De blinde vlekken worden groter en wat maakt het voor de VRT uit?
3 februari 2021
✦ColumnAya Sabi
Aya Sabi is auteur van Verkruimeld land. Haar column verschijnt tweewekelijks.
In mijn laatste column uitte ik mijn ongenoegen over een reportage die het VRT-journaal maakte over de liveshow De wereld staat stil. In die reportage werden alle artiesten en presentatoren uitgebreid in beeld gebracht. Ik werd als enige volkomen genegeerd. Sinds deze column en een open brief die Mourad Bekkour, initiatiefnemer van deze liveshow, op zijn eigen Facebook-pagina deelde, stellen veel mensen ons de vraag of de VRT gereageerd heeft. Dat hebben ze gedaan in een mail.
Zij bepalen niet alleen wie er al dan niet een plekje verdient in hun programma’s. Zij bepalen met hun programma’s ook voor een heel groot deel het publieke debat. Maar dat is blijkbaar niet genoeg, zij willen zelfs bepalen wat ik mij al dan niet mag afvragen in mijn tweewekelijkse column van 3.000 tekens. In de mail schreven ze: “Beschuldigingen op het publieke forum hebben meer geloofwaardigheid als ze er pas komen na een dialoog en onderzoek.” En hier ben ik dan. Een nieuwe week, een nieuwe column, alweer publiekelijk.
De blinde vlekken worden groter en wat maakt het voor de VRT uit? Helemaal niets, want blinde vlekken zijn onzichtbaar. Toch? Nee, ze zijn paradoxaal, want voor de een zijn ze onzichtbaar, voor de ander zijn ze als een vieze olievlek die uitdijt en het hele scherm inneemt. Toen ik mezelf niet zag verschijnen in de nieuwsreportage van de VRT, hoefde ik mij geen vragen te stellen. Dit zegt niets over mijn specifieke situatie. Dit zegt alles over de reputatie die de VRT heeft. Er is geen onderzoek nodig om te stellen dat de VRT gewoon keihard faalt en bezwijkt onder het leger van extreemrechts. Als ex-werknemers van de VRT aan de openbare schandpaal worden genageld via Twitter, stuurt het Twitter-account van de VRT zelfs persoonlijke berichten om zich te distantiëren van hun ex-collega’s. Dan is intern onderzoek en dialoog blijkbaar niet nodig.
Oké, terug naar de mail. Deze begon met: “Er is niet zoiets als een recht om in beeld te komen.” Ik wil allereerst de nieuwsombudsman heel erg bedanken, want ik heb na zijn mail de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens nog eens doorgenomen en het staat er inderdaad niet in. Bedankt. Verder vertelt hij ons dat er tijdens de liveshow ook een selectie was van bepaalde artiesten, dat het niet de Aya Sabi-show was en dat geen enkele artiest werd geïnterviewd. Nou ja zeg, als dit het antwoord is na een publieke column, denk ik dat de VRT niet eens zou hebben gereageerd op een interne mail.
Ze missen bewust het punt. Hij schrijft: “De redactie maakt haar keuze.” Inderdaad, dat heeft ze gedaan en die keuze zegt heel veel over waar de VRT voor staat. Wat je niet laat zien en hoe je je achteraf in bochten wringt om dat te proberen verantwoorden, zegt meer over je dan wat je wel laat zien. Ik eiste geen interview, ik vroeg me af waarom ik als enige niet twee seconden geluidloos in beeld kon komen. Want zoals ik al zei, is dit geen uitzonderlijk geval of één keuze. Dit is een patroon. We zijn met veel en de ervaringen die onderling gedeeld worden door artiesten én journalisten, gasten van de VRT én werknemers zijn talloos. De doos van Pandora gaat nu gewoon helemaal open. Wordt vervolgd.
