De onverholen aanval op de VRT
Leo De Bock wijst Luc Van den Brande aan als grote schuldige voor de onrust bij de VRT.
Als oudgediende van de VRT volg ik met verbijstering het drama dat de VRT momenteel treft. Op basis van talrijke gesprekken concludeer ik dat vooral de voorzitter van de raad van bestuur, Luc Van den Brande, verantwoordelijk is voor de huidige impasse.
Al voor de aanstelling van Paul Lembrechts als ceo van de VRT ging het fout. Het selectiebureau liet de interne kandidaat Peter Claes afvallen. Maar dat was niet naar de zin van de voorzitter. Hij – en niet de raad van bestuur – greep in en liet Claes toch opvissen. Van den Brande verstoorde zo een beslissing die ook invloed had op andere kandidaten die hij niet weer op het lijstje liet zetten: een expliciete manipulatie van het selectieproces ten voordele van één persoon.
Van den Brande legde zich node neer bij de uitkomst van de duidelijke voorkeur van het bureau voor Lembrechts, maar hij liet zich vervolgens tegenover de nieuwe ceo gelden als een bemoeizuchtige, bedillerige en wantrouwende voorzitter. Van den Brande speelde graag een beetje mee ceo, een kenmerk van een slechte voorzitter. Hij bleef tegelijk de promotor van Claes. Stelt u zichzelf even in de plaats van de eigenlijke ceo.
Een ceo die deze regeerverklaring niet in vraag stelt, is geen ceo, maar een poesjenel
Als gevolg van een fundamenteel vertrouwensconflict van de voltallige directie met Claes, vroeg Lembrechts diens ontslag. Van den Brande weigerde dat. Hoewel de onverzoenbaarheid uit alle voegen lekte, bracht hij een niet neutrale ‘bemiddelaar’ in stelling: de man die de selectieprocedure uitvoerde. Die faalde, omdat hij alleen maar kan falen. Dan kwam er de coup de théâtre: de Vlaamse regering besliste Lembrechts te ontslaan en schuift tijdelijk een getrouwe naar voren. De minister van Media, Benjamin Dalle (CD&V), heeft het rapport van de bemiddelaar niet gelezen, zegt hij zelf, de raad van bestuur evenmin. Hoeft niet. Dat rapport maakt de zaak niet, vindt hij. Het is van geen invloed op de beslissing. Het uiteenspelen van de directie kan beginnen.
Over Lembrechts viel de afgelopen jaren niet één dissonante noot te horen. Naar algemene inschatting – zeker intern – was hij de gewaardeerde topman die de VRT zonder kleerscheuren door een moeilijke besparingsoperatie zou gidsen en een visie had. En ja, hij was ook iemand die binnen de perken van zijn mandaat assertief opkwam voor de VRT.
Manipulatieve vaudeville
Vanwege een conflict met een dissident directielid – zijn bedenkingen bij een bijkomende ronde besparingen speelden volgens de minister van Media geen rol in de beslissing – moet hij opstappen. Wat een vernedering. Wat een signaal aan wie het in zijn hoofd zou halen de VRT te willen leiden.
Het verzet van Lembrechts tegen de besparingen beschouwen als apolitiek is unfair. De regeerverklaring, hoofdstuk media, en de omkaderende commentaren van enkele regeringsleden laten niets aan de verbeelding over. Er is een onverholen aanval ingezet op de openbare omroep en daarmee op betrouwbare informatie. Een ceo die dat niet in vraag zou stellen en zou beweren er wel te uit te geraken, wetende dat de inhoudelijke, competitieve omgevingsfactoren economisch uiterst krachtig zijn, is geen ceo, maar een poesjenel.
Van den Brande heeft de VRT teruggebracht naar de tijd van voor Bert De Graeve. Dat is, zeker voor een christendemocraat, een bijzonder kwalijke verdienste.
Het grootste euvel zijn niet de besparingen, maar de grote moeilijkheid voor de medewerkers van de VRT nog vertrouwen te hebben in een aandeelhouder die zich tot een dergelijke manipulatieve vaudeville leent.