Bron: Humo
Josh T. Pearson – Last of the Country Gentlemen
Dinsdag 22 maart 2011 – 09:15, door (jub)
Een volwaardige langspeler opgetrokken uit slechts zeven songs, dat moet van ‘Everybody Knows This Is Nowhere’ van Neil Younguit 1969 geleden zijn. Een plaat waarmee ‘Last of the Country Gentlemen’van Josh T. Pearsonwel wat gemeen heeft. De titel bijvoorbeeld: had Neil ‘m niet al gebruikt, hij had perfect de lading van Pearsons meesterwerkje kunnen dekken. En een meesterwerk, laat het verkleinwoord maar vallen, dat is ‘Last of the Country Gentlemen’ wel degelijk. ****1/2
Opgenomen in Berlijn met alleen een akoestische gitaar en heel af en toe een lik viool van Warren Ellis of een grondlaag piano van Dustin O’Halloran , twee van The Dirty Three , op hun beurt drie van Nick Cave s Bad Seeds . Dat er iemand anders dan Pearson en Pearson only bij de opnames betrokken was, is echter haast ondenkbaar. ‘Last of the Country Gentlemen’ draagt het donderzwarte stempel van één man, in een ijselijke eenzaamheid zijn duivels uitdrijvend en daar maar half in slagend. Maar gedeelde duivels zijn halve duivels, zeker?
Met vier songs van meer dan tien minuten en eentje van zeven is ‘Last of the Country Gentlemen’ in eerste instantie een zware zit, maar dat verandert snel. Niet dat het ooit een feelgoodplaatje wordt, maar de return is na een paar speelbeurten enorm. Songs die hun einde bereikt lijken te hebben, rochelen plots nog een laatste adem uit. En een allerlaatste, en dan nog één. Amen.
In de loden schaduw van de rest van de plaat is ‘Woman, When I’ve Raised Hell’ de single. Zeven minuten smart met bitterzoete melodieën aangelengd – naar de hel en terug en een cadeautje uit de taxfree meegebracht. Josh T. Pearson is Dylan op z’n koppigst, Cohen op z’n meest fatalistisch, Will Oldham zonder de waterkans op verlossing.
‘I’m in love with another woman, who simply ain’t my wife / She haunts my every thought, she taunts my troubled mind / She ghosts right trough my body like a phantom on wings of the night / I’m in love with a woman who simply ain’t my wife / Lord I just didn’t see this coming in my life’. Openingsregels van ‘Honeymoon’s Great! Wish You Were Her’ , postkaart vanuit een hel in een hoofd. Vrolijker dan dat wordt het niet – ‘I’m in love with another woman, please don’t tell my wife’.
Omdat het ten slotte een weekdag is en er morgen nog opgestaan en gewerkt moet worden, geven we u van de rest alleen een paar titels mee. ‘Sorry With a Song’ , tien minuten en vijftig seconden meesterlijk aandoenlijke wanhoop. ‘Country Dumb’ , tien minuten en dertien seconden waarvan u in de iTunes Store een beknopte doch eveneens allesomvattende pianosamenvatting terugvindt. ‘Drive Her Out’ , slotsong. Open einde, wordt heel misschien vervolgd.
De laatste keer dat Pearson van zich had laten horen, was in 2006, toen hij een splitsingle deelde met The Dirty Three en tot niets anders in staat was dan ‘I’m So Lonesome I Could Cry’ van Hank Williams nahuilen. Het zat er dus al een tijdje aan te komen.
John Peel zaliger was wild van Lift To Experience , het groepje waarmee Pearson in 2001 één dubbelelpee uitbracht (‘The Texas-Jerusalem Crossroads’) en daarna niets meer. Wij hebben vandaag, morgen en overmorgen meer dan genoeg aan Pearson alleen. Als u nog verlofdagen heeft opstaan, moest u maar eens overwegen om die aan ‘Last of the Country Gentlemen’ te besteden. En daarna ziekteverlof. Van harte beterschap,