‘Wildlife’: wanneer het warme bad van je kindertijd plots leegloopt
Acteur Paul Dano maakt indruk met zijn regiedebuut Wildlife: een indringend portret van een imploderend gezin, opgehangen aan een trio topacteurs en geobserveerd door de grote ogen van een veertienjarige jongen.
Hoe krijg je als debuterend regisseur meteen A-listers als Carey Mulligan en Jake Gyllenhaal voor je kar gespannen? Samenwerkingen met Paul Thomas Anderson (There Will Be Blood) en Denis Villeneuve (Prisoners) op je cv hebben staan, het helpt. Paul Dano is bekend als acteur, maar hij schoolt zich nu om tot filmmaker. Een bevlieging lijkt dat zeker niet: Dano ontpopt zich tot een geboren verteller met Wildlife, een bedachtzame studie van een imploderend gezin.
Gekrenkte eer
Door de sprekende ogen van de 14-jarige Joe (Ed Oxenbould, een ontdekking) zien we hoe vader Jerry (Gyllenhaal) met zijn gezin naar een klein stadje in Montana verhuist, waar hij een bescheiden job als hulpje op een golfbaan heeft gevonden. Wanneer Jerry onterecht ontslagen wordt, knakt er iets in hem: zijn gekrenkte eer vreet hem – en bijgevolg zijn huwelijk – langzaam maar zeker op. Wanneer zijn baas hem zijn job wil teruggeven, kan hij zijn trots niet inslikken en sluit hij zich aan bij een groep dagarbeiders die in de bergen een grote bosbrand gaan blussen. Moeder Jeanette blijft verbijsterd achter met Joe.
Ed Oxenbould en Carey Mulligan in ‘Wildlife’. Beeld Photo News
Dano’s filmische voorbeelden liggen duidelijk niet bij de Amerikaanse commerciële cinema: Wildlife is een uiterst beheerst drama, gefilmd in ijzige tinten en statische kaders. Dano gebruikt zijn nieuwe speeltjes niet om de kijker mee om de oren te slaan. Dat betekent niet dat hij het publiek op afstand houdt: de ogen van het jonge hoofdpersonage Joe zijn als wijd openstaande toegangspoorten naar het hart van deze film. Wanneer Joe met ontzetting naar zijn spartelende ouders kijkt, kiest Dano er vaak voor om zijn gezicht te blijven filmen, in plaats van het tafereel dat zich voor zijn neus afspeelt.
Emotionele horror
Wildlife gaat over het onvermijdelijke moment waarop het warme bad van je kindertijd plots leegloopt, en je zorgeloze bestaan onherroepelijk in het afvoerputje verdwijnt. Joe’s wereld staat in brand, het idyllische beeld dat hij van zijn ouders had, kantelt plots drastisch. Soms illustreert Dano dat met iets te letterlijk uitgesproken metaforen, die verraden dat de film op een boek gebaseerd is, maar minstens even vaak plakt hij er een treffend beeld op. Hoe Joe in de auto naar zijn huilende moeder zit te kijken, en ze plots onherkenbaar lijkt wanneer ze zich in het kille nachtlicht naar hem toe draait: pure emotionele horror.
Beeld rv
Joe is niet eens het enige boeiende personage in deze film: ook vader en moeder (Carey Mulligan) zijn fascinerende, feilbare mensen met een volwaardige verhaalboog. Zeldzaam, zeker voor een debuut. Bovendien schittert Carey Mulligan als nooit tevoren: wie nog niet overtuigd was van haar enorme veelzijdigheid, kan dat na Wildlife echt niet meer ontkennen.
Dano sluit af met het meest bitterzoete eindshot van het jaar. Laat u ons weten of u het droog houdt?
Wildlife speelt nu in de bioscoop. Lees hier het interview met actrice Carey Mulligan en het regisseurskoppel Paul Dano en Zoe Kazan.
