Regisseur Dominique Deruddere en zijn gezin hebben geen vaste woonplaats: “Mijn vrouw vindt het spannend, maar ik ben dit leven als nomade beu”
Deze maand kan u nog eens werk van Dominique Deruddere (63) bewonderen. Hij en zijn zoon Louis (25) maakten voor Canvas ‘Charlatan’, een driedelige documentaire over Arno. Intussen is Dominiques terugkeer uit L.A. wel niet zo tijdelijk als hij had gedacht en leidt hij in Vlaanderen nu enigszins noodgedwongen een zwervend bestaan.
Jean D’hont3 april 2021, 14:00
4 min
Dominique Deruddere ©Kristof Ghyselinck
Het is intussen al veertien jaar geleden dat het gezin Deruddere vertrok naar Los Angeles. Na hier films als ‘Crazy Love’, ‘Iedereen Beroemd’ en ‘Firmin’ te hebben gemaakt, werd Dominique immers gevraagd om er ‘Comeback’ te komen draaien. “Helaas belandde ik ginder midden in de scenaristenstaking en dan volgde ook nog eens die vreselijke bankencrisis, dus die film is er nooit gekomen”, vertelt Dominique. “Maar we zijn er wel tot eind 2019 blijven hangen.”Ronde van Vlaanderen
Toen kwam je terug naar Vlaanderen om hier de film ‘The Chapel’ te draaien. Maar we weten allemaal wat er toen gebeurde…
“Inderdaad, het coronavirus sloeg toe. Bovendien waren er moeilijkheden om de financiering rond te krijgen, waardoor de film vertraging heeft opgelopen. Maar in september kunnen we er eindelijk aan beginnen. Hopelijk zijn we tegen dan verlost van het virus en kunnen we op een normale manier werken. ‘The Chapel’ wordt een psychologische thriller die zich afspeelt tegen de achtergrond van de Koningin Elisabethwedstrijd.”
Toen jij met je gezin naar Amerika trok, heb je in Vlaanderen je hebben en houden van de hand gedaan. Waar woon je nu?
“Wel, mijn vrouw Lorette en ik zijn met onze zoon Louis al anderhalf jaar bezig aan een soort ronde van Vlaanderen. We hebben al in Brussel, Oostende en Gent gewoond. We kunnen dan terecht bij vrienden of huren een gemeubeld appartement. Momenteel verblijven we in Antwerpen in het huis van een vriend, die voor zijn werk enkele maanden in het buitenland zit. Een goede zaak voor de twee partijen: zijn woning is bewoond en wij hoeven geen huur te betalen.”
Dominique Deruddere met zijn vrouw Lorette. ©Kristof Ghyselinck
Jullie oudste zoon Vic, die intussen al 27 is, is niet meegekomen?
“Nee, hij is in ons huis in Los Angeles gebleven. Hij is druk bezig als camera-assistent. In oktober zijn wij nog een maandje teruggeweest. Want om onze verblijfsvergunning in de States te behouden, de zogenaamde green card, moeten we minstens één keer per jaar daar zijn.”
Mobilhome
Maar constant verhuizen, je hebt alleen Limburg en Vlaams-Brabant nog niet gehad, vind je dat niet vervelend?
“Lorette heeft daar helemaal geen probleem mee, ze vindt dat zelfs spannend. Zij is heel avontuurlijk en suggereerde zelfs al om een tijdje in een mobilhome te wonen. Maar dat zie ik niet zitten. Louis en ik zijn deze nomadische levensstijl stilletjes aan wél beu. Maar vanaf mei gaan we voor minstens zes maanden in Brussel wonen, dicht bij de opnamelocaties van ‘The Chapel’.”
Lukt het je intussen om je financiën gebolwerkt te krijgen?
“Gelukkig heb ik niet stil hoeven te zitten. Nog deze maand, vanaf 20 april, breng ik op Canvas een driedelige documentaire over Arno, die ik nu met Louis aan het afwerken ben. ‘Charlatan’, zo heet de reeks, kon op geen beter moment komen. Zo had ik iets om handen en kwam er brood op de plank. Voor Lorette is het als kostuumontwerper trouwens ook een kalme periode, maar zij houdt zich elke dag bezig met haar passie: tekenen.”
Kon jij in Los Angeles goed de kost verdienen, eigenlijk?
“Ik heb er weinig gefilmd en ben vooral als scenarist aan de slag geweest. Niet bij de groten zoals Warner Bros., maar vooral voor onafhankelijke productiehuizen. Maar veel meer dan in Vlaanderen krijg je daar niet voor een scenario betaald, dus ik ben zeker niet als een steenrijk man teruggekeerd. De keerzijde is dat ik met al dat schrijven vaak thuis was en ten volle kon genieten van mijn opgroeiende zonen. Da’s pas echte rijkdom.”
Mis je de Verenigde Staten?
“Ik mis de multiculturele metropool die Los Angeles is. Ik voel me daar thuis, het goede weer maakt het leven zoveel draaglijker. Die grijze, door corona gedomineerde winter hier vond ik allesbehalve fijn. Ook heb ik het soms lastig met de provincialistische mentaliteit in België. Wanneer ik hier televisie kijk, vallen mijn ogen soms open. Als je lange tijd in een land hebt gewoond waar écht veel gebeurt, dan is het bizar om te zien hoe kleinigheden hier in het nieuws worden opgeklopt tot grote items.”
Dominique Deruddere op het Amerikaanse Venice Beach. ©Instagram
Geschater
Wie lang in een ander land woont, neemt ook al eens lokale gewoontes over. Of is dat bij jou anders?
“Nee. Omdat ze in Amerika meteen na het eten afruimen, kan ik er bijvoorbeeld niet meer tegen als de lege borden lang op tafel blijven staan. Maar tegelijkertijd mis ik ginder het gezellige tafelen van hier enorm. Amerikanen hebben een heel andere eetcultuur. In L.A. wordt een etentje eerder als een afspraak aanzien en na het dessert wordt er snel afgesloten. Samen doorzakken doen ze daar niet. Daags nadien heb je dan wel geen kater, maar terugblikken op een gezellige avond zit er niet in. Het valt ook enorm op dat er in de Verenigde Staten véél minder gelachen wordt dan hier.”
Lacht de Vlaming zoveel?
“Beduidend meer dan de Amerikaan. Die zijn wel luid in restaurants of op terrassen, maar geschater hoor je zelden. Bij latino’s ligt dat anders, maar hoe witter, hoe minder er wordt gegierd.”
Hoe zie je de toekomst tegemoet, blijf je hier of steek je na de opnames van ‘The Chapel’ weer de grote plas over?
“Ik hou het bij een quote van John Lennon: ‘Het leven overvalt je terwijl je bezig bent met het maken van andere plannen’. Ik maak dus liever geen langetermijnplannen meer, we zien wel wat er gebeurt nadat ik mijn tiende film heb gedraaid.”
Lees ook
Ook Dominique Deruddere wil film maken over Frank Vandenbroucke