‘Wéér lag ik op die tafel en kreeg ik te horen: het is niet goed’

✦InterviewLust en liefde

Meteen nadat Devi (31) stopte met anticonceptie, was het al bingo. Maar in plaats van pril geluk, volgden er acht ellendige maanden, met een diepe relatiecrisis als sluitstuk. Wat moet je dan doen: blijven proberen of je kinderwens loslaten?

“We waren er al een tijdje uit. Als mijn spiraal vervangen moest worden, zouden we geen nieuwe laten plaatsen. En al meteen de eerste keer was het raak. Het was een zaterdagochtend, zeven uur. Ik zat op de wc en realiseerde me dat ik een dag of vijf eerder ongesteld had moeten worden. Ik pakte een test uit het toiletkastje en toen gebeurde het. Het ongelofelijke was waar. Ik vertelde het mijn vriend die nog lag te slapen, we huilden allebei en ik kon niet wachten om het aan mijn moeder te vertellen, die totaal in shock was.

“Mijn vriend en ik hadden elkaar leren ­kennen toen we 20 waren. Ik was helemaal niet uit op de grote liefde, maar op een of andere manier was hij veilig. Niet alleen om wie hij was, een gedisciplineerde, kalme sporter bij wie ik rust vond, maar hij woonde in Australië en ik wist dat hij altijd weer wegging, wat ik een prettig idee vond. Jarenlang hebben we een langeafstandsrelatie gehad, maar uiteindelijk is hij naar hier gekomen. Niet om met me te trouwen maar omdat hij in de buurt wilde zijn. Hij stelde voor een open relatie te blijven onderhouden en ik dacht: hij moet heel veel van me houden om mij al die vrijheid te geven, die misschien tijdelijk zou zijn en was gestuurd door mijn leeftijd.

“Ik voelde me onmiddellijk door en door zwanger, ik was zo blij. Je hoort vaak genoeg dat vrouwen moeite hebben om zwanger te worden, ­waardoor kinderen krijgen ineens iets technisch en medisch wordt, en ik prees mezelf gelukkig dat ik het mijne zomaar in de schoot geworpen kreeg, letterlijk.

“Na acht weken voorpret gingen we naar de verloskundige om voor het eerst het hartje te horen kloppen. Ik ging liggen, zij ­luisterde en zei: ik hoor niets. Mijn eerste gedachte was: dit kan niet. Alleen vrouwen die ongezond leven of oud zijn, krijgen miskramen. De verloskundige zei dat ze misschien niks hoorde omdat het kindje niet goed lag, dat gebeurde een enkele keer. Of misschien had ik verkeerd gerekend. Het bleef lang stil in de kamer. Ze raadde ons aan over vijf dagen terug te komen.

“Er volgden vijf gruwelijke dagen waarin ik alleen maar gehuild heb. Iets wat nog nauwelijks een mens te noemen viel, had me kennelijk zo geraakt dat ik er nu al van was gaan houden. Mijn vriend bleef kalm als altijd, hij was lief en zei als dat we het gewoon nog eens zouden ­proberen als het niet goed was. Maar een paar dagen later op mijn werk merkte ik dat er een paar bloederige propjes loslieten. Ik wist, dit is niet goed. En in plaats van mijn schouders op te halen en door te gaan, bleef ik me afvragen wat er mis was met mij, waarom bleef het vruchtje bij twee vriendinnen die toevallig dezelfde week zwanger werden wel bleef zitten en bij mij niet?

Opnieuw zwanger

“Een aantal maanden later werd ik opnieuw zwanger. In de weken die volgden gingen we, anders dan de eerste keer, elkaar uit de weg. We durfden onszelf niet toe te staan te hopen dat het dit keer wel goed zou gaan. We waren niet eens blij toen we na een vakantie in Frankrijk de positieve test zagen. Het was juni, we gingen de zomer in, apart van elkaar begonnen we ­festivals te bezoeken, want als we samen waren, voelden we ons gedwongen over de zwangerschap te praten, en wat als het weer fout zou gaan? Plannen stonden we onszelf niet toe, onze toekomst reikte bij wijze van spreken niet ­verder dan de dag van de echo op acht weken.

“En toen het eindelijk zover was, gingen we met lood in de schoenen bij de verloskundige naar binnen. Weer ging ik op die tafel liggen en weer begon ze te luisteren. Het was de bedoeling, mijn wens, dat nieuwe, hoopvolle woorden haar benauwende eerste reeks woorden die nog altijd echoden in mijn hoofd, zouden wegspoelen. Maar weer zag ik haar ongerust worden en weer sprak ze: het is niet goed. Het was of het onheil zich vermenigvuldigde, en definitiever en kolossaler werd. Twee keer achtereen, was dat nog wel toeval?

“Die dag was de verjaardag van een familielid. We hadden gehoopt het goede nieuws aan iedereen te kunnen vertellen. Hoeveel wreder deze keer was dan de eerste bleek meteen toen we de maanden erop niet in staat bleken samen een vorm te vinden voor ons gezamenlijk verdriet. Na de eerste miskraam hadden we samen in bed liggen huilen, nu hardden we onszelf en gingen beiden onze weg. Net als tijdens die eerste weken van de tweede zwangerschap waren we steeds minder samen, maar we voelden ons nog ­verdrietiger. We begonnen ruzie te maken. Eén keer riep mijn vriend dat hij blij was dat ik die miskramen had gehad, want kijk eens hoe verwijderd we van elkaar waren, we ­konden nog niet eens een tegenslag verwerken, dat was geen basis voor een baby.

“Pas toen we eindelijk met vakantie gingen, en niet meer om elkaar heen konden, spraken we voor het eerst in maanden weer echt met elkaar. We erkenden dat die hele mislukte zwangerschapssessie ons bepaald geen goed had gedaan. Vóór die acht ellendige maanden hadden we het heel goed samen, en nu stonden we bijna op het punt uit elkaar te gaan. Zo wilden we niet leven. Met z’n tweeën besloten we korte metten te maken met die hele verbeten kinderkwestie en gewoon weer aan de anticonceptie te gaan. Het komt wel een keer. Maar voorlopig even niet. Ik houd te veel van hem.”