paar keer tegengestribbeld, maar ik merkte dat dat geen enkele zin had: hij haalde altijd de bovenhand. Eén keer probeerde ik hem uit alle macht van me af te duwen, maar ik moest uitgeput opgeven. Toen dacht ik: als ik niet beweeg, is het sneller voorbij. Dus liet ik het gebeuren, en verbeet ik de pijn.”
Hoe kwam je die momenten door?
Klara: “Ik denk dat ik niet meer in mijn eigen lichaam zat. Dat ik losraakte van mezelf. Dissociëren, heet dat (een bekend fenomeen bij slachtoffers van seksueel misbruik, red.). Ik maakte niet alles bewust mee, en dat is mijn redding geweest. Andere keren telde ik de sterren die aan het plafond van mijn slaapkamer hingen, of ik maakte er figuren mee in mijn hoofd. Ik hing ze ook geregeld anders, voor de afwisseling. Zo vind je manieren om ermee om te gaan.
“Van het misbruik zelf herinner ik me vooral de geur van zijn aftershave. De aftershave die ik hem zo vaak cadeau heb gedaan, voor Vaderdag of voor zijn verjaardag. Vandaag bevries ik nog altijd als ik die geur bij iemand herken. Dan schrik ik, en moet ik mezelf geruststellen: hij is hier niet. Gelukkig is zijn merk vandaag niet zo populair meer.
In 2020 lanceerde Child Focus een opvallende campagne op sociale media over het delen van beelden van seksueel misbruik.noneBeeld Childfocus
“In sommige periodes kwam hij elke week naar mijn kamer, soms zelfs een paar keer per week. Zelfs onder de douche of in de boomhut was ik niet veilig. En dan stopte het weer voor een tijdje. Dat maakte het heel onvoorspelbaar. Maar als hij boos of gestresseerd was, wist ik wat er die avond zou komen. En als hij had gedronken, had ik bijna altijd prijs. Tijdens de vakanties probeerde ik zo weinig mogelijk thuis te zijn, omdat hij dan meer dronk.”
Heeft je moeder nooit iets gezien?
Klara: “Ze zegt van niet. Ze heeft zich achteraf heel schuldig gevoeld, ze vraagt zich af hoe het mogelijk is dat ze het nooit heeft gezien. Soms denk ik: heb je het niet gezien, of heb je het niet wíllen zien? Maar goed, ik ga ervan uit dat ze inderdaad niets wist. Het is ook erg moeilijk om te geloven dat je partner zoiets ergs doet. En mijn mama was óók een slachtoffer van mijn vader. Hij was heel dominant en gewelddadig, ook tegenover mijn pleegbroertjes en -zusjes.”
Heeft hij hen ooit lastiggevallen?
Klara: “Seksueel? Ik denk dat hij de meesten op dat vlak met rust liet. Alleen van mijn pleegzus, die jaren bij ons heeft gewoond en die ik beschouw als een echte zus, vermoed ik dat ze ook in zijn klauwen is gevallen. Maar zelf praat ze er niet over, en ik wil haar niet forceren.
“Bij alle pleegkinderen was er sprake van fysiek geweld. Ik heb vaak gezien dat ze een pak rammel kregen, maar dat vond ik niet abnormaal: ik had nooit iets anders gezien. Tijdens het gerechtelijk onderzoek hebben sommige pleegkinderen verklaringen afgelegd over de losse handjes – of, beter gezegd: vuisten – van mijn vader. Ze gingen geregeld met blauwe plekken naar school. Een leerkracht van mijn pleegzus heeft er mijn moeder eens op aangesproken, maar zij was zélf bang van mijn vader. Ook mijn zus sprak niet over het geweld. Ze was altijd tegen een deur of een kast gelopen. Op een dag ging ze met een blauw oog naar school: van mijn vader moest ze zeggen dat ze uit een boom was gevallen.
“Blijkbaar zijn er nooit vragen gesteld over wat bij ons thuis gebeurde. Er zijn in ieder geval nooit stappen ondernomen.”
ZWIJGPLICHT
Merkte niemand iets aan je gedrag?
Klara: “Ik was geen angstig vogeltje, als je dat bedoelt. Ik was bang voor mijn vader, maar buitenshuis kon ik wel een grote mond opzetten. Ik was hyperactief: ik ging paardrijden, ik speelde badminton en ik was vrijwilliger in de Wereldwinkel. Ik deed mee aan alle acties van 11.11.11 en Unicef. En ik ging heel vaak babysitten. Als ik maar niet thuis hoefde te zijn.
“Achteraf denk ik dat het ergens wel zichtbaar was. Ik had altijd een smoes als ik me niet goed voelde, of als mijn punten op school kelderden. Als ik blauwe plekken had, zorgde ik ervoor dat ik niet hoefde mee te doen aan de turnles. Huilen deed ik enkel in bed, onder de dekens. Ik leidde een dubbelleven, gewoon om te kunnen overleven.”
Heb je er nooit aan gedacht om het iemand te vertellen?
Klara: “Ik durfde niet. Mijn vader dreigde dat ik in een pleeggezin zou worden geplaatst als ik er ooit iets over zei. Dan zou ik mijn familie nooit meer terugzien. Dat dreigement maakte wel indruk, want ik zag al de pleegkinderen die bij ons kwamen, en hoe moeilijk ze het soms hadden. ‘Ze zullen je toch nooit geloven’, zei hij vaak. ‘Het is jouw woord tegen het mijne.’ En: ‘Als jij weggaat, doe ik het gewoon bij je pleegzus. Is dát wat je wilt? Wil je haar dat aandoen?’ Dat was natuurlijk het laatste wat ik wilde. Ik dacht: ik laat het nu al zo lang toe. En dus liet ik hem maar begaan.
“In het middelbaar heb ik aan één leraar een klein stukje van het verhaal verteld. Maar ik liet hem zweren dat hij het aan niemand anders zou vertellen, en hij heeft zich ook aan die belofte gehouden. Op dat moment was ik hem daar erg dankbaar voor. Achteraf dacht ik: verdorie, hij had wél iets moeten zeggen. Die leraar heeft er wel voor gezorgd dat ik niet helemaal onderuitging. Hij was ook degene die me op het idee heeft gebracht om thuis weg te gaan, samen met mijn moeder.”
Je ouders zijn pas gescheiden toen je 18 was. Waarom heeft je moeder zo lang gewacht om je vader te verlaten?
Klara: “Dat begreep ik niet, en dat liet ik haar ook merken. Als tiener was ik heel brutaal tegen mijn mama. Nu snap ik iets beter waarom ze zo lang is gebleven: ze was financieel afhankelijk van hem, omdat ze geregeld een tijdlang geen job had. Bovendien was zijn greep op haar heel stevig, ze deden bijna alles samen. Als mama in een vereniging stapte, volgde hij onmiddellijk. Uit liefde, dacht ik toen, maar nu besef ik dat hij haar geen enkele vrijheid gaf.
Nood aan een gesprek?
Praten helpt, dat kan bij Tele-Onthaal: bel 106 of ga naar de website tele-onthaal.be.
Wie met vragen zit over zelfdoding, kan terecht bij de Zelfmoordlijn op het gratis nummer 1813 en op de website zelfmoord1813.be.
Wie nood heeft aan een anoniem gesprek over misbruik, kindermishandeling of zelfdoding, kan terecht bij de gratis hulplijn 1712 of op de website 1712.be.
“Op m’n 18de is ze uiteindelijk van hem gescheiden. Eerst ging ik bij mijn moeder wonen, dan ben ik op kot gegaan om te studeren. Daar ben ik gecrasht. Niet meer in de buurt zijn van mijn vader, niet langer door hem gecontroleerd worden, liet me beseffen wat er was gebeurd. En in dat besef verdronk ik. Ik heb een zelfmoordpoging ondernomen, die gelukkig is mislukt. Daarna ben ik opgenomen in de psychiatrie. Voor het eerst in mijn leven begon ik over het misbruik te praten, met mijn psycholoog – die vooral bleef doorvragen naar de dingen die ik níét vertelde.
“Het heeft nog wel even geduurd voor ik een klacht tegen mijn vader heb ingediend. Ik wilde hem de kans geven om in te zien wat hij had aangericht. Het was niet mijn bedoeling om hem te straffen, ik wilde erkenning voor wat hij met mij gedaan had. Maar mijn vader wilde niet praten. Hij is nooit naar de afspraken gekomen. Toen heb ik een klacht ingediend, nét binnen de verjaringstermijn.”
SPICE GIRLS-DEKBED
Tijdens het onderzoek ontdekten de speurders dat je vader je niet enkel had misbruikt, maar ook uitgeleend en gefilmd.
Klara (knikt): “Bij een huiszoeking vonden de speurders beelden van mij waarop ik door andere mannen word misbruikt, op zijn computer en op USB-sticks. Mijn vader had ze ook op het internet verspreid, vermoedelijk om te ruilen voor andere beelden. Daarop heeft het gerecht een tweede onderzoek naar hem geopend, dat vandaag nog altijd loopt.”
Maar van dat misbruik door die andere mannen herinner je je niets meer.
Klara: “Niets. Ik kreeg op een dag een telefoontje van de speurders die me al een paar keer hadden ondervraagd: of ik wilde langskomen voor een extra gesprek. Eerst stelden ze rare vragen: ‘Herinner je je dat je gefilmd bent?’ ‘Herinner je je dat er andere mannen geweest zijn?’ – ‘What the fuck, nee!’ zei ik. ‘Zoiets zou ik me toch herinneren?!’ En toen vertelden ze me dat ze in de bestanden van mijn vader filmpjes hadden gevonden waarin een meisje wordt verkracht. ‘We vermoeden dat jij het bent.’ Ze legden me twee screenshots voor en vroegen me of ik mezelf herkende. Het waren vage, korrelige beelden: op de ene foto zag ik een man die boven op een naakt meisje ligt, en op de andere een mannenrug met daarnaast hetzelfde meisje. ‘Dat ben ik niet’, was mijn eerste reactie. Maar natuurlijk herkende ik mijn nachtkastje, en het lampje erop. En mijn favoriete dekbedovertrek van de Spice Girls, een cadeau dat ik had gekregen op mijn communiefeest – ja, ik heb een foute periode gehad (lacht). En toen herkende ik mezelf tóch in dat meisje. Slik.
“Of ik de mannen ook kende, wilden de speurders weten. Maar ik had geen flauw idee wie ze waren. Wellicht heb ik ook op die momenten gedissocieerd: ik besefte niet wat mijn lichaam meemaakte, dus hield ik er ook geen herinneringen aan over. Maar na dat gesprek bij de politie ben ik ingestort.”
Wist je toen al dat de beelden op het internet rondgingen?
Klara: “Nee, dat besef is later pas gekomen, toen mijn advocaat het dossier had ingekeken. Mijn eerste reflex was: hoe heeft hij dat geflikt? Mijn vader was helemaal geen techneut. Toen we nog bij hem woonden, kon hij met moeite de computer opstarten. Die stond in het midden van de woonkamer, en je moest nog inbellen met een modem. Misschien heeft hij het later geleerd. Of misschien heeft iemand anders het voor hem gedaan. Ik denk dat hij de beelden pas later op het internet heeft verspreid, toen we geen contact meer hadden. Mijn vader zelf geeft er geen uitleg over: die ontkent alles, zelfs het misbruik.”
Hoe oud was je op die filmpjes?
Klara: “Dat kan ik enkel bij benadering zeggen. Ze dateren uit verschillende periodes. Op sommige beelden was ik 13 of 14, kon ik afleiden uit de spullen op mijn nachtkastje. Op andere beelden zag ik een nieuw bed, dus dat was na m’n 14de. En op één foto was ik al 15 of 16, dat zag ik aan mijn korte piekjeshaar. Ik heb de filmpjes nooit helemaal bekeken, enkel stills, op aanraden van mijn advocaat. Elke keer kwamen er andere mannen in beeld, van wie ik er maar één heb herkend: een collega van mijn vader.”
Hoeveel waren het er?
Klara: “Vijf. De laatste is er een pas zo’n jaar geleden bij gekomen, nadat de speurders nieuwe beelden van mij hadden gevonden – op een Amerikaanse computer nog wel, in een onderzoek naar een verzamelaar van kinderporno. Daar zag ik mezelf weer liggen, met een man die tot dan toe op geen enkel beeld was verschenen. Dus: nee, ik weet niet hoeveel mannen er in totaal geweest zijn. En ik vraag me dikwijls af: op hoeveel computers sta ik nóg? Daar kan de politie me geen antwoord op geven. Die beelden gaan letterlijk de wereld rond.”
Dat maakt het voor jou wellicht nog erger.
Klara: “Ja, ik werd totaal weggeblazen toen ik het te weten kwam. Je weet niet wie die filmpjes heeft gezien, hè. Ik was enorm bang dat iemand me op straat zou aanspreken: ‘Jij bent die meid van dat filmpje!’ Dat is absurd, ik weet het. Mensen die zulke filmpjes bekijken, zwijgen erover. En ik leek ook helemaal niet meer op de tiener die ik was geweest. Maar de angst om herkend te worden werkte zo verlammend dat ik niet meer buitenkwam. Ik ging niet meer naar de lessen, ik ging niet meer uit… Zelfs eenvoudige dingen als winkelen lukten me niet. Ik heb mijn studentenjaren binnen doorgebracht. Tot mijn zus me uit mijn kot heeft gehaald: ‘Schiet in actie. Je moet léven!’
“Vandaag gaat het beter met me. Maar soms, als ik eraan terugdenk, merk ik dat mijn lichaam heel fel reageert. Dan blokkeer ik. Een tijdje geleden is een man die ik een paar keer had gezien in mijn stamcafé veroordeeld voor het bezit van kinderporno. Ik weet niet of mijn beelden ertussen zaten, maar ik vind het een heel eng idee. Zo’n klein krantenartikeltje schudt me dan helemaal door elkaar. Ik ben onmiddellijk een paar keer gaan douchen.”
Je deed je verhaal eerder al in het Radio 1-programma De wereld van Sofie. Daar vertelde je dat je nooit meer op de foto wilt. En dat in een tijd van selfies!
Klara (lachje): “Het voelt gewoon niet veilig voor mij. Van mijn psycholoog moet ik af en toe een selfie nemen, als onderdeel van mijn therapie. En hoewel ik ze bijna onmiddellijk wis, is dat een enorme drempel voor mij. Ik duik meestal weg als er foto’s worden genomen. Als vrienden een kiekje willen, ben ík het die de camera hanteert – zo kom ik er meestal mee weg. Het is een soort camerafobie. Als ik in de zomer met vrienden in de stad rondslenter, zijn zij aan het lachen en het feesten. En ik kijk intussen rond: zijn er geen camera’s in de buurt?
“Zo zijn er wel meer reacties die vreemd kunnen lijken voor buitenstaanders. Soms zie ik in een winkel of op straat iemand die erg op mijn vader lijkt, en dan verstijf ik. Tot een paar jaar terug dook ik weg als ik de sirene van een ziekenwagen hoorde. Ik wist dat mijn vader onmogelijk achter het stuur kon zitten, want hij zat in de gevangenis, maar toch schoot die angst door mijn lijf. Pas sinds de coronapandemie ben ik er min of meer vanaf. Ik schrik nog altijd, maar ik duik niet langer weg.”
GELDHOER
Heeft je vader de feiten ooit toegegeven?
Klara: “Nee, hij speelt de onschuld zelve. Voor de rechtbank zei hij dat hij het slachtoffer was van een complot van mij en mijn moeder: we wilden hem kraken en financieel pluimen. Dat verhaal houdt hij nog altijd vol. Mijn familie is uit elkaar gevallen: aan vaderskant kan ik bij niemand meer terecht, want in hun ogen ben ik een leugenaar.
“Toen mijn vader werd veroordeeld, is hij in beroep gegaan, en daar heeft hij negen jaar cel gekregen. De rechter vond zijn totale onverschilligheid tegenover mij een verzwarende omstandigheid, net als het feit dat hij dreigde om me in een pleeggezin te plaatsen als ik hem zou verraden.”
Wat zegt hij over de beelden met andere mannen?
Klara: “Die heeft hij naar eigen zeggen ‘gekregen’. Hij beweert dat hij schrok, dat hij niet wist wat hij ermee moest doen. En verder zegt hij er niets over.
“Zijn proces ging enkel over mijn misbruik. Het andere onderzoek – in verband met het feit dat hij me uitleende aan andere mannen, en de verspreiding van de beelden – loopt nog. Ook de beelden die in Amerika werden ontdekt, zijn het voorwerp van een onderzoek, dat volgens mijn advocaat nog wel even kan duren. Ik heb momenteel geen zin in een nieuw proces, omdat het zó veel energie kost. De meeste mensen in mijn omgeving weten niets van dat nieuwe onderzoek naar kinderporno. Ik praat er ook niet over, want dan bekijken ze me misschien anders.
”Mijn vader zit nu zes of zeven jaar in de gevangenis, schat ik. Hij heeft al een paar keer gevraagd om voorwaardelijk vrij te komen. Ik ga elke keer naar de zitting, om aan het gerecht te laten zien: ja, ik ben er nog mee bezig. Het is niet enkel zijn leven waarover jullie beslissen, dit gaat ook over het mijne.”
Hoe verliep de rechtszaak over het misbruik?
Klara: “In eerste aanleg werd de zaak gelukkig achter gesloten deuren behandeld. Maar in beroep was de zitting openbaar, en er zat een journalist in de rechtszaal die een heel gedetailleerd artikel heeft geschreven. Dat was de hel voor mij. Omdat iedereen me had aangespoord om me niet op te sluiten, ging ik de volgende dag een thee drinken in mijn stamcafé. Ik kwam binnen en ik zag de krant openliggen op dat artikel. Er zaten twee mannen aan het tafeltje die ik vaag kende. Ik ging wat verderop zitten, en ik hoorde ze praten over het proces. Dat het toch erg was, dat zo’n meisje haar vader voor de rechter sleepte, en dat ze het wel voor het geld gedaan zal hebben – want ik had een schadevergoeding gekregen. Ik heb m’n theetje laten staan en ben naar huis gegaan.
“Ik heb toen ook de fout gemaakt om de commentaren op de sociale media te lezen: ik was een geldhoer en een aandachtshoer. Geloof me, je dat soort reacties verplettert je.
“Bij de zaak-Bart De Pauw kwamen al die gevoelens terug, omdat het ook daar bon ton was om te zeggen dat de man niets verkeerds had gedaan. Je ként hem niet’ dacht ik. Hoe ga jij, die niets met de zaak te maken heeft, beslissen of de slachtoffers liegen of niet? Of hun trauma zwaar genoeg is of niet?”
Toen ik het vonnis van de rechtszaak van je vader las, met snoeiharde feiten over je jeugd, kreeg ik het een paar keer koud. Het is dapper dat je hier voor me zit, en je verhaal vertelt.
Klara: “Ik schrik vaak van de reacties als ik mensen nog maar een stukje van mijn verhaal vertel. Dit was mijn leven, ik heb nooit iets anders gekend, en het heeft me gemaakt tot wie ik vandaag ben.
“Ik vind het nog altijd moeilijk om mensen te vertrouwen. De relaties die ik heb gehad, verliepen vaak woelig. Nu heb ik een partner met wie het wél lukt. Seks en intimiteit zijn niet altijd vanzelfsprekend, maar hij heeft veel geduld en begrip. Het heeft me jaren therapie gekost, dat wel. Ik moest zoveel schaamte, schuld, kwaadheid en zelfhaat overwinnen. Pas toen ik me aansloot bij een organisatie en de verhalen van lotgenoten hoorde, had ik voor het eerst het gevoel dat ik niet abnormaal was. Ik ontmoette er een vrouw van een jaar of 60, die een leuke job en fantastische kleinkinderen heeft. Ondanks alle ellende had ze een mooi leven opgebouwd. Toen kreeg ik voor het eerst hoop: misschien zou het ooit nog wel goed komen met mij.”
* Klara is een fictieve naam en is ook niet de persoon op de foto’s.
© Humo