De geromantiseerde versie van Solanges wonderjaren is er een van cowboys, rodeo’s, bullriding en zwarte straatboefjes die op paarden door de straten rijden
Voor het geval u even de andere kant opkeek: in de hedendaagse popmuziek en vooral in het segment dat onder het vermaledijde, lichtjes betuttelende stempeltje ‘urban’ valt, was culturele identiteit nog nooit zo cruciaal. Vooral de complexiteit ervan werd de voorbije jaren benadrukt door toonaangevende artiesten die een albumrelease paren met blitse, maatschappijkritische videoclips of heuse kortfilms. Denk aan rapsterren als Kendrick Lamar, Kanye West en Boogie, maar ook aan Beyoncé en Jay Z die er zowaar het Parijse Louvre voor afhuurden.
Beyoncé’s jongere zusje Solange dropte zopas een kortfilm die haar fenomenale nieuwe plaat When I Get Home begeleidt, een album waarop ze terugkeert naar haar jeugd in Houston. De film schotelt een gestileerde, poëtische droom voor waarin idyllische familietaferelen overgaan in surrealistische sequenties vol strak gechoreografeerde dansperformances. De geromantiseerde versie van Solanges wonderjaren is er een van cowboys, rodeo’s, bullriding en zwarte straatboefjes die op paarden door de straten rijden. Meteen een commentaar op de illusie dat Amerika’s country & western-verleden zuiver blank zou zijn geweest.
Verderop schuifelen dansers over een parking vol DeLoreans – de auto waarmee Michael J. Fox in de film Back To The Future naar het verleden flitste – en trekt een amazone met het lab van een ruimteschip over een vliegtuigstartbaan. TrèsMad Max, als u het ons vraagt. En dat allemaal op de zoete tonen van Solanges zweverige, jazzy r&b. Ze orakelt over zelfrespect en over zwarte trots. Ze voert een sensuele dans op naast een in een glittergewaad gewikkeld kosmisch wezen. Het is een hele mindfuck, ja, ook voor deze nerdy white boy met een uit de hand gelopen fascinatie voor de Afro-Amerikaanse cultuur.
“I can’t be a singular expression of myself, there’s too many parts, too many spaces, too many manifestations, too many lines, too many curves, too many troubles, too many journeys, too many mountains, too many rivers, so many”, declameert Solange. In de film onttrekt ze zich elegant aan de clichés die over Afro-Amerikanen in een gemeenschappelijke psyche verankerd zitten. Zonder te veroordelen. Dat is pas échte macht. Het doet denken aan wat de journalist Touré Neblett schreef in zijn indrukwekkende boek Who’s Afraid Of Post-Blackness: “Laten we alles uit Amerika halen, ondanks het racisme. Laten we geloven in dit Beloofde Land en nemen wat we verdienen. Laten we thuiskomen. You can fight the power, but I want us to be the power.”
