The Rider
Totaal onvoorzien werden we in het pikdonker van de cinema verrast door de schoonheid van Brady’s blues. Nog niet zo lang geleden was Brady een fantastische rodeorijder, die met de hand stevig rond de zadelknop de wildste paarden bereed. Hij was een legende in wording, maar sinds een zware val in de arena is hij niet meer dezelfde. Het lassoën gaat hem niet meer zo goed af. Vooraleer hij een douche neemt, wikkelt hij plastic folie rond zijn schedel zodat het water niet in zijn hoofdwonde zou sijpelen. En door de hersenschade begint zijn rechterhand op de meest onmogelijke momenten – bijvoorbeeld net wanneer hij een teugel vasthoudt – te verkrampen tot een kromme klauw. En toch wil hij, tegen alle doktersadviezen in, zo snel mogelijk weer het zadel in. Want wat stelt een man in deze contreien nog voor, als hij niet meer kan rijden of lassoën? Cowboys wenen niet, en wanneer ze toch eens verdriet hebben, zo blijkt uit ‘The Rider’, neigen ze snel het hoofd, zodat ze hun tranen achter de rand van hun hoed kunnen verbergen.
Het opvallendste aan ‘The Rider’ is dat iedereen min of meer zichzelf vertolkt. Regisseuse Chloé Zhao leerde Brady Jandreau kennen op een ranch in South-Dakota, aanhoorde zijn levensgeschiedenis, en besliste om van hem de hoofdfiguur te maken van ‘The Rider’. Brady’s ouweheer, zijn zus, zijn vrienden, de sinds een ongeval zwaar gehandicapte stierenrijder Lane Scott, met wie Brady enkele immens ontroerende scènes deelt in het revalidatiecentrum: ze zijn allemaal zichzelf. In één van de meest levensechte scènes zitten Brady en z’n maats rond het kampvuur en vertellen ze één voor één over hun leven, terwijl het licht van de vlammen op hun gezichten flakkert en we in de verte de coyotes onder de volle maan horen janken.
Toch zou het een groot onrecht zijn om ‘The Rider’ te brandmerken als een docudrama. Integendeel: dit is échte, ultragevoelige, het hart met ontzag vervullende cinema, waarin de regisseuse (met de hulp van het Vlaamse productiehuis Caviar!) in prachtige dialogen en in magnifieke beeldkaders de lifestyle van de Midwest weet te vatten: de poëzie van ongetemde paarden, de puurheid van de hand rond de zadelknop, de schoonheid van de onmetelijke uitspansels boven het ruwe land. In ‘The Rider’ zit wat ons betreft trouwens de ontroerendste omhelzing tussen twee mannen sinds Andy Dufresne (Tim Robbins) en Ellis (Morgan Freeman) elkaar terugzagen op dat strand in ‘The Shawshank Redemption’. En op het moment dat Brady, in een machtige scène, eindelijk nog eens zijn ros beklimt (‘Let’s go for a cruise’) en het dier de sporen geeft, voelt het zelfs alsof je met hem meesuist. De magie van de wind die door de haren blaast, de aarde die aan steeds hogere snelheid wegrolt onder de benen van het rennende paard, de drang die de cowboy voelt om te rijden: deze film maakt dat je het snápt. Een dromerig avondlicht verspreidt zich over de prairie, countrymuziek weerklinkt in het café, en in de grote, droeve vlakte rijdt een cowboy uit. We rijden met je mee, Brady.