‘Ik heb mijn vader voor het eerst vastgepakt toen hij op zijn sterfbed lag’
jonge leeuwenYouri, zoon van Jean Pierre Van Rossem
Youri (27) is de zoon van de enige Belg ooit die een eigen Formule 1-team bezat én van de eerste Vlaming die een voldoende groot ego had om een politieke partij naar zichzelf te noemen: ROSSEM. Jean-Pierre Van Rossem overleed vijftien maanden geleden in de armen van zijn zoon. De oud-beursgoeroe was volgens de krant The European op zijn hoogtepunt bijna 1 miljard dollar waard, maar draaide de nor in als grootste wittenboordencrimineel die ons land ooit heeft gekend. ‘Ik kan alleen maar bewondering hebben voor zijn leven. Als puber schaamde ik me om mijn naam, maar vandaag ben ik er trots op. Als ik een bedrijf begin, noem ik het Van Rossem.’
Toen Jean-Pierre Van Rossem op 13 december 2018 op 73-jarige leeftijd vereenzaamd en schijnbaar berooid overleed, liet hij een schuldenberg van een paar tientallen miljoenen euro’s aan boetes, ontdoken belastingen en verwijlinteresten aan de Belgische staat na. Officieel bezat de gevallen beursgoeroe geen roerende of onroerende goederen meer. Hij liet enkel twee zonen na. Zijn jongste, Youri, was de enige persoon die hem op het eind van zijn leven nog geregeld bezocht in zijn armetierige appartementje.
HUMO Je vader bezat vele honderden miljoenen toen hij dertig jaar geleden tegen de lamp liep. Weinig mensen geloven dat hij toen niet een deel van dat geld in veiligheid heeft gebracht.
VAN ROSSEM «Ik weet dat veel mensen ervan overtuigd zijn dat mijn vader een geheime bankrekening in Zwitserland of op de Kaaimaneilanden had, maar daar geloof ik niks van. Hij heeft er tegen mij nooit iets over gezegd. Al heb ik natuurlijk wel gemerkt dat mijn vader de voorbije twintig jaar af en toe veel geld had, waardoor hij in bepaalde periodes luxueus leefde. Toen hij met zijn Russische vriendin Milla was, woonde hij in een grote villa in Humbeek en reed hij met een chique Jaguar. Hij ging toen ook vaak eten in dure restaurants en maakte verre reizen. Dat kon hij uiteraard niet betalen van zijn pensioentje van 1.000 euro per maand. Hij heeft het me nooit met zoveel woorden gezegd, maar ik vermoed dat hij in die periode zaken deed – legaal, of iets minder legaal – waarmee hij behoorlijk wat geld verdiende.
»Wat ik 100 procent zeker weet, is dat hij de laatste twee, drie jaar absoluut géén geld had. Niet lang vóór zijn dood heeft de gerechtelijke politie nog een huiszoeking in zijn appartement gedaan, omdat die speurders er zeker van waren dat ze veel geld – of bewijzen van een geheime rekening – zouden vinden. Ze hebben alles overhoopgehaald, maar niks gevonden. Toch heeft de rechter hem in 2018 veroordeeld, omdat hij er een luxueuze levensstijl op na hield.
»Als mijn vader geld had, gaf hij alles meteen weer uit, en liefst zo snel mogelijk. Toen wij vroeger gingen eten, zaten er soms veertig of vijftig briefjes van 100 euro in zijn portefeuille – dan vroeg ik me af: waar heeft hij die laten drukken? (lacht) Maar de laatste jaren had hij meestal maar 10 of 20 euro bij. Dat was echt geen toneelstukje. In het weekend ging ik dan boodschappen voor hem doen en betaalde ik alles uit eigen zak. Dat zou hij nooit hebben toegelaten als hij nog ergens geld had gehad. Hij zou dan ook nooit in dat schamel appartementje hebben gewoond. Die goudpot waarover iedereen het heeft, heeft nooit bestaan. Maar ik begrijp de mensen wel: iemand die zoveel geld heeft gehad en zo slim was, die moet wel ergens een pak van dat geld verborgen hebben. Maar als dat zo was, had hij me dat tijdens de laatste dagen van zijn leven wel gezegd. Dan had hij ervoor gezorgd dat dat geld op de één of andere manier bij mij zou terechtkomen. Dat heeft hij niet gedaan.»
HUMO De laatste twee jaar begon je vader als een bezetene te schilderen.
VAN ROSSEM «Op een dag zei hij: ‘Ik ga mijn leven omgooien, Youri. Ik ga beginnen te schilderen.’ Hij heeft vele tientallen schilderijen gemaakt, in een heleboel stijlen: vooral veel Ferrari’s – dat bleef zijn dada – maar ook zeegezichten, zelfportretten en abstracte werken. Sommige schilderijen vond ik echt heel mooi. Maar ik had vooral veel respect voor zijn enthousiasme: hij had duidelijk iets gevonden waar hij opnieuw wat levenslust uit kon putten. Hij heeft zich wel vaker in zijn leven heruitgevonden, als schrijver, politicus, organisator van slotraces, schilder…»
HUMO Wat is er met zijn schilderijen gebeurd?
VAN ROSSEM «Die zijn na zijn dood allemaal geconfisceerd door de Belgische staat en geveild. Ik mocht niets uit zijn appartement meenemen. Alles werd in beslag genomen, terwijl de paar meubelen die er stonden van mij waren, want ik had eerst in dat appartement gewoond. Maar ik had geen facturen meer om te bewijzen dat de tv, de diepvries en de wasmachine van mij waren.
»Uiteraard heb ik, net zoals mijn broer Nicolas (bekend als ‘Piki‘, red.), de erfenis geweigerd: ik wilde niet opdraaien voor de schuldenberg van enkele tientallen miljoenen die mijn vader had achtergelaten. Gelukkig heb ik van de notaris, nadat de deurwaarder de inboedel had opgeschreven, de toestemming gekregen om drie schilderijen uit te kiezen: zijn laatste schilderij van een Ferrari, een zeegezicht en een zelfportret. Als ik binnenkort een eigen huis heb, zullen die schilderijen daar zeker een prominente plaats krijgen.»
‘HET IS GEDAAN’
HUMO Was je bij je vader toen hij vijftien maanden geleden in het ziekenhuis overleed?
VAN ROSSEM «Ja, ik heb zijn dood van heel nabij meegemaakt. Een week vóór zijn dood was ik samen met mijn vader naar het UZ in Jette gegaan, omdat hij problemen met zijn knieën had en over een operatie wou praten. Tijdens die consultatie stelde de orthopedist vast dat hij kortademig was. In de spoedafdeling zagen ze dat hij vocht in zijn longen had en gaven ze hem medicatie. Maar terug thuis bleek die niet te werken: zijn toestand werd steeds slechter. Hij at en dronk niet meer. De verpleegster die hem dagelijks insuline kwam inspuiten – mijn vader leed aan diabetes – belde me op om te zeggen dat het heel slecht ging met mijn vader. Ik heb toen meteen een ambulance gebeld.
»In Jette stelden de dokters vast dat mijn vader nog steeds vocht in zijn longen had, maar ook dat zijn hart en nieren het stilletjesaan lieten afweten. De volgende dag brachten ze hem naar de afdeling intensieve zorgen. Daar heeft hij nog twee dagen gelegen. Ik ben hem elke dag gaan bezoeken.»
HUMO Besefte je dat je vader op sterven lag?
VAN ROSSEM «Nee, helemaal niet. Ik had mijn vader al vaker in het ziekenhuis zien liggen. Ook de dokters maakten zich blijkbaar niet veel zorgen: zij dachten dat hij wel weer zou herstellen. Toch merkte ik dat er iets wezenlijks veranderd was. Toen mijn vader enkele maanden eerder in het ziekenhuis lag, kocht ik altijd een krant en lazen we die samen. Dat was leuk, want het leidde vaak tot discussies. Maar deze keer lukte het hem niet meer om de krant te lezen, hij was niet meer in staat om zich te concentreren.
»Toen kwam dat vreselijke telefoontje, op 13 december, kort voor de middag. De arts vroeg of ik meteen naar het ziekenhuis kon komen, omdat mijn vader aan het achteruitgaan was en er een beslissing moest worden genomen… Huilend ben ik naar het ziekenhuis gereden. Daar legde de dokter mij uit dat er meerdere vitale organen aan het uitvallen waren.»
HUMO Welke beslissing moest er worden genomen?
VAN ROSSEM «Er waren twee opties. Ze konden meerdere zware operaties uitvoeren, aan verschillende organen. Dan bestond de kans dat hij nog een paar jaar zou leven, maar hij zou wel aan zijn bed gekluisterd zijn, gekoppeld aan apparatuur, met zware medicatie. De tweede optie was om hem naar de afdeling palliatieve zorg over te brengen, waar hij waarschijnlijk binnen enkele dagen zou sterven, maar dan kon ik wel rustig afscheid van hem nemen…»
HUMO En jij moest die beslissing nemen, in je eentje? Niet eenvoudig voor iemand van 26 jaar.
VAN ROSSEM (stil) «Dat was verschrikkelijk… Maar ik was de enige persoon met wie mijn vader nog contact had, dat wisten ze in het ziekenhuis: in noodgevallen konden ze alleen maar naar mij bellen. Mijn vader had me al meerdere keren duidelijk gemaakt dat hij niet verder wou als hij niet meer zelfstandig zou kunnen eten of naar de wc gaan. Toen we twee maanden eerder in hetzelfde ziekenhuis waren en er een iets oudere man dan hij voorbij werd gerold op weg naar de wc, zei hij: ‘Zover mag je het niet laten komen, Youri.’ Nadat ik met de dokter had gepraat, ben ik naar mijn vader gegaan. Hij zag er heel zwak uit en had veel pijn. Het eerste wat hij zei, was: ‘Het is gedaan, jongen.’ Hij was klaar om te sterven. En ik vond dat ik zijn wens moest respecteren, hoe moeilijk ik dat ook vond.
»De dokter legde aan mijn vader uit dat hij hem naar de afdeling palliatieve zorg kon overbrengen, zodat hij nog een paar dagen de tijd had om afscheid van mij te nemen, maar dat wou mijn vader niet. Hij herhaalde: ‘Het is gedaan.’ Hij wou zijn dood niet rekken. Ik heb toen aan de dokter gevraagd of hij het sterfproces niet kon versnellen, door de dosis morfine te verhogen, zodat mijn vader niet meer hoefde af te zien. Ik weet niet of het legaal is wat ik aan die dokter heb gevraagd, maar hij wist duidelijk wat hem te doen stond.
»Voor het zo ver was, heb ik nog aan mijn vader gevraagd of het goed was dat ik naar mijn moeder belde. Ik vond het een heel moeilijke beslissing om te nemen en ik wou die absoluut met mijn moeder bespreken. Mijn vader wou mijn moeder graag nog zien, zelfs al hadden ze elkaar al meer dan tien jaar niet meer gesproken, en ze is onmiddellijk naar het ziekenhuis gekomen. Toen hebben we samen de beslissing genomen om de wens van mijn vader te respecteren.
»Ik heb ook nog aan mijn vader gevraagd of hij het goed vond dat mijn oudere broer, Nicolas (‘Piki’, zoals zijn vader hem noemde, red.), afscheid kwam nemen. Ze hadden de laatste jaren een heel slechte band, maar toch vond hij het goed. Nicolas is meteen gekomen. Aan zijn sterfbed zaten de drie mensen die hij in zijn leven het liefst had gezien – naast de moeder van Nicolas, maar die is lang geleden gestorven.»
TIEN PAKJES PER DAG
HUMO Was hij nog helder van geest? Konden jullie nog met hem praten?
VAN ROSSEM «In het begin maakte hij zelfs nog grapjes. Hij zei tegen me: ‘Nu ga je voortaan voor twee moeten supporteren als je naar Cercle Brugge gaat kijken.’ Wij waren allebei grote fans van Cercle en keken samen naar zowat elke match. Naarmate de morfine zijn werk begon te doen, begon hij oude herinneringen op te halen, over dingen die we hadden meegemaakt, toen hij nog slotracewedstrijden organiseerde, bijvoorbeeld. Hij vroeg ook hoe het ging met een paar familieleden langs mijn moeders kant die hij al tientallen jaren niet meer had gezien. Het was net alsof hij zijn leven – vooral de mooie momenten – nog even overliep.»
HUMO Hij was niet bang om te sterven?
VAN ROSSEM «Hij was er klaar voor. Hij had lang geleden de nodige euthanasieregelingen getroffen en dat nam hij zeer ernstig: hij was niet van plan om te moeten leven als een plant. Die dag, 13 december 2018, wist hij dat het moment was aangebroken om het heft in handen te nemen.
»Vooral de laatste jaren kon zijn leven hem niet meer boeien. Mijn vader had alles meegemaakt wat je kunt meemaken: hij was miljardair geweest en had de hele wereld gezien, hij had kastelen, jachten, privéjets en een hele verzameling Ferrari’s gehad, hij was met de mooiste vrouwen naar bed geweest, hij had zelfs een eigen Formule 1-team gehad… Als je dan op je oude dag ziek en berooid in een appartementje in Kapelle-op-den-Bos eindigt, terwijl je met bijna niemand nog contact hebt… Daar kwam nog bij dat zijn beste vriendin, Nora Azdad, zes maanden voor zijn dood op 35-jarige leeftijd overleden was. Dat heeft enorm op hem ingehakt. Nora was de enige met wie mijn vader nog heel geregeld afsprak. En wat hem ook heel hard heeft geraakt, was de dood van zijn vader, met wie hij zich kort daarvoor, na een ruzie van meer dan 50 jaar, verzoend had.»
HUMO Je vader is 73 geworden. Dat is al bij al nog vrij oud voor iemand die niet bepaald gezond heeft geleefd.
VAN ROSSEM «Toen ik jong was, rookte mijn vader een slof sigaretten per dag. Hij dronk ook vaak tientallen blikjes cola of Red Bull en at ongezond, snoepte veel, bewoog nauwelijks… Het is een mirakel dat hij 73 is geworden. Statistisch gezien is mijn vader jonger gestorven dan de meeste mannen, maar hij heeft wel geleefd voor vijf. En vooral: hij heeft geleefd zoals híj wou leven. Daar kan ik alleen maar bewondering voor hebben.»
HUMO Hoe keek hij zelf terug op zijn bijzonder turbulent leven?
VAN ROSSEM «Hij was daar dankbaar voor. Op een dag was hij alles kwijt, en daar is hij nooit één dag rouwig om geweest. Mijn vader was trots op wat hij had bereikt en meegemaakt. ‘Ik kan het maar gehad hebben,’ zei hij dan.
»Hij had er wel spijt van dat hij een aantal mensen had gekwetst. Vooral mijn moeder, en de moeder van mijn broer. Hij heeft die twee vrouwen veel pijn gedaan en vernederd, door zijn losbandige gedrag met andere vrouwen. Hij heeft het tot het allerlaatste moment heel erg jammer gevonden dat mijn moeder van hem gescheiden is en nooit meer tegen hem heeft willen spreken. Ook over de ruzie met zijn ouders, vooral met zijn vader, had hij veel spijt. Hij vond dat hij veel te lang veel te koppig was geweest.»
HUMO Op het einde was jij zowat de enige persoon met wie hij nog geregeld contact had. Hoe kwam dat?
VAN ROSSEM «Mijn vader was iedereen beu. Alleen Nora en haar kinderen wou hij nog zien. Toen zij nog leefde, zag ik mijn vader maar af en toe, maar dat veranderde helemaal na haar dood. Toen zat hij echt heel diep, en ging ik hem vaker bezoeken. In het begin gingen we nog samen naar alle matchen van Cercle kijken, en toen hij bijna niet meer kon stappen, keken we in zijn appartement op tv. Ik wou niet dat hij te erg vereenzaamde. Mijn vader heeft veel voor mij gedaan toen ik jong was: het was nu aan mij om hem te helpen.»
HUMO Heb je het gevoel dat je op een goede manier afscheid van je vader hebt kunnen nemen?
VAN ROSSEM «Ik denk het wel. Onze relatie was geen typische vader-zoonrelatie. Wij waren eerder vrienden, gingen samen naar het voetbal, keken naar Formule 1-wedstrijden en praatten over koetjes en kalfjes, net zoals vrienden op café. Ik heb bij mijn weten nooit een knuffel of een kus van mijn vader gekregen en we hebben ook nooit tegen elkaar gezegd dat we elkaar graag zagen. Maar mijn vader heeft zijn liefde wel altijd getoond: door mij cadeautjes te geven, door samen dingen te doen. Ik heb er nu wel veel spijt van dat ik nooit tegen hem heb gezegd dat ik hem graag zag. Het is er nooit van gekomen.
»Op zijn sterfbed, een kwartier voor hij er niet meer was, heb ik hem voor het eerst in mijn leven vastgepakt. Ik kon mij niet meer inhouden en heb mijn armen om hem heen geslagen… Ik had daar verschrikkelijk veel nood aan. En hij ook, denk ik. Het was de eerste keer dat ik mijn vader fysiek voelde. Kort daarna is hij ingeslapen. Maar hij heeft mij eerst nog een minuut of zo aangekeken. Ik heb het licht in zijn ogen letterlijk zien uitgaan… (stil) Dat was een vreselijk moment, maar toch ben ik blij dat ik het heb meegemaakt. Toen heb ik de liefde tussen ons écht gevoeld.
»Mijn broer heeft niet op die intense manier afscheid genomen, maar heeft hem toch ook oprecht bedankt voor alles wat hij voor hem had gedaan. Ondanks hun meningsverschillen en het verwaterde contact was ook Nicolas blij dat hij erbij was toen mijn vader stierf.»
FERRARI AAN DE SCHOOL
HUMO Wat was er tussen je vader en je broer misgelopen dat ze geen contact meer hadden?
VAN ROSSEM «Ik denk dat mijn broer mijn vader nooit echt heeft kunnen vergeven dat hij zijn moeder erg heeft gekwetst, net zoals hij met mijn moeder heeft gedaan… Nicolas is veertien jaar ouder dan ik, en ik weet dat mijn vader met hem veel strenger is geweest. Mijn vader heeft me ooit verteld dat hij, toen Nicolas tijdens een wiskundetoets een paar fouten had gemaakt, zo kwaad was geworden dat hij de spelcomputer van mijn broer in de vuilnisbak had gegooid. Terwijl Nicolas honderd keer betere punten haalde dan ik. Mijn broer heeft het echt moeten ontgelden.»
HUMO Je vader had ook een slechte relatie met zijn ouders. In interviews sprak hij zeer denigrerend over hen. Hij noemde ze kleinburgerlijk en dom.
VAN ROSSEM «Mijn vader heeft als kind een paar traumatische dingen meegemaakt. Hij heeft zijn jongere broer, die 5 was, voor zijn ogen zien sterven toen hij zelf 7 jaar was. Dat jongetje liep tijdens het spelen onder een vrachtwagen. Dat heeft mijn vader voor het leven getekend – vooral omdat zijn moeder hém de schuld gaf: hij had beter op zijn broertje moeten letten… Hoe kun je nu zo’n grote verantwoordelijkheid bij een kind van 7 leggen? En zijn vader heeft het lievelingskonijn van mijn vader laten slachten voor zijn eerste communie. Daardoor vertrouwde mijn vader zijn ouders niet meer. Hij beweerde vaak dat hij een liefdeloze jeugd had gehad, en dat hij daarom zijn ouders niet meer wou zien. Maar om dan 50 jaar aan die kwaadheid vast te houden… Dat had alles met zijn koppigheid te maken.
»Uiteindelijk heeft mijn vader toch de moed gevonden om zich met zijn ouders te verzoenen – ze waren intussen al 93 jaar. Achteraf was hij daar heel blij om. Vooral omdat hij zijn vader echt wel graag zag: hij noemde hem een brave man. Met zijn moeder heeft hij nooit echt een goede band gehad.»
HUMO Hoe kijk jij op je jeugd terug?
VAN ROSSEM «Vooral met een goed gevoel. Als kleine jongen nam mijn vader me vaak mee naar evenementen waar hij als vip werd ontvangen, en dan liep ik trots naast hem. Als we naar een voetbalmatch gingen, mochten we altijd in een loge gaan zitten, met alles erop en eraan. Mijn vader kwam me ook vaak met zijn Ferrari van school halen. Dat vond ik natuurlijk geweldig.
»Zijn bureau lag altijd vol met opengeslagen boeken, over van alles: macro-economie, ruimtevaart, wiskunde, sociologie, de middeleeuwen, het ontstaan van de spoorwegen… Mijn vader wou alles kennen en begrijpen, en die kennis probeerde hij met veel enthousiasme aan mij door te geven. Hij kon op al mijn vragen antwoorden, altijd, en hij kon het ook heel boeiend en begrijpelijk uitleggen. Ik denk dat hij in een ander leven een heel goede leraar geweest zou zijn.»
HUMO Daarover klaagde hij weleens in interviews: hij stelde vast dat vroegere klasgenoten professor waren geworden, terwijl hij zichzelf veel slimmer vond.
VAN ROSSEM «Mijn vader had een tópprofessor kunnen zijn, maar hij was een te grote rebel. Ik denk ook dat het leven van een prof wat te saai zou zijn geweest voor hem. Hij had nood aan kicks en avontuur. Dat is ook de reden waarom zijn huwelijk met mijn moeder niet bleef duren.
»Mijn ouders hadden een heel passioneel huwelijk. Ik ben ervan overtuigd dat ze elkaar heel graag zagen, maar ze hadden veel ruzies. Die gingen altijd over hetzelfde: mijn vader die er andere vrouwen op nahield. Mijn vader schaamde zich daar niet voor: hij kwam er zelfs mee in de boekjes, zoals met Brigitta Callens. Als mijn moeder me dan aan de school ging afzetten, schaamde ze zich tegenover de andere moeders. Ze heeft het gedrag van mijn vader heel lang kunnen verdragen, tot de maat vol was. Toen is ze van mijn vader gescheiden.»
STRATEGO IN DE GEVANGENIS
HUMO Je vader heeft op het einde van de jaren ’90 bijna twee jaar in de gevangenis gezeten.
VAN ROSSEM «Ik weet nog goed dat ik mijn vader elke woensdagnamiddag samen met mijn moeder ging bezoeken in de gevangenis van Brugge. Ik was toen 6 of 7 jaar. Wij werden eerst gefouilleerd en mochten daarna in een grote zaal bij mijn vader aan een tafeltje gaan zitten, tussen een heleboel andere gevangenen. Tijdens dat uur speelde mijn vader altijd een gezelschapsspel met mij, meestal Stratego, terwijl hij met mijn moeder praatte. De cipiers hielden ons nauwlettend in de gaten. Voor mij was dat elke keer een groot avontuur.»
HUMO Heeft je vader je, toen je wat ouder was, uitgelegd wat hij precies had mispeuterd?
VAN ROSSEM «Ik heb hem dat nooit gevraagd. Het was geen taboe, maar ik wou het gewoon niet weten. Alles wat ik later te weten ben gekomen, heb ik in de pers gelezen of van anderen gehoord. Toen ben ik me tegen mijn vader beginnen af te zetten. Ik was 14 en besefte dat hij toch wel het een en ander had mispeuterd. Ik heb na de scheiding resoluut voor mijn moeder gekozen. Ik nam het mijn vader kwalijk dat hij haar had gekwetst en ons gezin uit elkaar had doen vallen. Ik heb mijn vader een tijdlang niet meer willen zien en had het ook moeilijk met mijn achternaam, die iedereen associeerde met ’s lands bekendste dief. Ik weet nog dat ik huilend ben thuisgekomen van school omdat er een rekenmachine was gestolen en de hele klas, de leraar incluis, ervan uitging dat ik dat had gedaan. Ik heb mijn ouders er toen van proberen te overtuigen om mijn achternaam te laten veranderen. Ik schaamde mij om een Van Rossem te zijn.»
HUMO Zag je je vader in die periode als een crimineel die terecht in de gevangenis had gezeten?
VAN ROSSEM «Ik heb dat een tijdje gevonden, ja.»
HUMO En vandaag?
VAN ROSSEM (zucht) «Ik weet dat hij een aantal mensen schade heeft berokkend, maar ik heb hem altijd geloofd als hij zei dat hij nooit van behoeftige mensen had gestolen. Het geld dat hij in vertrouwen had gekregen en in zijn eigen zakken heeft gestoken, kwam van mensen die zo veel geld hadden dat ze niet meer wisten wat ze ermee moesten doen. Die hebben dat geld nooit gemist. Was het verkeerd van mijn vader? Ja, natuurlijk. Maar er zijn ergere misdrijven dan dat. Ik heb géén begrip voor het feit dat mijn vader geld van anderen heeft gestolen, maar ik heb wel bewondering voor de manier waarop hij het heeft gedaan. Zijn systeem stak blijkbaar heel vernuftig ineen.»
HUMO Gelijk jij op je vader? Heb je zijn intelligentie geërfd?
VAN ROSSEM «Totaal niet. Ik lees nauwelijks, terwijl mijn vader soms vijf boeken per dag verslond. Ik heb er op school ook nooit veel van gebakken.»
HUMO Vond je vader dat niet erg?
VAN ROSSEM «Hij heeft me hónderden keren gezegd dat ik meer moest lezen en beter mijn best moest doen op school, maar ik was even koppig als hij. Ik ging liever voetballen. Dat ik altijd bij de laatsten van de klas was, daar heeft hij het lang moeilijk mee gehad. Maar hij legde zich er uiteindelijk bij neer en dacht: ‘Youri kan goed voetballen, hij heeft talent, misschien wordt dat wel iets.’
»Ik heb in het middelbaar een brokkenparcours afgelegd: van het ASO Economie-Moderne Talen naar het TSO, en uiteindelijk naar het BSO. Daar ben ik afgestudeerd in de richting secretariaat. Daarna wou ik aan de hogeschool in Mechelen leraar Frans en geschiedenis worden, maar dat heb ik na een paar maanden opgegeven. Sindsdien werk ik, intussen als technisch medewerker van een bedrijf dat op grote schaal iPads en beeldschermen verhuurt. Ik werk daar al vijf jaar en ben tevreden met mijn job. Ik weet dat mijn vader liever had gehad dat ik hoger had gemikt, maar ik ben tevreden met het leven dat ik leid.»
HUMO Voetbal je nog?
VAN ROSSEM «Ik begon op mijn 5de bij KSC Grimbergen en groeide daar door tot een beloftevolle middenvelder bij de reserves, in derde klasse. Mijn vader was mijn grootste fan en volgde al mijn wedstrijden, maar als tiener ben ik gestopt. Toen was hij héél kwaad. Hij vond dat ik mijn talent vergooide. Een paar jaar geleden ben ik, tot zijn grote vreugde, opnieuw begonnen, bij KFC Eppegem. Maar nu ben ik al een hele tijd buiten strijd door een liesblessure.»
INTERESSANTE KLOOTZAK
HUMO Wat heb je vooral van je vader geleerd?
VAN ROSSEM «Om niet snel tevreden te zijn. Als kind vond ik mijn vader soms heel streng, maar nu weet ik waarom. Ik herinner me dat ik als 10-jarige een doelpunt had gemaakt. Toen ik van het veld kwam, zei mijn vader, in bijzijn van alle andere vaders, dat ik slecht had gespeeld. Al die anderen zeiden: ‘Dat is niet waar, Youri, je hebt een doelpunt gemaakt!’ Maar mijn vader bleef erbij dat ik niet zo snel tevreden mocht zijn. Op dat moment was ik te jong om dat te begrijpen, maar later snapte ik heel goed wat hij bedoelde. Mijn vader heeft me zo ook geleerd om me niet door de meningen van anderen te laten beïnvloeden.
»Hij is altijd heel open en eerlijk tegen mij geweest, hoe jong ik ook was. Hij behandelde me als een gelijke, ook als we gezelschapsspelletjes speelden. Hij liet me nooit winnen omdat ik een kind was. Hij was heel competitief, vooral met Monopoly. Dan stelde hij altijd voor om ‘de bank’ te zijn, en dan zag ik dat hij af en toe stiekem een paar extra bankbiljetten aan zichzelf gaf. Terwijl hij met zijn zoon van 11 aan het spelen was! Als ik dan vroeg waar die biljetten opeens vandaan kwamen, kreeg ik meestal een vaag antwoord: ‘O, dat is nog van daarnet…’ Nee, hij voelde zich er niet te beroerd voor om tegen zijn eigen kind vals te spelen om toch maar te winnen (lacht).»
HUMO Eens een oplichter, altijd een oplichter! Maar je vond hem een goede vader?
VAN ROSSEM «Voor mij was hij de perfecte vader. Hij was de vader die ik nodig had: iemand die mij het juiste pad toonde. Op sommige momenten was hij heel streng en op andere momenten maakte hij me duidelijk dat ik gerust ‘foert’ mocht zeggen. Mijn vader was de vader die ik nodig had om de persoon te worden die ik nu ben.
»Ik vond hem ook gewoon een goed mens. Ik ben me ervan bewust dat veel mensen hem een klootzak vinden, maar dat vond hij ook van zichzelf. Hij zei vaak: ‘Ik ben een klootzak geweest, maar tenminste wel een interessante klootzak.’»
HUMO Je vader schepte er graag over op dat hij in zijn leven met duizenden vrouwen naar bed was geweest.
VAN ROSSEM (lacht) «Ik weet niet of het er duizenden zijn geweest, maar hij heeft met heel veel vrouwen affaires gehad, en liefst met zo veel mogelijk tegelijk. Dat is de reden waarom zijn drie huwelijken mislukt zijn. Hoewel mijn vader niet bepaald een adonis was, trok hij toch vrouwen aan. Er waren er die alleen op zijn geld uit waren, maar anderen vielen duidelijk voor zijn intelligentie en charisma.»
HUMO Je vader is lang verslaafd geweest aan heroïne. Heb jij ooit harddrugs gebruikt?
VAN ROSSEM «Ik denk dat hij in zijn leven álle drugs heeft uitgeprobeerd. Hij was heel nieuwsgierig en vooral heel gulzig. Het kon hem niks schelen dat hij zijn lichaam kapotmaakte. Ik ben helemaal anders: ik probeer mijn lichaam zo goed mogelijk te verzorgen. Ik eet gezond, drink nauwelijks en heb ook nooit gerookt.»
HUMO Je ziet er behoorlijk gespierd uit. Breng je veel tijd door in fitnessclubs?
VAN ROSSEM «Een maand vóór de dood van mijn vader ben ik geblesseerd geraakt aan mijn lies, met als gevolg dat ik vandaag, zestien maanden later, nog altijd niet kan voetballen. Vlak voor hij stierf, heb ik aan mijn vader beloofd dat ik er alles aan zou doen om zo snel mogelijk weer te kunnen voetballen én beter te worden dan ooit tevoren. Na zijn dood ben ik intensief beginnen te fitnessen en lopen, minstens vijf keer per week. Zelfs al zeggen de dokters dat ik misschien nooit meer zal kunnen voetballen: ik wil die hoop niet opgeven, omdat ik een belofte aan mijn vader heb gedaan. Ik wil de beste versie van mezelf worden, voor hem.»
HUMO Word je er nog vaak op aangesproken dat je de zoon ván bent?
VAN ROSSEM «Nee. De naam Van Rossem was in de jaren 80 en 90 een begrip, maar nu niet meer. Af en toe vraagt iemand me of ik toevallig de zoon ben van, en dan bevestig ik dat, met trots. Er is een periode geweest dat ik me schaamde om Van Rossem te heten, maar vandaag ben ik trots op die naam. Mijn vader was een heel bijzondere figuur en hij heeft veel voor mij betekend. Als ik ooit zelf een bedrijfje zou beginnen, zal dat zeker ‘Van Rossem’ heten.»
HUMO Wanneer mis je je vader vooral?
VAN ROSSEM «Eigenlijk constant. Ik zie en hoor hem ook overal. Als ik iemand ‘Godverdomme!’ hoor roepen, denk ik: ‘Dat is mijn vader!’ Ik kijk ook vaak naar oude YouTube-filmpjes, om hem nog eens bezig te zien. Veel ervan zijn echt hilarisch. Soms word ik heel verdrietig als ik mijn vader zie, omdat ik hem geweldig mis, maar meestal voel ik toch een grote blijdschap, omdat hij op zo’n fantastische manier heeft geleefd.
»Als ik ’s morgens opsta en in de badkamer in de spiegel kijk, zie ik hem, en dan zeg ik: ‘Ha, Van Rossem, daar ben je. Vandaag ga ik je weer trots maken.’ Dat is mijn missie, zelfs al is hij er niet meer.»