bron: Humo
Hoewel het daten hem aanzienlijk beter afging in Ivoorkust, vond Douglas (36) zijn eerste grote liefde in het Vlaamse Mol. Onlangs scheidde hij van haar, maar gelukkig niet van zijn zoontje van 5. ‘De liefde voor een vrouw heeft tijd nodig om te groeien, die voor je kind is meteen bombastique.’
‘In de liefde moet je gewoon op het juiste moment op de juiste plaats zijn’
In 2002 kwam Douglas met een studiebeurs naar België om landbouwkunde te studeren. Hij was hier nog geen half jaar of in Ivoorkust brak een burgeroorlog uit. De studiebeurs werd geschrapt, maar Douglas besloot te blijven. Vandaag bezit hij de Belgische nationaliteit en werkt hij op de klantendienst van Base in Antwerpen.
Zes zomers geleden ontmoette Douglas aan het Zilvermeer in Mol een mooie Vlaamse. Ze had een lieve lach en hij knoopte een praatje aan, trakteerde haar op een drankje. Telefoonnummers werden uitgewisseld. Ze gingen uit eten, pikten een film mee en stuurden elkaar eindeloos veel berichtjes: ze werden verliefd.
Douglas «Ik viel voor Katja’s karakter: ze was zacht en open, had het hart op de juiste plaats. Ze schrok niet toen ik zomaar met haar kwam praten, wat eerder uitzonderlijk is in België. De meeste mensen vertrouwen het niet als een onbekende hun voorstelt iets te gaan drinken. Je kunt hier perfect tien jaar in dezelfde straat wonen zonder te weten wie je buurman is. Dat begrijp ik niet: wij, Afrikanen, zijn veel spontaner in ons sociaal contact.
»Maar met Katja was het anders: ik kon haar makkelijk lezen, wist al snel wat ze dacht nog voor ze één woord gesproken had. Zo’n connectie heb ik nog met niemand anders gehad.»
Eén jaar later kregen Katja en Douglas een zoontje, Tarik. Ze trouwden in het gemeentehuis van Mol, én voor de imam.
Douglas «Katja was gedoopt, maar geloofde niet. Ze wou absoluut niet voor de kerk trouwen, maar ging mee naar de imam omdat ze wist hoe belangrijk dat was voor mij.
»Ik ben een niet-praktiserende moslim. Drinken en roken doe ik niet omdat ik sportief ben, niet omdat de Koran dat zo voorschrijft. Overigens, nergens in de Koran staat dat het verboden is voor moslims om met een niet-moslim te trouwen, wat veel Arabieren beweren.
»Sinds de aanslagen in Brussel ben ik vaak beschaamd om mezelf voor te stellen als moslim. Ergens begrijp ik wel dat mensen niets meer van de islam moeten weten, maar tegelijk vind ik dat we net daarom meer met elkaar moeten praten. Het is belangrijk om te zien dat niet alle moslims extremisten zijn.
»Net zoals ik elke vorm van geweld veroordeel, vind ik gelijkwaardigheid tussen man en vrouw vanzelfsprekend. Dat vrouwen in Saoedi-Arabië als tamme huisdieren behandeld worden, vind ik niet normaal. Zoiets heb ik in Ivoorkust nooit gezien. Mijn ouders waren allebei leerkracht, ze verdienden samen de kost.»
Geen Koranschool voor de kleine Tarik, dus. Of zijn zoon later moslim, christen, boeddhist, of ongelovig wordt, speelt voor Douglas geen rol.
Douglas «Toen Tarik geboren werd, begreep ik onmiddellijk dat de liefde voor een kind al het andere overstijgt. De gevoelens die je voor je partner koestert, groeien. Maar de liefde voor je kind is meteen bombastique. Ik heb ontzettend veel van Tariks moeder gehouden, maar het is een ander soort liefde. Laat het me zo stellen: als je moet kiezen tussen je partner en je kind, kies je voor je kind. En niemand zal je dat kwalijk nemen.»
Douglas’ toewijding aan Tarik is onvoorwaardelijk, maar die tussen zijn ouders is dat niet. Tijdens de eerste levensjaren van hun zoon ging het steeds moeizamer. Zij verweet hem te weinig aandacht aan haar te besteden. Hij begreep niet waarom ze jaloers was op haar eigen zoon. In 2014 liep het huwelijk van Douglas en Katja spaak. Waarom begrijpt Douglas vandaag nog steeds niet goed.
Douglas «Ik heb spijt dat het voorbij is, maar soms is het beter om niet te veel over zulke dingen na te denken. ‘Alles heeft een einde,’ zeggen wij in Afrika. Ik geloof dat alles met een reden gebeurt, zeker in de liefde. Het heeft geen nut om iemand te smeken bij je te blijven. Onze breuk heeft me erg veel pijn gedaan, maar ik heb voldoende tijd genomen om het te verwerken. Drie maanden heb ik me in Afrika omringd met vrienden en familie. Ik heb nagedacht en het, na veel slapeloze nachten, een plaats kunnen geven.
»Vandaag ben ik niet zo bezig met de liefde. Het zou fijn zijn mocht ik toevallig iemand tegenkomen, maar ik ga er niet naar op zoek. Wait and see: dat is mijn motto. Ik heb andere prioriteiten nu: een nieuwe opleiding volgen, carrière maken, voor mijn zoon zorgen.
»Katja en ik zijn goede vrienden vandaag. Ze vertrouwt me de laatste ontwikkelingen in haar liefdesleven toe; ik ben haar vertrouweling geworden. Jaloers op haar nieuwe romances ben ik niet. Waarom zou ik? Ik heb niet per se een relatie nodig om gelukkig te zijn. En alleen voel ik me ook niet. Het besef dat ik vrienden heb bij wie ik op elk moment kan aankloppen, doet veel.
»In de liefde moet je gewoon op het juiste moment op de juiste plaats zijn. Het probleem is dat westerse mensen zoveel haast hebben. Om het minste gaan ze kapot van de stress. Ik maak me niet druk over wat de toekomst brengt. Ik leef toch nu, niet morgen? Katja zei weleens dat ik té rustig was (lacht). Maar mij opjagen heeft een averechts effect: als ik mij moet haasten, loopt alles in het honderd.»
Op vluchtige datingapps zoals Tinder of OkCupid zul je Douglas niet vinden, hij wil iemand vóór zich hebben om te voelen of er chemie is.
Douglas «Al die datingsites zorgen ervoor dat mensen nog minder buitenkomen. Maar wat denken ze dan? Dat je harten kunt veroveren vanachter je scherm?
»Sociale media en smartphones hebben uiteraard hun voordelen, maar het grootste nadeel is toch dat ze mensen nog meer in zichzelf doen keren. Vroeger maakte je tijdens een lange busrit een praatje met je buurvrouw, nu zit die gewoon de hele tijd over haar scherm gebogen. Daar maak ik mij serieuze zorgen over. Hoe zal het over tien jaar zijn? Kijken we dan helemaal niet meer naar elkaar?»