‘Ik mis affectie. Al weken komt niemand aan mijn lichaam, en ik niet aan dat van een ander’
✦Single in coronatijden
Door de coronacrisis ligt het openbare leven in België nu al zo’n drie weken stil. Dat is voor niemand gemakkelijk, maar voor singles kan deze periode extra zwaar vallen. Toch houden ze de moed erin: ‘Dit voelt aan als een herontdekking.’
Geraldine Huybrechts (43) uit Herent: ‘Hoogsensitieve, empathische vrouwen trekken kennelijk narcistische mannen aan’
“Ik ben nu vijf jaar single, dus ik ben het al gewoon om alleen thuis te zijn. Dat neemt niet weg dat ik met veel mensen in contact sta. Nog meer dan vroeger, denk ik. Ik heb een grote vriendenkring en ben ook superactief op sociale media, mede door mijn job als freelance-eventmanager en social media-expert. De afgelopen weken heb ik al een paar keer aan mijn volgers gevraagd hoe het men hen gaat. “Ik heb het moeilijk”, reageren toch wel wat mensen. Ik stel dan voor om een videogesprek in te plannen om hen een hart onder de riem te steken. Ik doe dat met plezier, maar daardoor komen er nu extra prikkels binnen en is zelfzorg meer dan ooit belangrijk.
“Ik ben een helper, een klankbord en wil een lichtpuntje voor anderen betekenen. Gelukkig heb ik ook vrienden en kennissen die af en toe aan mij vragen: “Zeg, je peilt bij iedereen naar hun gemoedstoestand, maar hoe voel jij je op dit moment?” Dat koester ik.
“Mensen staan er te weinig bij stil dat dit voor singles een heel moeilijke periode is. Daarom heb ik met een vriendin een oproep aan vrijgezelle vrouwen op Instagram gelanceerd: “Laten we eens virtueel samenkomen.” Nu hebben we al twee vrijdagavonden op rij een video call met vijftien vrouwen tussen 25 en 50 gedaan. Superfijn om met gelijkgestemde singles te connecteren. Vorige week was de kennismakingsronde. Er zit één alleenstaande moeder bij en zeker bij haar denk ik: wow, petje af. Ons tweede groepsgesprek ging dieper. We praatten bijvoorbeeld over het feit waarom hoogsensitieve, empathische vrouwen kennelijk narcistische mannen aantrekken. Dat is echt zo, geloof me. (hilariteit) De gespreksonderwerpen liggen nog niet vast, maar ook het thema ‘seksualiteit’ kan aan bod komen, dat is gewoon deel van het leven. Momenteel voel ik me wat moe en overprikkeld, maar natuurlijk ervaar ik ook momenten waarop mijn hormonen op hol slaan en ik gewoon naar een man verlang. Gelukkig kunnen we ook zelf aan de slag. (lacht)
“Wat ik soms nog het meest mis, is affectie, een knuffel, gewoon naast elkaar in de zetel liggen of samen een hapje eten. Ik zit niet op dating-apps, dat eindeloze swipen zou mijn hoofd gek maken. Ik leer het liefst mannen via-via kennen, of door een datingbureau, in mijn geval private matchmaker Berkeley. Daten is niet altijd evident. Ik ben een zelfstandige, onafhankelijke vrouw en door mijn job heb ik intussen wel wat naamsbekendheid verworven. Dat schrikt mannen soms af, heb ik de indruk. Spijtig. Maar dankzij mijn eigen zaak en de vele mensen rondom mij vliegen de weken voorbij. Nu nog wat dicht bij mezelf blijven en goed voor mezelf zorgen.”
Thomas Delchambre (28) uit Brussel: ‘Tegen een aantal gasten op Grindr ben ik al fameus uitgevlogen’
“Voor deze crisis was ik doorgaans één avond per week thuis. Ik was dus bang wat de lockdown ging geven. En ik dacht ook: crap, nu had ik toch beter een lief gehad. Maar eigenlijk valt het goed mee, veel beter dan ik had gedacht. Ik zie deze periode als een pauze, als een kans om het eindelijk wat rustiger aan te doen. Ik heb beseft dat ik hiervoor te intens bezig was: werken, sporten, koken, op café gaan en repeat. Nu ben ik me meer bewust van wat ik doe. Ik maak een lekker ontbijtje, ik neem een bad, luister naar een podcast, dingen die ik vroeger veel te weinig deed. De rush van het gewone leven is weg. Ik geloof nu ook dat geluk meer in kleine dingen zit. Voor mij voelt deze periode aan als een herontdekking. Al besef ik dat ik in een bevoorrechte situatie zit: ik heb een job, woon in een leuk appartement, ik kom niets tekort.
“Het helpt natuurlijk ook dat mijn vriendengroep in hetzelfde schuitje zit. Iedereen is nu verplicht om op zichzelf te focussen. Ik merk wel dat ik veel actiever op sociale media ben. Ik ervaar een grotere nood om te laten weten wat ik aan het doen ben en om te checken waar anderen mee bezig zijn. Ik bel dagelijks toch twee, drie keer met vrienden. Een hele dag met niemand spreken kan ik niet aan.
“Soms maak ik een wandeling met een vriend, maar met anderhalve meter afstand uiteraard. Het is belangrijk om de regels te respecteren. Mijn vrienden denken er hetzelfde over. Zelfs degene die doorgaans wat tegen autoriteit zijn, gaan er nu vlot in mee.
“Ik ben nog steeds actief op Grindr (populaire dating-app onder homo’s, FVD). In het begin ervoer ik daar wel wat schroom over. Moet je dat wel nog doen, dacht ik, je kunt toch met niemand afspreken en wat gaan anderen denken als ze je online zien. Maar nu denk ik: fuck it, het is oké om gewoon met mensen te chatten.
“Er zijn nog gasten die zich niets van de lockdown aantrekken en die willen afspreken om met elkaar naar bed te gaan. Maar ik ga er niet op in, ik ben zelfs al een aantal keer fameus tegen hen uitgevlogen: ‘Wees alsjeblieft een keer verstandig, hang toch niet zo de egoïst uit.’ Ik begrijp dat ze het moeilijk hebben, ik mis ook affectie. Al weken komt niemand aan mijn lichaam, en ik niet aan dat van een ander, dat voelt soms bizar aan, maar geen vezel in mijn lijf die eraan denkt om de regels te overtreden.
“Door deze periode ben ik anders beginnen kijken naar ‘alleen zijn’. Ik heb geleerd dat dat eigenlijk niet erg is, dat je alleen ook een leuke tijd kunt beleven. Ik overleef dit wel.”
Indra Delbaere (23) uit Borgerhout: ‘Ik ben te awkward voor Tinder-dates via Skype’
“Misschien verloopt deze periode wel gemakkelijker dan ik had verwacht. Over het algemeen ben ik iemand die graag alleen is, maar in het begin van de lockdown dacht ik toch: shit, hoe ga ik dat hier doen? Ervoor was ik continu op de unief of bij vriendinnen. Er was altijd wel iets gaande. Ik ging ook vaak op reis. En toen kwam plots die onzekerheid: hoelang gaan we dit moeten volhouden?
“Maar het gaat dus. Ik probeer zoveel mogelijk structuur in mijn dag te houden. Ik heb veel schoolwerk en elke ochtend ga ik sporten. Ik probeer ook telkens op hetzelfde uur op te staan, om ervoor te zorgen dat de dagen niet in elkaar overgaan.
“Het helpt wel dat ik met een vriendin samenwoon. We doen dat nu bijna een jaar en hebben nog geen vlammende ruzie gehad, ook niet tijdens de lockdown, neen. (lacht) Dat verbaast me niet, maar ja, je weet natuurlijk nooit. Eén keer per week gaan we nu samen naar de Colruyt. Hiervoor deden we dat niet. We leven nu veel meer samen. Zij heeft het wel wat moeilijker en heeft meer nood aan contact.
“Met de vriendinnen van de unief deden we vroeger een wekelijkse apero in de Barracuda (studentencafé op de Ossenmarkt in Antwerpen, FVD) maar nu doen we een ‘e-pero’. (lachje) In het begin was dat raar, maar het is beter dan niets. Onze gesprekken draaien bijna altijd uit op corona. Hoe is de situatie nu in België, wat zullen de gevolgen hiervan zijn en hoe zal dit meer fundamenteel de kijk van mensen op de wereld veranderen: die vragen houden ons bezig. Normaal vertrok ik vandaag naar Straatsburg om een Franse en Oostenrijkse vriendin te bezoeken die ik al een jaar niet had gezien. Wanneer ga ik die nu terugzien? Geen idee. Ik ging ook op stage in Kopenhagen, maar ook dat gaat uiteraard niet door. Wanneer wel? Opnieuw: geen idee. Jammer, maar er zullen wel andere dingen op mijn pad komen.
“Er zijn dagen waarop ik het al moeilijker had, ja. Een kleine breakdown in de lockdown. (lacht) Het is vooral de stress voor school die me soms parten speelt. Dan ween ik eens goed, ga ik even in het park wandelen of bel ik naar mijn mama en word ik opnieuw kalm.
“Soms denk ik inderdaad: fuck, had ik nu maar een lief gehad, maar aan de andere kant houdt me dat ook niet echt bezig. Ik zit ook niet op dating-apps. School is nu mijn prioriteit en ik zou het supervreemd vinden om een Tinder-date via Skype te hebben. Ik ben daar te awkward voor. (lacht) Of ik na de crisis nu extra hard op zoek ga naar iemand? Maar neen, waarom zou ik, forceren heeft toch geen zin.”
Geert Inghels (41) uit Brugge: ‘Om de hoek heb ik geblèt als een klein kind’
“Tijdens deze periode word je er als single nog eens extra hard mee geconfronteerd dat je er alleen voor staat. Ik ben nu 13 jaar gescheiden, daarna heb ik nog een andere relatie gehad maar nu ben ik al een hele poos vrijgezel. Ik heb al keihard gewerkt in mijn leven, ik sta op een paar jaar van de afbetaling van mijn huis, maar financieel is het nog altijd niet gemakkelijk.
“De eerste twee nachten van de lockdown deed ik geen oog dicht. Als alleenstaande zelfstandige (Inghels heeft een fietsenwinkel: ‘Fietsen Geert’ in Sint-Kruis, FVD) is het al niet gemakkelijk om alles rond te krijgen en als daar dan nog eens een financiële kater bovenop komt… Pff, dat is toch een zware dobber. Het komt bovenop de was en de plas, de boekhouding en de zorg voor mijn twee kinderen. En tussendoor moet je toch proberen om nog wat geluk te vinden?
“Als single sta je er gewoon helemaal alleen voor. En hoe langer ik op mezelf ben, hoe minder ik mensen opbel om hulp te vragen. Ik zeg vrienden niet meer: ‘Ik heb een probleem.’ Ik los alles gewoon zelf op. Ik kan bellen naar mijn ouders, met wie ik een heel nauwe band heb, maar ik wil hen ook niet te veel ambeteren. Zij hebben ook hun zorgen. Zo woont de mama van mijn vader in een rusthuis en zijn ze momenteel extreem bezorgd over haar. Nu moet ik hen toch niet met mijn onzekerheden lastigvallen?
“Ik heb twee zonen van vijftien en dertien die ik doodgraag zie. Het doet pijn dat ik hen nu al vijf weken niet gezien heb. Ze zijn bij hun mama en zij is drager van het virus. Mijn knapen vragen om te skypen, maar na vijf minuten weet ik niet wat ik moet zeggen. Ik kan met moeite mijn ogen droog houden. Ik ben iemand die graag iemand vastneemt, knuffelt, maar nu kan ik mijn kinderen niet omhelzen. Vorige week heb ik twee potjes verse soep gemaakt en ben ik die bij hen gaan afzetten. Ik ben vlug uit mijn auto gestapt, heb die aan de deur gezet, heb naar mijn zonen aan het raam gewuifd en ben weer weggereden. Om de hoek heb ik geblèt als een klein kind.
“Misschien zullen singles nog het gemakkelijkst uit deze crisis komen. Hiervoor was ik ook al een beetje in afzondering, ik ben het al zo lang gewoon om alleen te zijn.
“Weet je, misschien mag ik dat niet zeggen, maar eigenlijk ben ik al bij al best gelukkig. Ik heb een burn-out en een zware depressie gehad en ik ben daar uitgeklauterd. Ik kan nu met deze situatie omgaan, maar veel Vlamingen hebben die veerkracht momenteel niet. We hebben geen idee hoeveel mensen op dit moment thuis eenzaam zitten te verkommeren. In mijn vriendenkring heb ik een psychologe, haar telefoon staat roodgloeiend van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Heel wat mensen komen naar buiten om te applaudisseren, we denken: heel Vlaanderen is solidair, maar die grote groep eenzamen zie je niet. Ze komen niet naar buiten om te klappen, ze willen het misschien wel, maar ze hebben er gewoon de kracht niet meer voor. Ik volg Dirk De Wachter wanneer hij zegt dat we na de coronacrisis een mentale gezondheidscrisis gaan beleven. Naar een hulplijn bellen? Maar allee, wat kan je tegen die persoon zeggen? Beginnen wenen tegen een vreemde, dat gaat toch niet?
“Ik vind geluk in de kleine dingen, nu nog meer dan anders. Ik kijk naar buiten, naar het ontluiken van de natuur. Ik ben iemand die graag in de tuin zit, ik prijs me gelukkig met mijn hof. Elke dag maak ik ook een wandeling waarbij ik telkens dezelfde haag passeer. Ik heb die nu al honderden keren gezien en nog steeds ben ik verwonderd hoe die doorheen het jaar evolueert. Dat is toch prachtig? Ik neem genoegen met wat ik nu heb.”