https://www.humo.be/nieuws/vanya-wellens-ik-voel-soms-schaamte-als-ik-mijn-lichaam-in-de-spiegel-zie-dat-maakt-het-moeilijk-om-mezelf-te-laten-zien-aan-een-man~b474ef12/

Vanya Wellens: ‘Ik voel soms schaamte als ik mijn lichaam in de spiegel zie. Dat maakt het moeilijk om mezelf te laten zien aan een man’

dinsdag 30 november 2021
‘De breuk met mijn moeder was gewoon noodzakelijk. Ik kon haar niet meer in mijn leven toelaten, want dat zou me ziek maken.’Beeld Koen Bauters Humo 2021

De 7 hoofdzonden

Vanya Wellens (42) laat me alle hoeken van de kamer zien, en dan nog een keer, en nóg een keer: met aarzelende trots leidt ze me door het hele huis. Háár huis. Het optrekken van dit festival van licht en lucht, helemaal in haar eentje, is wat haar de afgelopen jaren heeft beziggehouden. Voor de actrice – al negentien jaar speelt ze in ‘Thuis’ Femke De Grote – is het een overwinning op haar roerige jeugd van schuurpapier: ‘Ik moest snel volwassen worden.’ De 7 Hoofdzonden!

HOOGMOED

VANYA WELLENS «Ik heb geen aanleg voor hoogmoed. Het liefst sta ik aan de kant, waar ik de boel kan overschouwen en niet per definitie hoef deel te nemen. Als ik vroeger uitging, vond je mij nooit in het midden van de dansvloer, want daar voelde ik me oncomfortabel.

»Andere mensen staan net heel graag in de belangstelling. Ik laat het zonlicht met plezier aan hen. Als ik zelf toch eens in het centrum van de aandacht beland, word ik bevangen door stress: ik voel mijn lichaam dan opwarmen.»

HUMO Maar ik praat met een actrice, toch?

WELLENS «Het is waar: mijn beroepskeuze lijkt wat contradictorisch (lacht). Maar om gelukkig te zijn heb ik ook trots nodig, en die haal ik voor een groot stuk uit acteren. Femke, mijn personage, heeft momenteel een heftige, snijdende verhaallijn. Die is leuk om te spelen. Het doet me zelfvertrouwen cadeau: ‘Ja, het lukt me! Ik kan het nog!’ Ik hou ook van de luwe periodes waarin er met mijn personage weinig gebeurt, want dan kom ik zelf tot rust. Maar na verloop van tijd moet het vlammetje toch weer aangewakkerd worden. Ik ben heel onzeker, ik twijfel voortdurend: mijn zelfvertrouwen moet gevoed worden.»

HUMO Je speelt die rol al bijna twintig jaar, en je speelt ’m góéd. Dat zou toch voor enig zelfvertrouwen moeten zorgen, wie weet zelfs trots?

WELLENS «Mja… Die onzekerheid zit in me vastgeschroefd. Niet alleen op professioneel vlak, hoor: ik heb een antenne die worstcasescenarios uit de lucht trekt. Ik ben behoorlijk bang, ja: om ziek te worden, om mijn kinderen pijn te zien lijden, om dood te gaan. Ik mis een bepaald soort luchtigheid, het prettige geloof dat de dingen heus wel goed zullen gaan. En dat wordt niet beter met het ouder worden. Ik weet dat er veel is om blij mee te zijn, om ongegeneerd trots op te zijn zelfs: twee prachtige kinderen, een carrière, een huis dat ik zelf heb gebouwd. Maar toch blijven de twijfel en de angst rondzingen.»

HUMO Enig idee hoe dat komt?

WELLENS «Mijn jeugd, een chaotisch bad, heeft me erg bepaald. Toen ik 7 jaar was, zijn mijn ouders uit elkaar gegaan. Het werd een lelijke vechtscheiding, en uiteindelijk kreeg mijn vader het hoederecht over mijn broer, mijn zus en mij. Daar waren we blij mee, maar het was wel een aparte situatie. Mijn vader, een kunstschilder, zat vol liefde, maar tegelijk was hij ook een bon vivant die zijn kinderen vaak aan hun lot… (Twijfelt) Nee, dat formuleer ik misschien wat te scherp. Ik was als kind vaak op mezelf aangewezen, laat ik het zo uitdrukken. En daar zat zeker ook een goede kant aan: ik ben er zelfstandig en weerbaar door geworden. Maar ik voelde me wel vaak alleen. Ook op school, waar ik gepest werd. Het liefst zat ik gewoon thuis te tekenen: daar kon ik me uren mee bezighouden. Dat was veilig.

»Het is gewoon jammer dat ik niet de knusheid van een gezin heb mogen ervaren. Ik moest, net als mijn broer en mijn zus, snel volwassen worden. Zo werd er een stukje jeugd van ons gejat. Er had iets meer warmte mogen zijn, iets meer gewonigheid. Dat had me op latere leeftijd veel piekeren, twijfelen en bang zijn bespaard.»

”Thuis’ is het nest waar ik elke dag héél graag kom aanvliegen. Het is een vervangfamilie die me de veiligheid geeft waar ik altijd naar op zoek ben.’ (Foto: als Femke De Grote in ‘Thuis’)Beeld VRT

GRAMSCHAP

WELLENS «Ik ben nogal groot in mijn emoties: ik kan van niets naar heel heftig klimmen. Mijn gemoed laat zich als een coronacurve tekenen (lacht). Zo is het ook met woede: als ik kwaad ben, ben ik écht furieus. Te veel prikkels maken me onrustig, en dan explodeer ik. Vandaar dat ik absoluut een groot huis wilde: ik heb ruimte nodig. Ik moet kunnen ademen.

»Dat trekje heb ik van mijn vader, denk ik. Hij is iemand die zich niet laat wegzetten, die de strijd aangaat. Als hij zich oneerlijk behandeld voelt, gaat hij niet stil zitten kniezen. Vroeger escaleerde dat weleens. Toen ten tijde van de scheiding duidelijk was geworden dat het huis verkocht moest worden, was mijn vader woest. Hij heeft de hele woning toen volgeklad. Ik werd wakker en zag dat ons huis een razend kunstwerk geworden was. Alles – de muren, de ramen, het dak – zat onder de verf. Mijn vader had ook een gat in de voordeur geslagen met de klink van de wc-deur. Daar heeft hij achteraf een schilderij van gemaakt – een naakte vrouw met een grote, gapende holte in de buik.

»Door in zo’n mijnenveld op te groeien detecteer ik nu snel waar de spanningen in een gezelschap zitten. Ik voel het ongenoegen, de wrok. En als ik er zelf niets mee te maken heb, hou ik me er consequent buiten: ik wil niet nóg meer rimpels trekken.»

HUMO Ben je boos op je ouders?

WELLENS «Eigenlijk valt dat best mee. Ik leef niet op een vulkaan van woede. Maar het begrijpen, nee, dat zal nooit lukken. Er was een gebrek aan emotionele intelligentie: mijn ouders hadden meelevender moeten zijn. Maar ze zaten in een tunnel en raakten er niet uit.»

HUMO Met je moeder heb je wel definitief gebroken. Ze leeft nu ergens in Frankrijk.

WELLENS «Die scheiding werd ook een gevecht van clans. Mijn broer, mijn zus en ik wilden het liefst bij papa blijven, en dat gebeurde dus ook. Mijn moeder had wel bezoekrecht, maar dat was zo beperkt dat het de band niet echt ten goede kwam. En ik miste haar, hoor. Maar ze was niet opgewassen tegen het moederschap. Vooral voor mijn zus was het moeilijk: in plaats van haar gewoon graag te zien vócht mijn moeder tegen haar. Tegenover mij was ze welwillender: ik was nog klein, mij kon ze nog kneden.

»Er is ook begrip: ik weet waar het allemaal vandaan kwam. Mijn moeder heeft het zelf heel zwaar gehad. Bij de geboorte van haar zus is haar moeder gestorven – mijn oma, dus. Ze groeide op met een stiefmoeder die haar niet graag zag. En op haar beurt had zij het als moeder moeilijk om voor geborgenheid te zorgen, denk ik. Wij hebben het gelag betaald voor haar verwoeste jeugd: er zal wel liefde geweest zijn, maar die zat verborgen.

»Die breuk is er niet uit woede gekomen, en ze is ook niet bedoeld als een straf. Nee, ze was gewoon noodzakelijk. Ik moest een duidelijke grens trekken: ik kon haar niet meer in mijn leven toelaten, want dat zou me ziek maken. Ik ben blij dat ik het heb kunnen loslaten. Als ik erover nadenk, zie ik hoe complex en moeilijk het allemaal was, hoe onrechtvaardig ook. Maar in mijn dagelijkse handelen praat dat verleden niet mee. Mijn werk is mijn therapie geweest. Dankzij ‘Thuis’ heb ik veel emoties uit mijn lichaam kunnen jagen.

»Ik heb van iets negatiefs iets positiefs gemaakt: misschien is dat wel mijn grote talent? Ik ben altijd een vechter geweest. Toen ik geboren werd, merkten de dokters dat er iets flink mis was met mijn longen. Ik zou niet lang leven, werd gezegd. Maar enkele maanden later bleek de longfunctie helemaal hersteld. Ik had me erdoor gevochten!»

HUMO Praat je met je vader over het verleden?

WELLENS «Mijn papa is zich er wel van bewust dat hij fouten heeft gemaakt. Hij weet dat ik mijn moeder heb gemist, en dat hij een leven leidde dat niet altijd goed voor ons was. Hij zat in financiële moeilijkheden, worstelde met alcohol, voelde zijn vrijheidsdrang opspelen… Maar hij durft te zeggen dat ik gelijk heb, en dat vind ik zo mooi. We hebben nu een heel hechte band. Ik zou niet weten wat ik moet doen als hij… (Huilt) Hij is 75 en heeft al drie keer een hersenbloeding gehad. Het is gelukkig wel goed gekomen, maar hij gaat onmiskenbaar achteruit. Ik vind dat moeilijk, want ik leun erg op hem. In emotionele zin, maar ook praktisch – hij komt me vaak helpen in m’n huis. We zijn een goed ploegje samen: nooit ben ik dichter bij mijn vader dan wanneer we samen iets in elkaar aan het timmeren zijn. En stukje voor stukje valt dat weg. Ik vind dat hard, ja. Mijn vader heeft het niet altijd goed gedaan, maar mijn liefde voor hem is gigantisch groot.»

‘Ik heb als kind weinig luxe gekend. Het gebeurde geregeld dat ik dagen na elkaar kip met rijst at – dat was goedkoop, en ik kon het zelf bereiden.’Beeld Koen Bauters Humo 2021

AFGUNST

HUMO Ben je jaloers op wie wel argeloos door de dag stapt? Op de zonnekindjes?

WELLENS «Helemaal niet. Er zit niets van nijd of rancune in me: ik ben heel goed in een ander alle geluk gunnen.

»Het zou natuurlijk wel fijn zijn om wat lichter in het leven te staan. Niet dat het allemaal zo dramatisch is, hoor: ik loop niet voortdurend angstig, boos en bezwaard rond. Maar ik ben… Ik ben fundamenteel op m’n hoede. Ik sleep een geschiedenis mee die me er soms van weerhoudt om volop te leven. Ik zie snel het negatieve, ik zoek van nature de donkere kant op. En ik weet dat ik op zo’n moment moet ingrijpen, dat ik het licht moet aanknippen. Dat ik een beetje meer zoals mijn papa moet zijn: hij staat net heel optimistisch in het leven.

»Nu ik er zo over nadenk: mijn ex-partner, de vader van mijn kinderen, heeft dat energieke en veerkrachtige ook. Hij staat met een groot zelfvertrouwen in het leven, en ik zeg vaak tegen mezelf dat ik me daar een beetje mee zou moeten besmetten. Als de kinderen ergens op klimmen, verkramp ik meteen. Ik zie dan de catastrofe: de val, het ziekenhuis, de rolstoel waarin ze de rest van hun leven zullen slijten. Terwijl hun vader alleen de pret ziet. Dat is ook niet ideaal, natuurlijk: hij is té gerust in de goede afloop van de dingen. Maar een beetje van die nonchalance, ja, dat zou me goed doen.»

HUMO Ligt daar ook de oorzaak van jullie scheiding?

WELLENS «Mensen veranderen met de jaren. In ‘Thuis’ spelen heeft me in de richting van de standvastigheid geduwd, van de financiële zekerheid. Terwijl de vader van mijn kinderen een vrolijke bon vivant is, iemand die in zijn camionette zou kunnen leven. En aanvankelijk zat ik mee in dát potje, maar dat is dus veranderd. Zeker toen de kinderen geboren werden. Hij was gelukkig met die manier van leven, en minder geïnteresseerd in de kant die ik gaandeweg ben uitgegaan. De grootmoeder zegt het vaak tegen de kinderen. ‘Jullie leven toch echt in twee werelden, hè: de relatieve luxe bij jullie mama, en het lossere we-zien-wel bij jullie papa.’ En ze heeft gelijk. Maar ik vind dat goed: ik vel er geen waardeoordeel over.»

HUMO Maar je was dus samen met iemand die fundamenteel van je verschilt?

WELLENS «Ja. Na onze scheiding ben ik even in therapie gegaan. Hoe kon het dat ik verliefd was geworden op iemand die zo van me verschilt, vroeg ik me af. En net in dat verschil lag het antwoord: het was boeiend, het maakte mijn wereld rijker.

»Ik heb geprobeerd om de kloof te overbruggen. Hij deed aan rotsklimmen, bijvoorbeeld, en dus ging ik mee. Ik heb hoogtevrees, maar ik dacht dat ik die wel zou kunnen overwinnen. Niet dus: het werd alleen maar erger, en na een poos ging ik niet meer mee klimmen. Dat leidde tot nog meer afstand, en zo heeft de boel drie jaar aangesleept. De typische symptomen van een liefde die langzaam afbladdert: de ene die vaak uitgaat terwijl de andere voor de kinderen zorgt, nieuwjaarsfeestjes die niet meer samen gevierd worden, stiltes die almaar zwaarder wegen… Het evenwicht was weg, en ik voelde me heel ongelukkig. En dan komt het moment waarop je er een streep onder trekt.»

HUMO Maar een vechtscheiding werd het, je eigen verhaal indachtig, niet.

WELLENS «Inderdaad: het stond van bij het begin vast dat we het netjes zouden oplossen, en dat we voor co-ouderschap zouden kiezen. En natuurlijk zeurt er een vaag gevoel van schuld, maar ik ben er vooral van overtuigd dat het de beste beslissing was voor de kinderen. Ik zie het aan Zita, de oudste: zij had enorm veel last van de manier waarop haar vader en ik met elkaar omgingen, maar na de scheiding vond ze rust, en intussen is ze prachtig opengebloeid.»

HUMO In ‘Thuis’ zit je personage wel in een bijzonder pittige vechtscheiding.

WELLENS «Het vraagt wat van me om dat te spelen. Ik sta ook niet altijd achter de manier waarop Femke reageert. Ik zie op sociale media hoe boos kijkers zijn op haar – en ze hebben gelijk, verdorie.

»In de reeks heeft Femke meteen een nieuwe partner, waardoor de dingen niet eerlijk verdeeld zijn. Het is bij mijn scheiding ook gebeurd, maar dan omgekeerd. De vader van mijn kinderen had meteen een nieuwe relatie. Dat mág, natuurlijk, maar het was wel slikken. Ik was aan het rouwen, de breuk nog volop aan het verwerken, terwijl de andere al een nieuw leven op de rails had. Ik was niet jaloers op de nieuwe partner, wel op de vanzelfsprekendheid van dat nieuwe leven. Dat was enorm heftig.»

GULZIGHEID

HUMO Laten we een vrolijker onderwerp aansnijden: de grote geneugten van het leven. Eten! Drinken! Sudoku’s oplossen!

WELLENS «Ik eet zó graag. Sommige mensen genieten van seks, ik van eten. (Hoort haar eigen woorden) Wacht, ik geniet óók van seks, hoor. Maar die is er nu al een poos niet. En het grote voordeel van eten is dat je er geen partner voor nodig hebt. Ik verstouw behoorlijk grote hoeveelheden: ik eet mannen vlotjes onder tafel. En ik kook heel graag. Stiekem vind ik mijn eten lekkerder dan wat je in de meeste tavernes krijgt. Daarom ga ik niet vaak op restaurant: waarom zou ik vijf keer meer uitgeven, maar niet opzienbarend lekker eten?»

HUMO Val je weleens in de armen van de alcohol?

WELLENS «Als ik hard heb gewerkt, voelt het als een mooie beloning om bij het eten een fles wijn open te trekken. De spanning glijdt uit m’n lichaam, de rook in m’n hoofd trekt op. En het is ook gewoon zo lekker (lacht).

»Ik kan best goed drinken, maar gelukkig kan ik ook heel makkelijk stop zeggen. Ik verlies niet graag de controle. Dat zit me vaak in de weg, maar in dit geval is het een zegen: ik zal me nooit helemaal verliezen in alcohol, daar ben ik heel alert voor.

»Mijn papa is twintig jaar geleden gestopt met drinken. Dat vind ik heel knap. Niets zo moeilijk als je losmaken van een verslaving die voortdurend aan je trekt.»

HUMO Zeggen drugs je iets?

WELLENS «Ik heb als jongvolwassene te veel rond me gezien. Dingen die mijn ogen deden opengaan: ‘Dit hoef ik niet. In deze wereld wil ik niet terechtkomen.’ Ik heb mensen gezien die vluchtten en plezier maakten, en de touwtjes van hun leven niet meer in eigen handen hadden. Ik heb al die banden verbroken, en mijn leven ingericht zoals ik het wilde.

»Misschien is dat wel een voordeel van die achtergrond van me: ik ken de gevaren. Ik heb gezien hoe het leven met je aan de haal kan gaan. Hoe escapisme ertoe leidt dat je niet meer voor jezelf kunt zorgen, dat je financieel kopje-onder gaat, dat je huis een stal wordt. Ik wil trots op mezelf kunnen zijn.»

HEBZUCHT

WELLENS «Ik kan niet zeggen dat ik het financieel slecht heb. (Wijst in het rond) Ik heb dit huis kunnen bouwen, en ik verhuur het appartement waarin ik tot voor kort woonde. Maar ik moet dit wel verder kunnen afwerken, dus ik moet op mijn centen letten.

»Ik baseer mijn boodschappen in de supermarkt op de promotiefolders die elke week in de bus vallen, en ik maak gebruik van Too Good to Go, de app waarmee je voor een klein bedrag een pakket met de overschotten van de dag krijgt in winkels en restaurants. Gisteren kreeg ik voor 4 euro een hoop lekkere dingen bij de bakker mee. Op die manier bespaar ik heel veel geld en zal ik op termijn het huis kunnen afwerken.

»Ik geef ook niet graag geld uit aan dingen die ik niet kan vastpakken, die niet blijvend aanwezig zijn. Ik zit soms te fantaseren over een safari, maar dan denk ik: dat is wég nadat ik het heb beleefd, en het geld ook.

»Ik ben wel gul, denk ik. Ik nodig vaak mensen uit, ik kook graag voor anderen.»

HUMO Waar komt die hang naar financiële zekerheid vandaan?

WELLENS «Ik heb als kind heel weinig luxe gekend. Mijn vader had een laag inkomen: ik heb vaak voor een lege voorraadkast gestaan. En het gebeurde geregeld dat ik dagen na elkaar kip met rijst at – dat was goedkoop, en ik kon het zelf bereiden.

»Na de scheiding van mijn ouders woonden we ook niet in een mooi huis: ik groeide op in een buurt zonder schoonheid. In de auto zat ik altijd uit het raam te turen, op zoek naar mooie huizen. Nu nog dwaalt tijdens het rijden mijn aandacht makkelijk af naar wat er naast de weg te zien is. Ik hou zo van mooie dingen, van esthetiek, zeker als het over woningen gaat. En dus móést ik ooit in een mooi, groot huis wonen. Dit huis bouwen en het helemaal naar mijn smaak inrichten voelde als iets levensbelangrijks voor me aan. Ik heb het ook voor mijn kinderen gedaan. Ik vind het heel belangrijk dat ze op een mooie plek groot worden, en dat er ruimte is – dat ze elk hun eigen kamer hebben. En dat het een echte thuis is. Na de verkoop van het ouderlijk huis vond mijn papa niet meteen iets anders. Toen ben ik een paar maanden bij vrienden van hem gaan wonen. In het begin was dat leuk en spannend, maar na verloop van tijd miste ik mijn broer en zus, en wilde ik een eigen thuis.»

HUMO Je was zelf van fundering tot dakpan betrokken bij de bouw van je huis.

WELLENS «Ook dat zat er als kind al in. Het ouderlijk huis heeft mijn vader zelf gebouwd. Er was veel hout over, en dat was mijn paradijs. Zagen, kloppen, timmeren… Een hele dag kon ik daar intens mee bezig zijn. Als kind heb ik zo m’n eigen tuinhuisje gebouwd.

»Dat ik nu heel spaarzaam moet zijn, neem ik erbij. Ik doe het allemaal omdat ik weet dat ik dan op mijn 60ste volop zal kunnen genieten. En als mijn kinderen op hun beurt kinderen krijgen, zal ik diegene zijn die trakteert. Ik zie dat nu ook bij de grootmoeder van mijn kinderen, de moeder van mijn ex-partner. Zij gaat met hen zwemmen, naar Planckendael… Allemaal dingen die ik nu niet kan doen.»

HUMO Ik gok dat je gehecht bent aan de relatieve werkzekerheid die ‘Thuis’ je biedt?

WELLENS «Enorm. Er is me altijd ingepeperd dat ik moet doen wat ik graag doe. Dat probeer ik, maar een vast inkomen primeert. Net omdat ik als kind zoveel onzekerheid heb gekend, wil ik nu vastigheid, niets dan vastigheid. Ik heb dat echt nodig: structuur, zekerheid. Ik moet weten wat ik op het einde van de maand op mijn rekening gestort krijg. Het leven van een freelance acteur – van project naar project hoppen, nooit ver in de toekomst kunnen kijken – zou me gek maken. Ik zou meteen op zoek gaan naar een vaste baan. Ik hoop dat ze me nooit uit ‘Thuis’ schrijven. Dan zou ik weleens verloren kunnen lopen. En dan niet alleen doordat die financiële zekerheid wegvalt, hoor. ‘Thuis’ is ook het nest waar ik elke dag héél graag kom aanvliegen. Het is een vervangfamilie die me de veiligheid geeft waar ik altijd naar op zoek ben.»

‘Ik moet nu heel spaarzaam zijn, maar ik weet dat ik dan op mijn 60ste volop zal kunnen genieten. En als mijn kinderen op hun beurt kinderen krijgen, zal ik diegene zijn die trakteert op dingen die ik nu niet met hen kan doen.’Beeld Koen Bauters Humo 2021

ONKUISHEID

HUMO ‘Die is er al een poos niet,’ zei je daarnet over seks. Maar als er even geen lockdown is, hoeft single zijn je toch niet tegen te houden?

WELLENS «Da’s waar: ik zou kunnen doen wat ik wil. Even rondfladderen. Maar ik kan dat gewoon niet: seks voor de seks is niets voor mij. In bed moet het passioneel zijn, vurig – voor minder ga ik niet. En dat lukt me alleen met iemand tot wie ik me fundamenteel aangetrokken voel, iemand met wie ik liefde deel. Dán komt de roes, dán kan ik formidabele seks hebben. Als het een tijdelijk verbond zou zijn, twee lichamen die het op een akkoordje gooien, zou ik me heel ongemakkelijk voelen.

»Er is nog iets… (Aarzelt) Het uitspreken maakt me kwetsbaar, maar het is een probleem dat vaak voorkomt, dus vooruit: ik voel soms schaamte als ik mijn lichaam in de spiegel zie. Dat maakt het heel moeilijk om mezelf nog bloot te geven. Ik probeer om die onzekerheid zo weinig mogelijk uit te stralen, maar ik kan het niet helpen: ik ben niet zo tevreden met m’n lichaam. Ik moet wat sportiever zijn, zeg ik dan tegen mezelf, iets aan dat buikje doen. Ik wil graag een beetje magerder zijn. Erg, hè?»

HUMO Ja.

WELLENS «Ik weet het. Maar het is wat het is: ik vind het moeilijk om mezelf nog te laten zien aan een man. Ik denk dat ik ook wel weet waar het vandaan komt. Iemand die ik graag zag, heeft ooit een heel misprijzende opmerking gemaakt over mijn lichaam, en die echoot nog altijd door mijn hoofd.

»Pas als je geen schaamte meer voelt over je uiterlijk, kun je bangelijke seks hebben. Dus ja: die schaamte moet wég. Maar hoe doe je dat? Het wordt er ook niet makkelijker op met ouder worden. De onzekerheid over m’n uiterlijk wordt alleen maar groter. Ik durf bijvoorbeeld niet meer buiten te komen zonder schmink. Ook weer zo stom, ik weet het, maar ik voel mij dan niet mooi.»

HUMO Wil je graag een nieuwe relatie?

WELLENS «Ik ben er zo stilaan wel klaar voor. Ik krijg weer zin om iemand te ontmoeten. Maar stel dat het gebeurt, dan weet ik niet of we absoluut moeten gaan samenwonen. Elk een eigen thuis: dat lijkt me ook wel wat. Ach, voorlopig is het niet aan de orde. Maar ik ben alleszins weer aan het openbloeien, ik zit niet langer opgesloten in m’n eigen hoofd, en dat maakt me blij.»

TRAAGHEID

HUMO Je hebt een baan, twee kinderen, een huis dat je z’n mooiste vorm probeert te geven: lukt het je om af en toe gewoon niets te doen?

WELLENS «Moeilijk. Niets omhanden hebben leidt tot donkere overpeinzingen. Ik moet fysiek bezig zijn om die gedachtestroom te stoppen. Dan poets ik bijvoorbeeld m’n hele huis, en voel ik me vervolgens veel beter.

»Ik ben altijd bézig, ook in m’n hoofd. Daar worden voortdurend gesprekken gevoerd, vaak luidop. ‘Mama, je bent weer tegen jezelf aan het babbelen,’ zeggen mijn kinderen dan. Het lukt me ook niet om op een vrije dag lang in bed te liggen. Maar dat vind ik een goeie zaak: ik sta graag op. Er ligt niet meteen een loodzwaar, donker deken op me als ik aan de dag begin. Nee, al mijn twijfels en angsten zijn net een symptoom van iets moois: mijn liefde voor het leven.»

HUMO Maar exuberant hoeft dat leven niet te zijn?

WELLENS «Nee. Ik voel niet de behoefte om voortdurend de wereld in te trekken en elk hoekje te ontdekken. Ik heb de veiligheid en de beslotenheid van mijn eigen huis nodig.»

HUMO Traagheid kan ook betekenen: je te weinig om de ander bekommeren.

WELLENS «Op dat vlak pleit ik onschuldig. Als er iets is waar ik zeker van ben in mijn leven, dan wel dat mijn kinderen op de eerste plaats komen. Ik heb dat zelf in mijn jeugd veel te weinig gevoeld. Mijn broer, mijn zus en ik, wij zijn van nul moeten beginnen, hè. Het is een strijd geweest. En ik ben er trots op dat het allemaal lukt. Als kind moet je in kleine, trage bewegingen groot kunnen worden, en gewoon kind kunnen zijn zonder te veel zorgen en angsten die een kleine volwassene van je maken. En dat is nu mijn taak, dat is wat ik zó graag wil: ervoor zorgen dat mijn kinderen later zullen terugkijken op jaren die propvol liefde zaten.»

‘THUIS’, Eén, elke werkdag, 20.10