“Ze was beledigd nadat ik voor het eerst had verteld wie ik echt was. En ik kon haar geen ongelijk geven” | lifestyle | De Morgen

Gepubliceerd op Auteur: koenarchief

“Ze was beledigd nadat ik voor het eerst had verteld wie ik echt was. En ik kon haar geen ongelijk geven”

Corine Koole interviewt over de raadselen van passie en affectie


Corine Koole

Hij begon een verhouding met zijn therapeute, maar Willem (54) vond het beter zijn grote geheim ook toen nog onuitgesproken te laten. Toen het er dan toch van kwam, was zijn grote liefde diep beledigd.

1 © rv

“Het was 2009. Ze keek me aan in de wachtkamer, een grote blonde vrouw met een open gezicht en groen­-blauwe ogen, en voor de eerste keer in mijn leven wist ik iets zeker: haar wilde ik hebben, koste wat het kost. Ook al was ze mijn therapeute.

“Ik was zeer depressief, eigenlijk al sinds mijn veertiende. Al snel bleek dat daar een intensievere behandeling voor nodig was dan zij mij kon bieden, en toen we na een paar sessies afscheid namen, gaf ik haar op de laatste dag ongevraagd een kus. Ze zat op haar stoel, achter haar tafel, toen ik mijn mond naar haar lippen bracht. Ik had al ingecalculeerd dat ze zich walgend zou afdraaien, me een klap in het gezicht zou geven. Maar dat deed ze niet. Ze kuste weliswaar niet terug, maar onderging mijn zoen zonder weerstand. Ze vindt me leuk, juichte mijn hart. Deze knappe hoog­opgeleide vrouw valt op mij. Dat verbaasde me enorm.

Share
‘Ik had al ingecalculeerd dat ze zich walgend zou afdraaien, me een klap in het gezicht zou geven. Maar dat deed ze niet. Ze kuste weliswaar niet terug, maar onderging mijn zoen zonder weerstand’

“Met moeite had ik ooit de humaniora afgemaakt, en daarna was het me niet gelukt een studie af te ronden. Ik ben getrouwd, kreeg een kind, maar het huwelijk mislukte omdat het me ontbrak aan inlevings­vermogen. Precies dit had ik mijn therapeute allemaal verteld, ze wist dus waar ze aan begon. Maar dat ik veel vaker dan anderen solo­seks had om dat gebrek aan empathie – niet een gebrek aan liefde of verliefdheid of hulpvaardigheid, maar gebrek aan inlevingsvermogen – te compenseren, daarover had ik uit schaamte niets gezegd. En toen er later iets tussen ons ontstond, durfde ik er helemaal niet voor uit te komen. Het was al zo gecompliceerd, ze was erg huiverig haar baan te verliezen vanwege onze verhouding.

“Precies zoals het protocol voorschrijft, hebben we eerst netjes een half jaar gewacht met de start van onze verhouding, maar ook daarna bleef ze als de dood dat haar collega’s erachter zouden komen. Een verhouding met een ex-patiënt is een doodzonde, bleef ze maar herhalen, als dit bekend wordt, doen ze me in de ban.

“Maar een liefde met geheimen die zich afspeelt in het verborgene, krijgt geen zuurstof en vorig jaar, op tweede paasdag, werd die ruw beëindigd met een boze mail van haar. Ze was beledigd, nadat ik een paar dagen eerder beschroomd, met de staart tussen de benen, voor het eerst had verteld wie ik echt was.

“Of beter: wie ik ook was. Een man die dol op haar was, maar die als het er seksueel op aankomt, meer intimiteit vindt bij seks met zichzelf dan seks met haar. Het klinkt ranzig, maar ik masturbeerde ook stiekem, in de weekenden dat ze bij mij was, op een andere plek in huis. Twee jaar lang had ik het voor me gehouden, ik kreeg het eenvoudig mijn mond niet uit. Freak, was ik bang dat ze tegen me zou zeggen, ga weg.

Share
‘Als zij, die ik van alle vrouwen het meest liefhad en nota bene mijn therapeute was geweest, walgde van mijn bekentenis, wie zou dan ooit begrijpen dat mijn gedrag niet voortkomt uit een soort narcisme, maar uit onmacht en zelfhaat en zoeken naar troost?

“En ik kon haar geen ongelijk geven, hoe weerzinwekkend was mijn gedrag. Toch had ik gehoopt dat mijn biecht de afstand die gegroeid was tussen ons zou opheffen. Want het afwijkende van mijn gedrag zat hem alleen in de buitenkant, ik wilde niets liever dan met haar een eenheid zijn. Ik wilde mij veilig voelen zoals ik vermoedde dat anderen zich veilig voelen in een verhouding. Precies zoals ik dat om me heen zag bij vrienden. Mij ingebed weten in een liefde waar vertrouwen regeert. Maar ik wist de weg niet en wat gebeurde, was precies het tegen­over­gestelde. Net als de vrouwen voor haar, bleek ze niet in staat mijn manier van doen los te zien van zichzelf. Ze was boos: ‘Waarom heb je me dit niet eerder verteld? En waarom bijvoorbeeld niet toen ik je therapeute was? Toen had ik je kunnen helpen.’

“Ik snapte haar verontwaardiging, maar ik had zo gehoopt dat ze de moed had kunnen opbrengen om zich er boven te stellen. Ik voelde me tekort­gedaan en radeloos. Als zij, die ik van alle vrouwen het meest liefhad en nota bene mijn therapeute was geweest, die mij van iedereen het beste kende, walgde van mijn bekentenis, wie zou dan ooit begrijpen dat mijn gedrag niet voortkomt uit een soort narcisme, maar uit onmacht en zelfhaat en zoeken naar troost?

“Ze had er altijd, als therapeute en later als geliefde, op aangedrongen dat ik eerlijk tegen haar was en toen ik dat na jaren voor het eerst durfde, liet ze me vallen. Niet helemaal, want daarvoor was ze dan weer te professioneel, een paar keer is ze nog langs­geweest en heeft ze me geholpen bij het kopen van mijn huis, maar als kennis. Ik miste haar, en nog steeds, meer dan ik durf toe te geven. Boos ben ik ook.

“Na haar vertrek begon ik alweer behoorlijk te vereenzamen, maar inmiddels wist ik dat actie een beter middel is tegen depressies dan welke psychiater dan ook, en op een zondag besloot ik op aanraden van een vriend eens naar een dienst van de baptisten te gaan. En toen gebeurde het: voor ik het wist, stond ik tussen al die blije mensen met mijn armen in de lucht te zingen en vond ik, ja, liefde.

“Waar in de relatie tot vrouwen altijd ondoorgrondelijke verwachtingen een rol speelden waar ik nooit aan kon voldoen, vond ik tot mijn stomme verbazing hier liefde en veiligheid in het zingen, het samen­zijn. Ik bezoek nu iedere week de diensten op zondag, het koffie­drinken na afloop, de bijbel­studies door de week, neem zo een duik in dat warme bad en na afloop ga ik weer alleen naar huis. Wat voor een autist als ik tamelijk ideaal is.

“Soms schiet ik in de lach als naast me iemand ineens begint te bidden voor zijn kwijt­geraakte sleutels, dan tik ik in gedachten tegen mijn voorhoofd. Maar toch, de waarde van het geloof als remplaçant voor, of aanvulling op de romantische liefde, wordt ten onrechte onderschat.”

Dossier Lust & Liefde

Dossier Lust & Liefde

Corine Koole interviewt over de raadselen van passie en affectie.

Lees alle artikels

Dossier Dit weekend in De Morgen