Will Tura – hoop doet leven
De documentaire die Dominique Deruddere over het leven van Will Tura – né Arthur Achiel Albert Blanckaert – heeft gemaakt, vormt in de eerste plaats een prachtige droomreis doorheen zijn stilaan ontzagwekkende back catalogue. Een reis die ons pas écht deed beseffen hoeveel mooie en meeneuriebare songs Tura op zijn naam heeft staan: ‘Eenzaam zonder jou’! ‘Hopeloos’! ‘Heimwee naar huis!’ ‘Het kan niet zijn’! Die arrangementen van ‘Vlaanderen mijn land’! Als we nog niet tot de muziek van Tura waren bekeerd door het legendarische coveralbum ‘Turalura’, dan zijn we het nu.
Daarnaast zijn we een hoop interessante feitjes te weten gekomen over de man. Bijvoorbeeld hoe hij zijn grote hit ‘Eenzaam zonder jou’ aanvankelijk wilde zingen in hoge toonaard, zoals Paul Anka, tot iemand hem de gouden tip gaf om het nummer te brengen in de stijl van Nat King Cole: zacht, warm en ingetogen. Geinige vaststelling: op het podium is ‘de keizer van het Vlaamse lied’ altijd een toonbeeld van showmanschap geweest, maar telkens als de jonge Tura een televisie-interview dient te geven (meestal afgenomen door de prille Jan Van Rompaey), doet zijn onwennigheid voor de camera zowaar denken aan de houterigheid van die andere vorst, koning Filip.
En aldoor zien we magnifieke beeldfragmenten voorbijzweven, met als hoogtepunt een negen seconden lang aangehouden, magisch uitgelicht zwartwitbeeld van de jonge, in een lange jas gehulde Will die ergens aan een toog hangt, de ene hand in de broekzak en de andere hand rond een glas (copyright: Humo-fotograaf Herman Selleslags). Verder zouden wij onze linkerhand willen geven om ‘Gejaagd door de nacht’ eens te kunnen aanschouwen, de nooit afgewerkte Frans-Belgische langspeelfilm die van hoofdacteur Will Tura – die alle stunts zelf moest doen – de Europese James Dean had moeten maken.
Het mooiste is nog dat deze docu ons niet alleen een duik laat nemen in het leven van Tura, maar ook in de recente historie van Vlaanderen. Het Vlaanderen van de fanfares en de majoretten; van de windmolens, de babelutten en de halmen in de wind; van de door Rik De Saedeleer voortgestuwde ren van Jan Ceulemans tegen Hongarije; van de regen die op de kasseien valt; nergens valt de regen zo mals en ruisend neer. Heel knap hoe Deruddere een concertfragment ineens laat overvloeien in beelden van het Vlaanderen van weleer: ’t is een poepsimpele ingreep, maar het is op die momenten – kijk, onze pépé droeg ook zo’n klak! – dat de ogen beginnen te tranen van weemoed.
Ook al hebben wij hem nooit van nabij gevolgd (wij luisterden vroeger meer naar de filmscores van John Carpenter, James Horner en John Barry), toch was Tura op de één of andere manier altijd in ons leventje aanwezig. Op de radio, op televisie, toen de Rode Duivels naar Spanje gingen, bij de dood van koning Boudewijn. Als deze docu dan ook één ding duidelijk maakt, dan wel dat zijn muziek in ons collectief geheugen zit ingevlochten zoals de strengen in een veelkleurig Vlaams wandtapijt.
Doorheen de ziel van Vlaanderen stijgt de muziek van Will Tura omhoog naar de eeuwigheid.