Quarantaine met je ex: David en Anna zijn gescheiden, maar zorgen nu samen voor hun zoon van 4
vr 20 mrt 15:00
Toen de stroom aan speelkameraadjes opdroogde en mijn zoon en ik met oma verstoppertje gingen spelen op Skype, begon het stilaan te dagen dat we weken in een gezellig (en best eng) isolement zouden vertoeven. Geen van ons beiden had er echter bij stilgestaan dat zoonlief de komende tijd van de ene naar de andere cocon zou moeten hoppen . “Mama mag niet alleen zijn”, zei je. En ik net zo min, dacht ik.
Gelukkig bleken we niet alleen te staan met de idee om deze periode met z’n drietjes te delen. Mama knikte en pakte haar tas. Dit zijn geen tijden voor leegte, vond ze. En wie zou er anders je hamster eten geven? We sloten een pact (én ons op in ons kot): met de zekerheid gevrijwaard te blijven van een scheiding én de nakende babyboom nadien. Die reglementaire afstand heeft zo z’n voordelen.
Eerst lachten we ons nog een breuk, daar verstopt onder de tafel waar niemand ons vond (of zocht). Buiten zagen we ouders hun kinderen in boogjes om ons heen manen. En ook de speeltuin lag er – met haar wapperend autoritair lint – pips bij. De eerste dagen vlogen de “waaroms” ons dan ook om de oren. Inmiddels is het bon ton te zeggen dat de speeltuin ziek is en dat zolang het bergaf gaat met de glijbaan, de vriendjes even niet komen spelen.
Onze hoofden draaien – weliswaar van thuis uit – overuren. Om je stortvloed aan vragen in veilige, aannemelijke verklaringen te gieten, vormen we af en toe de onontgonnen werkelijkheid wat om. Want wij zijn ondertussen meesters in zoenoffers en luchtkussen.
Een pluim voor de veerkracht
We moeten onze kinderen leren te dromen met hun ogen open. Nu onheil en hoop over de wereld rolt, lijken alle voorwaarden tot samenwerken op het appel. De buren staan in volle bloei en delen duchtig foto’s van hun boekenkasten. De stationsromans stapelen we in de wc. Je weet maar nooit.
De straat klapt voor de helden en plant e-pero’s. We hangen briefjes met hulp achter glas en zwaaien wanneer we schreeuwend op draken jagen in het park. We maken zelfs plannen om die grens-shoppers en lockdown-ravers ook wat klappen te geven. Je kunt zeggen wat je wilt, maar voor heel even maakt een virus je ouders eensgezind.
We hebben er eerlijk gezegd geen idee van hoe we deze weken samen door zullen komen. Het voorbije jaar was mijn zoon steeds bij één van ons. Nu vragen we veel van elkaar: om te zorgen én ons geen zorgen te maken. Om over elkaar te waken. En voldoende te slapen. En hoewel de tijding nog niet geheel tot ons doordringt, is mijn zoon in zijn nopjes met dit onverwachte intermezzo. Misschien valt ons triumviraat zo uiteindelijk toch nog mee.
Tijd om de soms tegengestelde gewoontes te verzoenen is er nauwelijks, de onwennige status van de beslotenheid noopt tot gewillige aanvaarding van indringende verschillen en – bij nader inzien flexibele – gewoontebeesten.
In deze vorm heeft quarantaine met je ex veel weg van een klasreünie: niet geheel van harte én met dezelfde soort bevreemding. Je herinnert je nog exact hoe het toen was, maar voor even kies je er vrijwillig toch voor. De angst voor het post-amoureus experiment lijkt echter onterecht: een mens beschikt over een enorme reserve solidariteit en inleving. In volle stilstand vatten we ook beter waarom we ooit samen waren. En wat ons eerder zo moeilijk viel, lukt nu wonderwel. Misschien wel, omdat het niet meer breken kan.
Concrete vragen – waar we concrete antwoorden op kunnen geven – vormen een ideale remedie tegen machteloosheid. Is juffie nog ziek? Waar gaat mama slapen? En bovenal: gaan we dat samen doen? In de ontstane mildheid groeien ook nieuwe thema’s, die zichzelf op een eenvoudige manier bespreekbaar maken. Ja, zelfs afscheid, in al haar gedaantes.
Met het boek van Grote Robin kruipen we naast elkaar op de zetel. Recent is oud omaatje gestorven en dat brengt alles wat er zich buiten onze cocon afspeelt akelig dichtbij. Een witte zwaan vloog als een zuchtje door de kamer, en de politie legde de auto’s het zwijgen op. We voelden de lucht bewegen, maar zagen hem niet. En het raam stond open, want dat mocht nog van de koning. Zo kon ze tijdig gaan, over de brug tussen boeken en de wereld.
Een ringtoon schudt ons uit het verhaal en oma floept tevoorschijn op het scherm. Ze oogt springlevend. Met z’n vieren babbelen we honderduit en we wisselen moed uit. Spontaan begint oma te tellen en wij stuiven uiteen, elk naar een uithoek van ons versterkt fort.
En terwijl oma ons door haar lege Skypevenster blijft zoeken, giechelen wij gedrieën onder een deken om de vergankelijke gekheid. Om elkaar uiteindelijk toch te vinden. Omdat het moest. En ook een beetje omdat het hoest. Morgen bellen we terug, oma!
David en Anna doen vanavond hun verhaal ook in “Vandaag” op Eén. Die reportage kunt u hieronder bekijken:
